Jako dziecko byłam bardzo chorowita. Kiedy do wyboru miałam jedynie aktywności które można wykonywać na leżąco, oglądałam filmy na kasetach VHS, niemieckie stacje z „bajkami” i czytałam książki. Jeśli ciężko Ci wyobrazić sobie te czasy, odsyłam do tekstu o dzieciństwie w latach 90-tych… i wtedy właśnie, gdzieś na leżąco, zrodziło się moje dziecięce marzenie – PIES.
Miałam 5 lat, kiedy zaczęła się ta obsesja. Po drodze do przedszkola zawsze mijałam pana na rowerze, za którym biegł dzielnie piękny, dumny jak paw pies o przemiłym spojrzeniu. Ku rozpaczy mojej mamy, zawsze zaczepiałam tego pana i pytałam – mogę pogłaskać? Dlaczego ku rozpaczy? Ów pan czasami pedałował po pijaku i nie raz się z tym rowerem gdzieś wywrócił… Ale pan był na tyle sympatyczny, że pozwalał pogłaskać. To był mój rytuał w te dni, kiedy chodziłam do przedszkola (miałam takie cykle – 2 tygodnie chodziłam do przedszkola, 2 kolejne leżałam w łóżku z termometrem pod pachą i lekami w zawiesinie lub w szpitalach, przychodniach itp).
W końcu ten pan odcinek na którym zawsze go spotykałam zaczął przemierzać pieszo, prowadząc rower. A ja głaskałam i zawsze wypytywałam o różne szczegóły. Co piesek je, czy mogę mu coś przynieść, jak się go czesze, jak się wabi… To był piękny owczarek szkocki collie, długowłosy, rudy. Moi rodzice chyba zorientowali się, że to nie jest głupia fascynacja, bo wkrótce dostałam książkę Lassie. Nauczyłam się czytać jeszcze przed czwartym rokiem życia, więc pochłonęłam szybko, oczywiście rycząc, ale nie pamiętam już na jakim fragmencie, bo słabo kojarzę teraz fabułę. Później była jakaś ekranizacja, wreszcie seriali o Lassie który nadawała jakaś stacja. W każdym odcinku pies ratował chłopca który był jego właścicielem. Przepadłam. „Lassie” stała się moją obsesją.
Potem były książki o tresurze psów. Dużo książek. Wiecie, czasu przed Internetem. Z tym, że nikt nie sądził, że ja tak na poważnie. Wszyscy wiedzieli, że podobają mi się te psy, ale nie na tyle, aby zaraz jednego kupować. Pies to jednak duży obowiązek.
Pewnego dnia rodzice dla żartów „przemaglowali” mnie z wiedzy o tych psach – co jedzą, jak nauczyć je załatwiać swoje potrzeby poza domem, jak często wychodzić na spacer, jak i czym czesać… chyba dobrze wypadłam w tym spontanicznym teście, bo wkrótce my dream come true. Nie wiedziałam, że decyzja jest już podjęta, kiedy rozmawiałam o wszystkim z dziadkiem. Zapytałam go, co trzeba zrobić, aby pies się pojawił. Na zasadzie – czy trzeba być grzecznym, czy może poprosić Mikołaja? Było lato. Dziadek był mądry, więc powiedział, żebym poprosiła spadającą gwiazdkę.
Wszystko uknuł z rodzicami. A ja każdego wieczora wpatrywałam się w niebo w poszukiwaniu spadającej gwiazdki. Układałam sobie w głowie co jej powiem. Nie pamiętam już tego tekstu, ale był trenowany wiele, wiele razy. Dlaczego napisałam, że dziadek był mądry? Bo wiedział, że każdego roku o tej samej porze jest kilka nocy spadających gwiazd. A ten czas się właśnie zbliżał. I któregoś dnia moja gwiazdka się pojawiła. Poprosiłam ją na głos o psa którego będę kochać, czesać, karmić, wyprowadzać na spacery i jeszcze raz kochać.
Spełniła moją prośbę.
Następnego dnia (!) rodziców od rana nie było w domu, był tylko dziadek. Nie wiedziałam o co chodzi, dziadek powiedział tylko, że pojechali załatwić jakąś ważną sprawę.
