A może…zmień znajomych?

    Kilka lat temu, byłam dość negatywną istotą. Lubiłam sobie ponarzekać, trochę się podenerwować. Zrzucać winę za swoje niepowodzenia na słowa. Np. inni, rząd, politycy, ktoś. To było bardzo wygodne.

    Wśród moich znajomych też byli tacy ludzie. Mieliśmy wspólne zainteresowania – trochę pokrytykujemy innych, ponarzekamy na niesprawiedliwość i czas nam miło upłynie. Było mi wygodnie i dobrze w tej skorupce, która nie przepuszczała żadnych dobrych przekazów. Jeśli komuś się powiodło, trzeba było powiedzieć tylko miał szczęście. Udało mu się. Lub ostrzej – Pewnie dała dupy. Myśl o tym, że ktoś startujący z tego samego miejsca doszedł gdzieś dalej, była nieznośnym wrzodem na tyłku. Trzeba było coś takiego powiedzieć, żeby poczuć się lepiej. Przynosiło ulgę. Na chwilę.

   Schody zaczęły się wtedy, kiedy zadałam sobie ważne pytanie. Wzięłam się na męską w rozmowę z samą sobą i zapytałam się poważnie: Dziewczyno, czy jesteś zadowolona ze swojego życia? Nie byłam.

   Zrozumiałam, że świat wymówek jest wygodny. Narzekanie jest proste. Ale to nic a nic nie zmieniało w moim życiu. NIC. Przytaczanie setek przykładów ludzi, którym też się nie wiodło dawało mi złudne poczucie, że tak jest ze wszystkimi. 

   Wtedy też zaczęłam robić coś dla swojego zdrowia, szczęścia, zadowolenia. Szukać różnych pasji, zapisywać się na różne zajęcia, szukać czegoś INNEGO. Wpadłam w wir próbowania nowych rzeczy . I chociaż czas o którym mówię, niewiele ma wspólnego z wrzucanymi linkami (moje emocje w dużym stopniu kontrolowały leki), to gdzieś w liceum, wracając z warsztatów dziennikarskich na chwilę do domu, tylko po to, by zaraz wskoczyć do pociągu na maraton serialu StartGate Sg-1, który urządzaliśmy ze znajomymi, zrozumiałam, że… są ludzie, którzy dodają mi energii.

(Po warsztatach powinnam też zrozumieć raz na zawsze, że krótsze zdanie = lepsze zdanie :)).

 To było banalne, ale proste odkrycie. Nagle poczułam, że są ludzie, z którymi chcę się spotkać choćby nie wiem co. Że nie ma znaczenia, czy oglądamy razem serial sci-fi, czyli palimy wielkie ognisko. 

  W sumie, to nie wiedziałam o co chodzi. Lubiłam przecież ten swoich innych znajomych. Mieliśmy wspólne tematy, wspólnie biadoliliśmy na świat. Wtedy zapewne głównie na szkołę, na nauczycieli, na edukację i system. 

  Ale próbowanie miliona nowych rzeczy i poznawanie wielu, wielu nowych ludzi pokazało mi, że można inaczej. Że przebywanie z niektórymi dodaje mi energii, siły, jest jak turbodoładowanie. Czułam się jak króliczek z reklamy baterii Duracell. Działałam dłużej. 

  Nie bardzo łapałam, o co w tym wszystkim chodzi. Większość moich znajomych (od zawsze!) to osoby nieco starsze ode mnie. Dotyczyło to zarówno znajomych starych jak i nowych. Robiliśmy razem też mniej więcej to samo – ogniska, grille, wspólnie oglądane filmy, wypady na rowery czy długie i krótkie rozmowy. Ogarnięcie przyszło niespodziewanie. Pewnego dnia ot tak, w jakimś momencie wyszłam wcześniej z imprezy bo… poczułam, że przebywanie ze starymi znajomymi mnie…męczy. Poczułam się autentycznie tym wszystkim zmęczona. Jakby ktoś wyssał ze mnie energię. Jakbym miała w sobie zwykłą baterię.

   Nie zrozumcie mnie źle – to byli fajni ludzie z potencjałem. Ale woleli ten potencjał marnować, zostawiać gdzieś w tyle. A do mnie dotarło, że nie chcę już narzekać i biadolić, bo to nic nie zmienia. Zmiany wnosi jedynie zmienianie. Zaczęłam więc od myślenia. 

  Nie pomyliłam się – czasem zamieniam gdzieś z dawnymi znajomymi kilka słów na ulicy. Co robią, jak im się wiedzie. 

Nadal narzekają – dzisiaj na pogodę, na szefa, na bezrobocie, albo na partnera. I zawsze rzucają „musimy się kiedyś umówić na piwo!”.  Nigdy się nie umawiają.

_______

  Moi świadomie dobierani znajomi są spoko ludźmi. Raczej nie narzekamy, raczej szukamy nieustannego flow. Głowy dymią nam od nadmiaru pomysłów. Jeśli chcemy się spotkać, zazwyczaj szybko dogadujemy się smsami albo na fejsie i po chwili się widzimy. Większość z nas w kieszeni/torebce/portfelu lub w telefonie nosi mantrę dla obrażalskich. Wyciągamy ja, gdy komuś z nas przypadkiem włącza się tryb typowego marudy. Często się śmiejemy. Lubimy się. 

   Mamy różnorodne pasje. Od każdego z moich znajomych mogę nauczyć się czegoś nowego w jakiejś dziedzinie. To jest super.

 Ciągną mnie w górę. Kradnę sobie ten zwrot od Doroty, która dobrze opisała to w tekście 

O ludziach, którzy ciągną nas w górę i tych, którzy ciągną nas w dół. 

