Historia pewnego psa

Jako dziecko byłam bardzo chorowita. Kiedy do wyboru miałam jedynie aktywności które można wykonywać na leżąco, oglądałam filmy na kasetach VHS, niemieckie stacje z „bajkami” i czytałam książki. Jeśli ciężko Ci wyobrazić sobie te czasy, odsyłam do tekstu o dzieciństwie w latach 90-tych… i wtedy właśnie, gdzieś na leżąco, zrodziło się moje dziecięce marzenie – PIES.

Miałam 5 lat, kiedy zaczęła się ta obsesja. Po drodze do przedszkola zawsze mijałam pana na rowerze, za którym biegł dzielnie piękny, dumny jak paw pies o przemiłym spojrzeniu. Ku rozpaczy mojej mamy, zawsze zaczepiałam tego pana i pytałam – mogę pogłaskać? Dlaczego ku rozpaczy? Ów pan czasami pedałował po pijaku i nie raz się z tym rowerem gdzieś wywrócił… Ale pan był na tyle sympatyczny, że pozwalał pogłaskać. To był mój rytuał w te dni, kiedy chodziłam do przedszkola (miałam takie cykle – 2 tygodnie chodziłam do przedszkola, 2 kolejne leżałam w łóżku z termometrem pod pachą i lekami w zawiesinie lub w szpitalach, przychodniach itp).

W końcu ten pan odcinek na którym zawsze go spotykałam zaczął przemierzać pieszo, prowadząc rower. A ja głaskałam i zawsze wypytywałam o różne szczegóły. Co piesek je, czy mogę mu coś przynieść, jak się go czesze, jak się wabi… To był piękny owczarek szkocki collie, długowłosy, rudy.  Moi rodzice chyba zorientowali się, że to nie jest głupia fascynacja, bo wkrótce dostałam książkę Lassie. Nauczyłam się czytać jeszcze przed czwartym rokiem życia, więc pochłonęłam szybko, oczywiście rycząc, ale nie pamiętam już na jakim fragmencie, bo słabo kojarzę teraz fabułę. Później była jakaś ekranizacja, wreszcie seriali o Lassie który nadawała jakaś stacja. W każdym odcinku pies ratował chłopca który był jego właścicielem. Przepadłam. „Lassie” stała się moją obsesją.

Potem były książki o tresurze psów. Dużo książek. Wiecie, czasu przed Internetem. Z tym, że nikt nie sądził, że ja tak na poważnie. Wszyscy wiedzieli, że podobają mi się te psy, ale nie na tyle, aby zaraz jednego kupować. Pies to jednak duży obowiązek.

Pewnego dnia rodzice dla żartów „przemaglowali” mnie z wiedzy o tych psach – co jedzą, jak nauczyć je załatwiać swoje potrzeby poza domem, jak często wychodzić na spacer, jak i czym czesać… chyba dobrze wypadłam w tym spontanicznym teście, bo wkrótce my dream come true. Nie wiedziałam, że decyzja jest już podjęta, kiedy rozmawiałam o wszystkim z dziadkiem. Zapytałam go, co trzeba zrobić, aby pies się pojawił. Na zasadzie – czy trzeba być grzecznym, czy może poprosić Mikołaja? Było lato. Dziadek był mądry, więc powiedział, żebym poprosiła spadającą gwiazdkę.

Wszystko uknuł z rodzicami. A ja każdego wieczora wpatrywałam się w niebo w poszukiwaniu spadającej gwiazdki. Układałam sobie w głowie co jej powiem. Nie pamiętam już tego tekstu, ale był trenowany wiele, wiele razy. Dlaczego napisałam, że dziadek był mądry? Bo wiedział, że każdego roku o tej samej porze jest kilka nocy spadających gwiazd. A ten czas się właśnie zbliżał. I któregoś dnia moja gwiazdka się pojawiła. Poprosiłam ją na głos o psa którego będę kochać, czesać, karmić, wyprowadzać na spacery i jeszcze raz kochać.

Spełniła moją prośbę.

Następnego dnia (!) rodziców od rana nie było w domu, był tylko dziadek. Nie wiedziałam o co chodzi, dziadek powiedział tylko, że pojechali załatwić jakąś ważną sprawę.