Po kilku długich godzinach oczekiwań, przed domem pojawiła się taksówka. A z niej wysiedli rodzice. Mama trzymała wielki wiklinowy koszyk. A w koszyku była ona – moja piękna suczka.
Pies od razu (!) poczuł się jak u siebie. Mamy dość duży teren do biegania, więc miał raj.
Te psy są bardzo wiernie, przyjazne i opiekuńcze. Idealni towarzysze zabaw dla dzieci. Tresura „Zi-ji” była szybka i bardzo owocna – „ruda” (tak na nią często mówiłam) skakała przez hula-hoop, aportowała, siadała, podawała łapę, włączała mi światło, zabijała pająki … w locie przecinała zębami osy na pół. Kiedy bardzo mnie bolało gdzieś w płucach (a wierzcie mi, to potworny ból) wychodziłam w nocy z łóżka i kładłam się skulona w kłębek z psem na jej legowisku. Jakoś tak… obecność Zi-ji była najlepszym lekiem przeciwbólowym. No i nie musiałam za każdym razem „iść z moim bólem” do mamy czy taty. Nie będę udawać, że posiadanie rasowego psa to sam lukier. Były trudne momenty jak wtedy, kiedy mój piękny długowłosy pies, podczas spaceru po lesie wytarzał się w gnijących rybich głowach i wnętrznościach, które jakiś „patriota” tam wyrzucił. Mimo potrójnej kąpieli, maksymalnie szczęśliwy pies śmierdział jeszcze ze dwa tygodnie. Zi-ja jako pies pasterski miała fioła na punkcie opiekowania się mną i pilnowania mnie. Zabijała każdą osę jaka pojawiła się w zasięgu mojego wzroku, pierwsza testowała każdy mój posiłek 😉 Wspaniały pies. Zawsze siadała koło dziadka, przytulała się do niego łbem i cichaczem wyciągała mu z kieszeni spodni papierosy, po czym niszczyła całą paczkę. Uwielbiałam ją za to. Dziadek też nie potrafił się gniewać.
Chciałam wykorzystać ten tekst jako okazję do przekazania, że nie zgadzam się ze słowami, że nikt nie ma prawa kupować psów rasowych, dopóki chociaż jeden pies jest w schronisku. To tak nie działa. Czasami ludzie decydują się na rasowego zwierzaka z konkretnego powodu. Np. zależy im na konkretnych cechach charakteru. Jeśli ktoś ma małe dziecko, nie zaryzykuje psa po przejściach. Wybór owczarka szkockiego collie był jak najbardziej świadomy – potrzebowałam dużego, ciepłego, rodzinnego psa o opiekuńczych cechach, w dodatku takiego, który zmotywuje mnie do częstych i długich spacerów po lesie, co było ważne dla moich oskrzeli. Psy ze schronisk nie są w niczym gorsze, ani w niczym lepsze.
Wierzę, że są w Polsce dobre schroniska. Jednak wiele osób bardziej poruszają historie brzydkich, zaropiałych kotów z podpalonymi ogonami niż bitych dzieci. Na tak silnych emocjach łatwo można grać, tworząc slogany namawiające do swoistej segregacji „rasowej”. Dobra jest tylko adopcja, kupowanie jest złe… A ja uważam, że pies, bez względu na to, czy ze schroniska czy z prawdziwej hodowli, kocha tak samo. Jestem przeciwko tym wszystkim okropnym „hodowlom” które produkują masowo zwierzęta, bez dbania o różnorodność genetyczną oraz dawania suce/kotce czasu na regenerację i odpoczynek. I mówię to z pełną świadomością tego, że sama przez jeden „sezon” niechcący hodowlę stworzyłam.
Moja wymarzona suczka, która całe dzieciństwo pomagała mi zapomnieć o bólu w oskrzelach, która zabijała dla głupiutkiej sześciolatki każdą osę i która miała niezwykle miłe spojrzenie była kupiona. Czy to czyni ją gorszą? Albo mnie złą z tego powodu, że chciałam psa konkretnej rasy? Serio? Karmienie, czesanie, tulenie i kochanie psa rasowego jest złe? Gratuluję krótkowzroczności każdemu, kto takie teksty promuje.
