Moje ciało nie jest „grzechem” więc nie będę za nie przepraszać

Dostaję od Was wiele różnych i bardzo przejmujących wiadomości, ale po tekście o ładnych dziewczynach uważanych z automatu za głupie moja skrzynka odbiorcza na snapie została dosłownie zasypana.

Piszecie o różnych przykrych sytuacjach. O tym że nauczycielka uczepiła się spodni z wysokim stanem, bo podobno były „wyzywające”, a do dziewczyn z płaskim tyłkiem takich uwag nie miała. I o różnych innych podobnych rzeczach. Ale czarę goryczy przelała wiadomość od dziewczyny noszącej miseczkę H i uczącej się w dobrym liceum. Jakkolwiek się nie ubierze, ciągle słyszy że wulgarnie.

Coś wam powiem. Gdy zaczęłam brać leki sterydowe – przytyłam.

W wieku 17 lat wyglądałam tak:

Zawsze lubiłam swoje ciało, dopóki inni nie zaczęli widzieć w nim problemu.  Tak np. dorobiłam się kompleksu krzywych nóg, którego na szczęście już nie mam. Ale gdy szybko nabrałam masy i podskoczył też mój biust oraz tyłek, nagle straciłam prawo do decydowania o swoim ciele. Mnóstwo osób miało z nim problem. I chciało decydować o tym co mogę a co nie.

Pewnego dnia po alkoholu koleżanka życzyła mi raka w każdej piersi.

Inny razem miałam normalną bluzkę na ramiączkach, coś w stylu tej beżowej – było lato. Usłyszałam od pewnej kobiety

– Czy ty wstydu nie masz z takim dekoltem?

Spojrzałam na nią i grzecznie odpowiedziałam, że przecież sama ma głębszy. Przeklęła mnie pod nosem i wyzwała od kurew.

To doświadczenie było bazą do tekstu o tym problemie. 

Starałam się ubierać „stosownie”. Ale żeby zmieścić biust mogłam nosić bluzki 34/36 z dekoltem albo 42 bez niego – w biuście opięte a niżej jak wór pokutny.

I przez jakiś czas tak cholera robiłam!

Co więcej – wiecznie nosiłam chusty i szale – o jedną z nich ciągle mnie dopytujecie… zaczęłam wstydzić się swojego ciała, jakby było czymś złym. Zachowywałam się jak mały dzieciak przyłapany na dłubaniu w nosie.

Aż zdarzyła się ta sytuacja:

Dobrze pamiętam dzień w którym zrobiłam to #selfie , staromodną metodą położenia aparatu na szafkę😊 – tego dnia w 2 klasie liceum nauczycielka powiedziała, że ubralam się wulgarnie. Na dole miałam spodnie, nie żadne obcisłe tylko #dzwony – biały golf zabudowane spodnie, trampki, zero makijażu. Wróciłam do domu, zrobiłam to zdjęcie na pamiątkę momentu, w którym przestałam się przejmować zdaniem innych na mój temat. #aniawspomina #polishgirl #instagirl #polskadziewczyna #portrait #hair #natural #nomakeup

Zdjęcie zamieszczone przez użytkownika Ania (@aniamaluje) 7 Gru, 2015 o 7:33 PST

I to był ten moment, kiedy zaczęłam mieć wylane na opinię innych. Bo to nie moje ciało jest problemem.

Źródło i inne komiksy: http://bustygirlcomics.com/

Nie mam wielkiego biustu i nawet nie wiem jak głęboki jest ten problem u dziewczyn z głęboką miseczką. Ale coś Ci powiem – twoje ciało nie jest grzeszne. Jest twoje. I to nie nauczycielka, sąsiadka, były chłopak dla którego jesteś nie taka i nie społeczeństwo będzie decydować o tym co powinnaś a co nie.
Twoje ciało jest normalne. Nie jest źródłem ani powodem do wstydu. Jeśli ktoś próbuje ci tak wmówić – to on ma problem.
Nie godzę się na body-shame.


I niezmiernie mnie dziwi, że zawsze argument o tym że „za bardzo pokazuję cycki” rzuca na blogu jakaś feministka. HYM. Cóż za hipokryzja.*

Twoje ciało jest twoje. Ty nim rozporządzasz, ty o nim decydujesz. Nie robisz nic złego dlatego że ma gdzieś krągłość albo krzywość. Nie musisz zakrywać blizny po cesarce, bo jakąś kobietę razi w oczy. Niech nie patrzy. Nie musisz zakładać pareo by chować rozstępy – to pamiątka po tym jak rosłaś, żaden powód do wstydu!

Wstydem nie jest posiadanie biustu, tyłka, talii, pięknych pełnych ust, gęstych ślicznych włosów, które to niektórzy chcieliby schować pod chustami, bo grzech.
Wstydem jest bawić się w body shaming.

Moja typowa sukienka na uczelnię wygląda tak. Ale na imprezę już tak. I nie mam z tym problemu, a jeśli ktoś ma – warto by popracował trochę nad samoakceptacją.

Masz prawo nosić takie ubrania jak ci się tylko podoba. Podkreślać co tylko chcesz. I nigdy nie słuchaj że powyżej rozmiaru 44 nie możesz nosić leginsów. Bo co, bo ktoś ci zabroni?

Często słyszę gdy ktoś komentuje że dziewczyna ma za krótkie szorty i prawie tyłek widać. Ale nigdy nie słyszałam by ktoś komentował w ten sposób szorty u małych dzieci ;). Nie chodzi więc o same szorty. Wierz mi.

Dzisiaj moje ciało wygląda inaczej – mam dużo słabsze włosy, mniejszy biust i cała jestem mniejsza. Do tego czasami na grzbiecie nosa mam coś na kształt sińca – tak cienką mam skórę gdy jestem za chuda. Mimo to – wciąż lubię swoje ciało i nie zamierzam za nie przepraszać.

Ty też nie przepraszaj.
Ciało nie jest grzechem.
Nie jest też problemem.
Jest Twoją świątynią i tylko Ty o nim decydujesz.

Sukienkę kupiłam tutaj

Inne teksty w tym klimacie:
Dlaczego nienawidzisz swojego ciała?
Jak pozbyć się kompleksów?
Male piersi, wielki problem?

Zapraszam też na mój snapchat: aniamaluje i instagram

*Wiem że feminizm walczy między innymi z akcjami w stylu body-shaming. Podałam przykład trzech przedziwnych czytelniczek – ponoć feministek – które zawsze tego biustu u mnie się czepiają tym samym pokazując swoją ogromną hipokryzję :).