Historia motywacyjna – od patologii do sukcesu

Lubicie historie motywacyjne, prawda? Dzisiaj mam dla Was kolejną. Tym razem bohaterką jest Dorota. Nie chcę wchodzić jej w paradę swoim wstępem, więc napiszę tylko trzy zdania na zakończenie, pod tekstem.

Kiedy Ania zgłosiła się do mnie z propozycją napisania tekstu mogącego być inspiracją dla innych, zgodziłam się bez wahania. Choć wcale nie uważam, żebym cokolwiek w życiu osiągnęła zdaję sobie sprawę, że niektórzy twierdzą wprost przeciwnie. Tekst dedykuję wszystkim tym, którzy wiecznie się nad sobą użalają i wciąż szukają wymówek, by czegoś w swoim życiu nie zrobić.

Ale do meritum.Pochodzę z biednej, patologicznej rodziny. Mój ojciec był alkoholikiem. Rozróżniam alkoholików pozytywnych – takich, którzy po upiciu się stają się zabawni i skorzy do żartów oraz tych, którzy stają się agresywni. Mój ojciec należał do tej drugiej grupy. Jako dziecko byłam więc bita i żyłam w ciągłym strachu. Do czasu, kiedy w 1997 roku ojciec zmarł na raka płuc. Miałam wówczas 11 lat. W zasadzie można powiedzieć, że nie miałam normalnego dzieciństwa, w związku z czym dość szybko wydoroślałam.Wychowałam się na wsi, którą zwykłam nazywać dziurą. Znajduje się w niej jedna główna ulica i 70 domów a jedynymi atrakcjami są w niej: kościół oraz mały sklep spożywczy. Liczba mieszkańców wynosi około 350, z czego większość stanowią ludzie starsi. Do najbliższego miasta – Opola – jest 34 km, do którego raz (!) dziennie kursuje autobus. Kiedy za czasów liceum jeździłam po szkole na lekcje śpiewu do miasteczka nieopodal, do domu wracałam pieszo kilka kilometrów.W związku z trudną sytuacją od dziecka marzyłam o lepszym życiu. O tym, by coś w życiu osiągnąć. Nienawidziłam mojej wioski, odkąd pamiętam. Zupełnie nie pasowałam do mentalności tamtejszych ludzi. Nie mających ambicji, chęci wybicia się czy spełnienia wielkich, najbardziej nawet nierealnych marzeń. Ludzi, którzy ciągnęli mnie w dół. Wiedziałam, że jeśli nie zmienię tego otoczenia, prędzej czy później stanę się taka sama, zgodnie z powiedzeniem kto z kim przestaje, takim się staje . Dlatego przy najbliższej nadarzającej się okazji postanowiłam stamtąd uciec. Przez wiele lat odskocznią od mojego miejsca zamieszkania była nauka. Jako że wydawała mi się ona najlepszym sposobem na wybicie się, całe dnie spędzałam nad książkami robiąc wszystko,  by otrzymywać jak najlepsze stopnie. Byłam przekonana, że świadectwo z czerwonym paskiem będzie dla mnie przepustką do lepszego świata. Umożliwiło mi ono dostanie się do najlepszego liceum w województwie opolskim. To tam po raz pierwszy zetknęłam się z ludźmi, którzy – podobnie jak ja – mieli ambicję i motywację ku temu, by zrobić coś ze swoim życiem. Z czasem Opole przestało mi jednak wystarczać. Chciałam zamieszkać tam, gdzie były największe możliwości rozwoju (poszłam nawet na casting do Top Model ) i gdzie wydawało mi się, że odsetek ludzi ambitnych, wśród których będę się mogła rozwinąć, będzie największy z możliwych. Dlatego postanowiłam wyjechać na studia do Warszawy. Choć nikogo tam nie znałam, wyjazd przyszedł mi z łatwością. Od początku czułam się tam jak w domu. I tak pozostało do dziś.