Uściski, Ania
Piękna historia psa. Musiałaś go bardzo kochać. Ja mam psa ze schroniska i dwa rasowe koty brytyjczyki. Również bardzo denerwuje mnie nagłaśnianie tekstów, że wolno tylko przygarniać,a kupować nie. Rasowy kot ma takie samo prawo do macierzyństwa jak "burek". I także zgadzam się z tym, że na emocjach związanych ze zwierzakami bardzo łatwo grać. Jak powiedziałaś, nie każdy człowiek ma tyle czasu, aby na nowo układać zwierzaka. Mój adoptowany kundelek (w połowie chow-chow) omal nie rzucił się na synka znajomych. Codziennie poznaję jakąś nową cechę jego charakteru. To piękne, ze są ludzie którzy chcą i mogą adoptować, ale stawianie kupującyhc… Czytaj więcej »
trochę Ci się rozjechał tekst 🙂
Absolutnie się z Tobą zgadzam. To nie kupowanie zwierząt jest złe. Złe jest ich wyrzucanie, bicie, nie leczenie.
Piękna historia, też miałam wspaniałego psa. Masz wspaniałych rodziców!
Miałam bernardyna, kupionego, rasowego… chcieliśmy dużego zwierzaka, o spokojnym usposobieniu, który wytrzyma niskie temperatury na polu, bo z alergią połowy domowników trzymanie psa w domu okazało się niemożliwe. A zwierzę to wspaniały przyjaciel i po wyprowadzce z mieszkania do domu prywatnego to marzenie mogło być w końcu spełnione. Był wspaniałym towarzyszem… Drugi pies którego mamy również jest "kupiony"… Rasowy piesek, bo… okazało się, że jednak możliwe jest trzymanie psa w domu, tylko pies nie może mieć sierści. To najmilsze stworzenie jakie widziałam i najlepszy antydepresant dla babci…Teraz znów się wyprowadziłam i szukamy jakiegoś miłego psa ze schroniska. Myślę, że segregacja… Czytaj więcej »
O, a ja mam przygotowaną historię mojego psa i miałam ją w najbliższym czasie opublikować 🙂 Trochę inna i z innym przekazem, a może bez przekazu, ale nawet tytuł planowałam podobny 😀Zgadzam się z Tobą. Marzy mi się świat, w którym każdy zwierzak ma dom, ale czy adoptowanie zwierząt tylko ze schronisk coś by tu zmieniło? Oczywiście, że nie.A tak poza tym, to przyznam Ci szczerze, że wolałam ten blog przed ostatnią reformą: wcześniej wchodziłam co jakiś czas tutaj, żeby sprawdzić, czy pojawił się nowy post, a teraz się tego oduczyłam ze względu na to, że nie wszystkie posty są… Czytaj więcej »
Cóż, niestety w bydgoskim schronisku nie dzieje się tak, jak to na pierwszy rzut oka wygląda. Bardziej doświadczeni wolontariusze wiedzą co tam się dzieje, a już o dyrektorce nie wspominając…
Wzruszyła mnie historia Ziji. To musiał być cudowny pies. Zawsze lubiłam słuchać i czytać opowieści o wyjątkowych psach. Np. pies dziadka mojego chłopaka był tak mądry, że ten idąc z nim na ryby zarzucał wędkę i zaczynał np. spać, albo czytać gazetę, bo pies cały czas bacznie wpatrywał się w wodę i kiedy pan miał branie, Punia wstawała i szczekała, merdając ogonem.Pies mojej babci, Febus, wyczuł obecność jej zmarłego ojca, który niedługo po tym jak pies spoglądał na szafę i warczał, przekręcił klucz w tej szafie i otworzył drzwiczki. Psie historie to po prostu coś, co uwielbiam… Co do kupowania,… Czytaj więcej »
my mieliśmy kiedyś wspaniałego kundelka, był najmądrzejszy na świecie, odprowadzał mnie do szkoły, mamę do pracy i zawsze wracał do domu. Siedzieliśmy sobie często na schodach wpatrując się w okolicę. Nie tolerował moich patologicznych sąsiadów i niestety oni go zabili 🙁
mam nadzieję, że odpowiedzili za to karnie….!