Są też tacy, których znam słabo, albo mamy całkiem inne style życia, wyznajemy inne wartości, ale szanuję ich z różnych powodów. Też ciągną w górę. Dobrze się z takimi ludźmi czuję.

  Prawdą jest też artykuł, który napisała Edyta. Że jesteśmy średnią pięciu dorosłych osób, z którymi przebywamy. Zgadzam się całkowicie. Widzę codziennie wielu ludzi, którzy reprodukują biedę, życiową nieporadność. Ale też nawyki żywieniowe czy styl myślenia.  Jak ktoś się uprze, to może powiedzieć, że przecież na wiele rzeczy nie mamy wpływu. Np. na rodzinę. Albo nie wybieramy sobie kolegów z klasy, z roku, czy później – z pracy.

  Nie zgodzę się. 

Ci ludzie rzeczywiście na nas oddziałują. Wywierają wpływ, odciskają jakieś piętno. Ale można zakładać swój niewidzialny pancerz i traktować ich jak personifikację tego wszystkiego, czym nie chcemy nigdy być. Pępowinę łączącą z toksycznymi rodzicami kiedyś trzeba przeciąć. Znajomych z pracy czy z uczelni sobie nie wybieramy, ale wybieramy to, jak na nich reagujemy. Jeśli atakują nas negatywne wirusy, wytwarzajmy przeciwciała! Ładujmy baterie przebywając z pozytywnymi ludźmi, którzy dodają nam powera. To naprawdę działa. Nikt nie każe nam przebywać tylko z nimi. 

 To, że masz na zawołanie opowieść o kimś, komu się nie powiodło, nie oznacza, że wszystkim nie musi się powodzić i że jest to jakieś usprawiedliwienie. Za każdym razem, kiedy ktoś opowiada mi o powodach, dla których jest nieszczęśliwy, biedny i głupi, przypominam sobie te wszystkie fantastyczne historie, które znam.

  Najlepszej fryzjerki w moim mieście, która kiedyś szyła za  marne pieniądze firany. Ale postanowiła zapisać się do szkoły, ukończyć kurs. Potem współprowadziła salon fryzjerski, a teraz ma własny. Jest w tym świetna. 

  Agnieszki, która zmieniła pracę na freelance. Nikt nie mówił, że będzie łatwo.  

  Pani Hani, która sprzedawała w mięsnym. Ale było mało ludzi, więc wymyśliła sobie pasję – robienie kwiatów z krepiny. Kręciła je sobie w pracy, dla zabicia czasu. Tak efektywnie go zabijała, że stała się w tym świetna, a ze stworzonych w trakcie godzin pracy bukietów, wyciągała więcej niż z pensji. Dzisiaj kręci kwiatki na emeryturze. Zarabia na tym dużo. Jakby jeszcze ktoś doradził jej sprzedaż i kursy przez Internet, to byłaby pewnie bogata. Na świecie jest zaskakująco dużo ludzi, którzy kupiliby książkę o tym, jak kręcić kwiaty z krepiny. Słowo.

  O, jeszcze jest blisko mnie małżeństwo emerytów. Emerytura głodowa, a oni zbierają szyszki, kupują jakieś tanie materiały i robią stroiki na święta. Koszt produkcji? Mniej niż 3 zł. Czas produkcji : 20 minut. Zarobek na sztuce: 17 zł. W innych sezonach robią chyba ozdoby wielkanocne, palmy i inne cuda. Zawsze coś. Wykorzystali swój kapitał : czas.

   Jest jeszcze Maja, która zakończyła przemocowy związek. Klaudia, która pokonała narkotyki i inne trudne problemy. 

  Albo młoda dziewczyna z mojego miasteczka, o której plotkowano jak bardzo młodo  zaszła w ciążę. Gadano, że ani pracy, ani wykształcenia mieć nie będzie. A ona nie dość, że ma fajną pracę, maturę spokojnie zdała, to jeszcze studia skończyła i dziecko ma szczęśliwe, wcale nie zaniedbane. I ma czas ćwiczyć i dbać o siebie i jest szczęśliwa. Nie przypomina bohaterek show MTV. Zapewne jest wrzodem na tyłku, burzącym wymówki tym wszystkim kobietom, które po urodzeniu dziecka ścinają włosy na chłopaka i stają się cierpiącymi matkami-polkami. 

   Jest wspomniana wcześniej Dorota, dla której wymówką nie było to, że rodziny i miejsca zamieszkania się nie wybiera.  Albo Angelika, której historia bardzo mocno mnie zawstydza, za każdym razem. Zobaczcie sami.

  Mogłabym tak wymieniać do wieczora. Albo do rana i jeszcze dłużej. Bo kiedy zmieniłam myślenie, zmieniłam też znajomych i okulary na nosie. Widzę przez nie inaczej. Razem, nie oddzielnie. Szanse i możliwości, a nie przeszkody i wymówki. Małe światełko na niebie, zamiast mnóstwa chmur. 

  Jestem pewna, że bohaterów tych wszystkich historii i moich znajomych łączy np. to, że nie używają zwrotu łatwo powiedzieć. 

Kiedy czytasz te słowa, ja mam w sobie baterię słoneczną i ładuję akumulatory, łapiąc ciepłe i przyjemne promienia wychodzące z ciał i słów moich znajomych. Tych z wyboru, nie z przypadku. Dziękuję, że ich mam.

_________________

Niektóre teksty widzą tylko subskrybenci (nie lądują na „głównej”) –

 jeśli chcesz być na bieżąco, zostań obserwatorem w google lub na bloglovin 🙂