W liceum długo myślałam o studiach prawniczych. Tak długo, że kiedy zdecydowałam się na psychologię, było już za późno, żebym przygotowała się do egzaminu na Uniwersytet Warszawski. Znalazłam więc najlepszą uczelnią prywatną kształcącą na tym kierunku – SWPS (Szkoła Wyższa Psychologii Społecznej).Rok studiów dziennych na tej uczelni wynosił wówczas około 8.000 zł. Pierwszy rok opłaciłam z pieniędzy zarobionych przez 2 miesiące pracy w Holandii. Zarobiłam tam 10.000 zł – wystarczająco dużo, żeby opłacić studia za rok z góry (tak było najtaniej). Praca ta była jednak tak uwsteczniająca, że zdecydowałam, że za żadne pieniądze już tam nigdy nie wrócę (dajcie znać, jeśli chcecie, żebym opisała Wam, jak to wszystko wyglądało). Niedługo po przyjeździe do Warszawy i rozpoczęciu studiów zaczęłam szukać pracy. Studiowałam dziennie i choć miałam dużo czasu zdawałam sobie sprawę z tego, że do „normalnej” pracy nikt mnie nie przyjmie. Dlatego zdecydowałam, że zostanę kelnerką. Doświadczenia w tym zakresie nie miałam żadnego, ale chęci do pracy bardzo dużo. Poza tym potrzebowałam pieniędzy.W pierwszej restauracji zarabiałam kilkaset złotych miesięcznie, ale w drugiej i trzeciej już 4000 zł miesięcznie. Pozwoliło mi to nie tylko opłacić kolejne lata studiów, ale umożliwiło również utrzymywanie się w Warszawie. Praca kelnerki  była jednak uwsteczniająca, w związku z czym zatrudniłam się w perfumerii Douglas. Mimo że nie miałam żadnego doświadczenia w tego typu pracy, przyjęto mnie do niej razu. Szybko stałam się jednym z najlepszych sprzedawców. Kiedy zajęłam się opieką jednej z marek, jej sprzedaż wzrosła tak bardzo, że filia, w której pracowałam, została najlepszą w Polsce (ze wszystkich 100) pod względem liczby sprzedanych produktów, a ja zostałam najlepszym sprzedawcą w Polsce. To właśnie w tamtym czasie kupiłam swoją pierwszą torebkę Dolce&Gabbana, przecenioną z 5000zł na 2500zł, spełniając tym samym jedno z moich małych marzeń. Miałam wówczas 22 lata.Choć praca w perfumerii Douglas była ciekawa, po 3 latach postanowiłam się zwolnić. Zaczęłam dostrzegać, że ambicje większości ludzi kończą się na kupnie domu na kredyt, dobrej posadzie w korporacji i kilkunastu dniach urlopu w ciągu roku – czyli czymś, co każdy (przy odrobinie pracowitości i samozaparcia) jest w stanie osiągnąć. Porzuciłam więc dziecięce marzenia o wielkiej karierze w korporacji na rzecz zrobienia czegoś własnego. I wtedy, wspólnie z moim wspólnikiem, założyłam swoją pierwszą w życiu Sp. z o.o. Nasz projekt nie wypalił, ale zbytnio się tym nie przejęłam. Jestem bowiem optymistką i takie porażki odbieram bardziej w kategoriach cennego doświadczenia niż klęski. Poza tym zawsze miałam świadomość tego, że zanim coś mi się uda, kilka razy się potknę.I wtedy postanowiłam założyć bloga o nazwie Olfaktoria . Od początku podchodziłam do niego poważnie, traktując go w kategoriach biznesu, mając na uwadze fakt, że blog to jedynie początek większego planu, rozpisanego na co najmniej kilka najbliższych lat. Od czasu powstania bloga zrealizowałam wiele celów z nim związanych, np. :– zaczęłam prowadzić warsztaty zapachowe dla biznesmenów– udzielać wywiadów w radio– pisać artykuły dla czasopism  (Malemen, Fashion Magazine, Forbes itp.)I wcale nie uważam, żeby to wszystko było jakimś wielkim osiągnięciem. Największe sukcesy dopiero przede mną. Jestem wobec siebie bardzo wymagająca – zawsze wymyślę coś, co należy jeszcze zrobić i poprawić. Moja lista TO DO zawiera mnóstwo innych, bardziej skomplikowanych planów. Nie ma dla mnie rzeczy niemożliwych. Wszystko, co mam i co osiągnęłam, mam dzięki swojej pracy i determinacji. Przeszkody traktuję jak wyzwania. Im większe, tym lepsze – tym większa satysfakcja z ich pokonania. Dlatego nigdy nie uwierzę w to, że czegoś nie da się zrobić. Skoro udało się mnie, uda się każdemu.

Z tego samego powodu nie znoszę leni i nieudaczników życiowych, wiecznie użalających się nad swoim losem. Jesteś z biednej rodziny? Z małej wsi? Masz ojca sadystę? Matkę alkoholiczkę? Chorego brata? I co z tego?! Na własnym przykładzie mogę powiedzieć, że z każdej, nawet najgorszej sytuacji życiowej można wyjść zwycięsko.Każdy jest kowalem własnego losu – masz dokładnie takie życie, na jakie sobie zapracujesz. Wiara w przeznaczenie jest dla ludzi słabych i leniwych – usprawiedliwia niepowodzenia i pozwala czuć się lepiej. Ale nie przyczynia się do polepszenia życia. Należy wierzyć przede wszystkim w siebie. I trzeba chcieć. Od tego wszystko się zaczyna.________________

Będzie mi miło, jeśli zaobserwujesz mnie na :

lub polubisz na fejsie 😉