Bardzo prawdziwe. Uwielbiam psy. Mam jednego, rasowego, co prawda bez rodowodu ale to nie ważne. Moi rodzice pewnie w innej sytuacji zabraliby psa ze schroniska, ale byłoby to zbyt ryzykowne w tamtych czasach. Byłam mała, trochę nieśmiała ale mimo tego miałam sporo znajomych. Mieszkałam w bardzo nieciekawej dzielnicy. Niedawno wyszłam ze szpitala. Mój tata stwierdził, że pies powinien być duży, obronny. Ale po moim mieszkaniu zawsze przewijały się tłumy dzieci. No i jak tu obronnego psa do tylu dzieci. Wreszcie zdecydowali się kupić boksera. To był strzał w dziesiątkę. Ja bardziej otworzyłam się na świat. Pies bardzo ale to bardzo… Czytaj więcej »
bardzo piękna i wzruszająca historia 😀 całkowicie sie z Tobą zgadzam, ponieważ każdy pies kocha tak samo i nie ważne skąd pochodzi… sama mam suczkę znalezioną na pewnym zatłoczonym targowisku, która skradła moje serce od pierwszego wejrzenia. zdaje sobie sprawę że ma ona wady i często robi to czego robić nie powinna ale i tak kocham ją najbardziej na świecie i nie wyobrażam sobie życia bez niej <3
w naszym pieknym miescie turek kiedys zorganizowamo akcje, w kazdym numerze "echo turku" wystawiano zdjecia psiakow ze schroniska. Wszystkie zwierzaki z gazety byby przygarniane, zawsze sie ktos znalazl. Pewnego razu pani z gazety nie zostala wpusCzona do schroniska przez dyrektora. Powod? "Bo niedlugo wszystkie psy zostana adoptowane i jak sie schronisko utrzyma? My mamy placone od psa".
uslyszalam od kogos, ze tak wlasnie bylo i w echo turku faktycznie seria z pieskami ze schroniska juz sie nie pojawila. Schroniska w polsce to jeden wielki interes, niestety. Na szczescie nie wszedzie tak jest…
dokładnie, jeden wielki biznes… http://polska.newsweek.pl/schroniska—seryjni-mordercy-psow,103656,1,1.html
Nie mam psa i nigdy nie miałam.
Właściwie to nawet nie specjalnie je lubię. Chciałabym mieć jakiegoś, ale z powodów zdrowotnych mogę pozwolić sobie tylko na takie ,,rasowe" z tym, że i tak mogą to być tylko niektóre rasy.
Podobają mi się bardzo owczarki szkockie collie i z tego co piszesz to naprawdę wspaniałe psy! 🙂
Piękne opowiadanie. Ja jak widzę zdjęcia Lessie to zaraz ryczę jak wściekła. Miałam psa tej rasy. Był wspaniały, wierny, opiekuńczy, najwspanialszy na świecie. Nagle zachorował, wydałam kupę kasy na jego leczenie, ale nie udało się go uratować. Musieliśmy go uśpić. To było parę lat temu, ale tego psa nigdy nie zapomnę. Psy mam od dziecka, bywały różne kundelki, pudelki, ten owczarek szkocki. Teraz mam yoreczki. Wszystkie kochałam i kocham te co mam. A pies z miłości potrafi oddać całe swe psie serduszko i nie ważne czy jest rasowy czy nie.