Po kilku długich godzinach oczekiwań, przed domem pojawiła się taksówka. A z niej wysiedli rodzice. Mama trzymała wielki wiklinowy koszyk. A w koszyku była ona – moja piękna suczka.

Pies od razu (!) poczuł się jak u siebie. Mamy dość duży teren do biegania, więc miał raj.

Te psy są bardzo wiernie, przyjazne i opiekuńcze. Idealni towarzysze zabaw dla dzieci. Tresura „Zi-ji” była szybka i bardzo owocna – „ruda” (tak na nią często mówiłam) skakała przez hula-hoop, aportowała, siadała, podawała łapę, włączała mi światło, zabijała pająki … w locie przecinała zębami osy na pół. Kiedy bardzo mnie bolało gdzieś w płucach (a wierzcie mi, to potworny ból) wychodziłam w nocy z łóżka i kładłam się skulona w kłębek z psem na jej legowisku. Jakoś tak… obecność Zi-ji była najlepszym lekiem przeciwbólowym. No i nie musiałam za każdym razem „iść z moim bólem” do mamy czy taty. Nie będę udawać, że posiadanie rasowego psa to sam lukier. Były trudne momenty jak wtedy, kiedy mój piękny długowłosy pies, podczas spaceru po lesie wytarzał się w gnijących rybich głowach i wnętrznościach, które jakiś „patriota” tam wyrzucił. Mimo potrójnej kąpieli, maksymalnie szczęśliwy pies śmierdział jeszcze ze dwa tygodnie. Zi-ja jako pies pasterski miała fioła na punkcie opiekowania się mną i pilnowania mnie. Zabijała każdą osę jaka pojawiła się w zasięgu mojego wzroku, pierwsza testowała każdy mój posiłek 😉 Wspaniały pies. Zawsze siadała koło dziadka, przytulała się do niego łbem i cichaczem wyciągała mu z kieszeni spodni papierosy, po czym niszczyła całą paczkę. Uwielbiałam ją za to. Dziadek też nie potrafił się gniewać.

Chciałam wykorzystać ten tekst jako okazję do przekazania, że nie zgadzam się ze słowami, że nikt nie ma prawa kupować psów rasowych, dopóki chociaż jeden pies jest w schronisku. To tak nie działa. Czasami ludzie decydują się na rasowego zwierzaka z konkretnego powodu. Np. zależy im na konkretnych cechach charakteru. Jeśli ktoś ma małe dziecko, nie zaryzykuje psa po przejściach. Wybór owczarka szkockiego collie był jak najbardziej świadomy – potrzebowałam dużego, ciepłego, rodzinnego psa o opiekuńczych cechach, w dodatku takiego, który zmotywuje mnie do częstych i długich spacerów po lesie, co było ważne dla moich oskrzeli. Psy ze schronisk nie są w niczym gorsze, ani w niczym lepsze.

Wierzę, że są w Polsce dobre schroniska. Jednak wiele osób bardziej poruszają historie brzydkich, zaropiałych kotów z podpalonymi ogonami niż bitych dzieci. Na tak silnych emocjach łatwo można grać, tworząc slogany namawiające do swoistej segregacji „rasowej”. Dobra jest tylko adopcja, kupowanie jest złe… A ja uważam, że pies, bez względu na to, czy ze schroniska czy z prawdziwej hodowli, kocha tak samo. Jestem przeciwko tym wszystkim okropnym „hodowlom” które produkują masowo zwierzęta, bez dbania o różnorodność genetyczną oraz dawania suce/kotce czasu na regenerację i odpoczynek. I mówię to z pełną świadomością tego, że sama przez jeden „sezon” niechcący hodowlę stworzyłam.

Moja wymarzona suczka, która całe dzieciństwo pomagała mi zapomnieć o bólu w oskrzelach, która zabijała dla głupiutkiej sześciolatki każdą osę i która miała niezwykle miłe spojrzenie była kupiona. Czy to czyni ją gorszą? Albo mnie złą z tego powodu, że chciałam psa konkretnej rasy? Serio? Karmienie, czesanie, tulenie i kochanie psa rasowego jest złe? Gratuluję krótkowzroczności każdemu, kto takie teksty promuje.