Bardzo wzruszyła mnie historia Ziji bo sama miałam kiedyś ukochanego psa, właściwie suczkę. Była Dalmatyńczykiem i najmądrzejszym zwierzakiem jakiego poznałam. I w naszym wypadku była to miłość od pierwszego wejrzenia. Niestety moja młodsza siostra zaczęła bardzo chorować a lekarz stwierdził, że to uczulenie wywołane przez tego konkretnego psa. Mama nie chciała tego zrobić, siostra brała jakieś leki ale za bardzo nie pomagało i w końcu mama się ugięła. Dla mnie to była a tragedia, bo Kora (tak miała na imię) była moją przyjaciółką. Nasza babcia stwierdziła, że weźmie ją do siebie, ale któregoś razu w trakcie spaceru Kora jakimś cudem… Czytaj więcej »
Bardzo wzruszająca ta opowieść o Ziji, ale jednocześnie całkiem radosna 🙂
Zgadzam się z Tobą w 100% – nie ważne skąd zwierzak, ważne, żeby go kochać i się nim opiekować 😉
Jestem podobnego zdania – nie ważne czy pies jest ze schroniska czy kupiony z hodowli, ważne żeby go kochać i opiekować się nim. Sama dostałam szczeniaka jak miałam 9 lat, kundelek, ale mój najukochańszy, był u nas 12 lat. A co najśmieszniejsze ja wcale nie chciałam psa, jak byłam w przedszkolu i wracałam wieczorem z rodzicami do domu na klatce siedzieli panowie nie pierwszej świeżości z owczarkiem niemieckim, który w przypływie chęci do zabawy skoczył na mnie, a ja zostałam na kilka lat ze strachem przed psami. Kiedy szłam sama do szkoły na widok psa większego niż jamnik przechodziłam na… Czytaj więcej »
Udostępnianie na facebooku zdjęć czy albumów zwierząt, które szukają domu, naprawdę przynosi efekty. Ty możesz bez problemu pozbyć się tego spamu ukrywając posty wspomnianej koleżanki, natomiast znajomy znajomego – jedna osoba spośród setek – może się po prostu zakochać i przygarnąć zwierzaka z drugiego końca Polski, chociaż nic takiego nie planował.
Ja miałam takie pośrednie zdanie, ale właściwie to przekonałaś mnie. Oby tylko rasowe hodowle miały większy nadzór itd., bo obecnie często spotykane są pseudohodowle. Głównym problemem jest jednak niesterylizowanie zwierząt, wyrzucanie itd. po prostu głupota i/lub nieświadomość ludzi.
Duzym problemem jest brak kasy na sterylizacje…
Aniu, popłakałam się. Miałam w dzieciństwie psa rasowego, dobrze ułożonego, niebezpiecznego bo w tym kierunku był szkolony, ale był stworzeniem przy którym czułam się chyba najbezpieczniej na świecie. Pamiętam jak mój tata się z nim " bawił" co tak naprawdę było tresurą i treningiem, a Drab wyskoczył za wysoko, dodał za dużo siły do wyszarpnięcia tacie patyka i… wbił mu cały rząd śnieżnobiałych zębów w nadgarstek. Nie zapomnę jak się wtedy przestraszył tego co zrobił przez zupełny przypadek. Skomlał jak szczenię, wpadł w panikę. Bo zrobił krzywdę swojemu panu. Swojemu towarzyszowi, bo zawsze miałam wrażenie że traktuje nas jak swoje… Czytaj więcej »
aż mi się łezka zakręciła w oku, jak przeczytałam ten tekst. tak się składa, że niecałe 2 miesiące temu odeszła od nas nasza suczka, która była z nami 13 lat. nie była chora, była po prostu stara i zniedołężniała i któregoś dnia w końcu musiała odejść. ciągle się nie przyzwyczailiśmy do tego, że jej nie ma… ten pies był ze mną przez całe dzieciństwo, a po jej śmierci naprawdę poczułam, że to dzieciństwo odeszło. to był kochany i mądry pies, ciągle mam wrażenie, że ona ciągle jest w domu… po tym, jak odeszła, stanął przed nami temat wzięcia nowego psa.… Czytaj więcej »
dodam jeszcze… piękny wiersz, jaki ostatnio znalazłam.
"PSIA DUSZA
To tylko pies, tak mówisz, tylko pies…
A ja ci powiem
Że pies to czasem więcej jest niż człowiek
On nie ma duszy, mówisz…
Popatrz jeszcze raz
Psia dusza większa jest od psa
My mamy dusze kieszonkowe
Maleńka dusza, wielki człowiek
Psia dusza się nie mieści w psie
I kiedy się uśmiechasz do niej
Ona się huśta na ogonie
A kiedy się pożegnać trzeba
I psu czas iść do psiego nieba
To niedaleko pies wyrusza
Przecież przy tobie jest psie niebo
Z tobą zostaje jego dusza…
/Barbara Borzymowska/"
Dla mnie odejście mojego psa też było ciężkim przeżyciem, zresztą po Fidze cała rodzina miała żałobę do tego stopnia, że niestety ale na kolejnego zwierzaka już się pewnie nie zdecydujemy.
Ja do tej pory zaczepiam panów psami 😉
Przypomniałaś mi mojego pierwszego psa 🙂 Był owczarkiem szkockim i nazywał się Atos! 🙂
Można wiedzieć w jakiej miejscowości znajduje się Twój rodzinny dom?
Chciałam jeszcze napisać, że o ile uważam za w porządku i wręcz wskazane, opiekowanie się zwierzętami, które mogą chodzić sobie luzem po domu i są udomowione, to nie podoba mi się trzymanie w domu zwierząt, które muszą siedzieć w klatkach, terrariach, akwariach itp…
Aniu tez mialam owczarka collie jak bylam mala, suczka wabila sie lady.
Byla ta inteligentna i kochana, potrafila obserwowac ruch uliczny i siadala przy przejsciu dla pieszych…. Prze prze madra rasa.
Jej historia tez jest szalona, lady byla psem rasowym z rodowodem, ktorej wlasciciel nie dopilnowal, wiec ona sie puscila i przyniosla nierasowy miot.
Wlasciciel postanowil ja wiec zastrzelic, bo po co mu juz ten nierasowy pies . Moi rodzice uratowali ja przed rozstrzelaniem i takim sposobem trafila do mojej rodziny, gdzie szczesliwie przezyla 14, zmarla na raka co bylo tragicznym dla mnie przezyciem i trudno bylo mi sie po tym otrzasnac…..
Moja koleżanka miała "lessie", którego zwabiła do domu tic-tacami. Piesek błąkał się od kilku dni i w końcu postanowiła go zabrać do domu. Po wielkiej batalii z rodzicami pies został i był największym przyjacielem właścicielki 🙂
Ja mam wrazenie ze one lubia uciekac jesli ich sie nie dopilnuje …. 😉
Piękny tekst Aniu. I cieszę się, że doświadczyłaś prawdziwej przyjaźni między człowiekiem, a zwierzęciem, bo to na prawdę cudowne uczucie o którym się nie zapomina 🙂 Co do tego czy lepiej (albo raczej co jest lepsze i bardziej 'miłościwe') przygarnąć psa ze schroniska czy z hodowli to mam podobne zdanie do Twojego. Wiele osób wręcz krzyczy żeby nie kupować zwierzaków w sklepach zoologicznych i po części rozumiem to, ale czasem biorąc właśnie zwierzaka z takiego sklepu można mu uratować życie. Spora część zwierzaków w sklepach jak podrośnie i przestanie być tak 'pociągająca' dla klientów (nie okłamujmy się większość z nas… Czytaj więcej »
Według mnie jednak jest różnica, ponieważ kiedy ze schroniska zostaje zabrany pies, na jego miejsce trafi tam pies który już żyje i jest potrzebujący. W wypadku kupowania psa z pseudohodowli "hodowca" dostaje w kieszeń nagrodę za to co robi. Akcja- reakcja. Mając zyski, pseudohodowle dalej będą działały. O wiele rozsądniejsza jest walka ze zlikwidowaniem takich praktyk, zgłaszanie do TOZ-u, dokumentowanie tego- po udanej interwencji psy trafiają na leczenie, do schronisk lub domów tymczasowych, co jest o wiele lepszą formą pomocy:) Mimo to nie oceniam Cię, Remedy, bo łatwo komentować sprawę na blogu a na pewno widząc takie praktyki osobiście serducho… Czytaj więcej »
Szi rozumiem Cię i sama z wielką radością zobaczyłabym jak pseudohodowle przestają istnieć. Jednak z drugiej strony jak widzi się w takiej hodowli/sklepie jakiegoś zwierzaka i wiesz że albo ktoś go kupi albo najprawdopodobniej zginie lub zostanie wyrzucony jak śmieć to spora część osób 'mięknie' i nie chce do tego dopuścić i kupuje zwierzaka. Kurczę to takie błędne koło troszkę jest.. Kupujesz zwierzaka w sklepie/hodowli – czasem masz wyrzuty sumienia, że nie adoptowałeś np ze schroniska, adoptujesz zwierzaka – to myślisz czasem o tych zwierzakach mieszkających często w okropnych warunkach w sklepach. Nie mniej jednak zgłaszanie pseudohodowli czy sklepów zoologicznych… Czytaj więcej »
W pełni się z Tobą zgadzam. Czasami ludzie decydują się na psa określonej rasy z powodu cech dla niej typowych. Tak było w przypadku mojej siostry. Po pojawieniu się w domu Venoma, chyba obie nie wyobrażamy sobie już życia z psem innej rasy niż dog, pomijając wszystkie kundelki- przybłędy, którym KTOŚ musi pomóc a tym Ktosiem możemy być równie dobrze i my:)
Gratuluję wspaniałej historii. Doświadczyłam czegoś podobnego kiedy byłam dzieckiem. W 1 klasie podstawówki do naszego domu trafił szczeniak pudla ( ukochana rasa mojej mamy i był to już 4 psiak tej rasy w jej życiu ). Przeżył ze mną 17 lat. Dorastałam z nim, bawiłam się, rzadko rozstawałam. Czasami wypadało Pączusia ( tak miał na imię, ach ta kreatywność 7 latki ;D ) zostawić w domu by nie przeszkadzał znajomym , jednak pomimo przekupstwa rodziców nigdy się to im nie udało i psiak wszędzie z nami podróżował. Tylko on wiedział ile razy miałam złamane nastoletnie serce i ile razy się… Czytaj więcej »
tak też zrobiłam, ale nie wydaje mi się, żeby odpowiedzialny człowiek, który nie planował posiadania zwierzęcia nagle jakieś wziął, bo jest ładne.
Aniu, piękna, bardzo wzruszająca historia! Przyjaźń z psem to coś nie do zastąpienia, a Zija była też Twoją terapeutką 🙂 Ja moją małą psinkę przyniosłam od kuzynek, które jej nie chciały. Do dziś pamiętam – 5. grudnia 1997 roku zdobyłam przyjaciółkę na 14 pięknych lat. Zawsze płaczę, gdy o niej myślę, ale jednocześnie wspominam wszystko, co razem przeszłyśmy i gdzie razem byłyśmy (znasz drugiego psa, który jechał wyciągiem na Śnieżkę? :)) i są to najpiękniejsze wspomnienia! 🙂 Nie oceniam ludzi przez pryzmat tego, skąd mają psa. Niektórzy "uznają" tylko daną rasę (moja Tusia była najcudowniejszym kundelkiem :)) bądź z pewnych… Czytaj więcej »
A ja swojego pierwszego pieska (w zasadzie suczkę którą nazwałam Sonia) znalazłam z rodzicami pod płotem kiedy przyjechałam na działkę. Sonia była wychudzona i miała małe szczeniaki-niestety dwoje z czworga nie żyło. Pozostał pies i suczka. Początkowo tata pytał czy ktoś nie chce przygarnąć psów ale chętnych nie było. Nakarmiliśmy suczkę ale z decyzją rodzice się jeszcze wstrzymywali. W nocy (suczka nocowała wtedy jeszcze na zewnątrz) ktoś ukradł szczeniaka (oczywiście psa bo na wsi gdzie mam działkę nikt nie chce "suki"). To przeważyło w zupełności o natychmiastowym zabraniu Soni z ostatnim pieskiem. I tak zaczęła się obustrona miłość.Sonia była mądra,kochaną… Czytaj więcej »
Aniu nie zniechęcaj się:) W pewnym momencie na pewno zyskasz ich zaufanie i będziesz mogła pomóc. Trzymam kciuki żeby się udało!
Nie spotkałam się nigdy z określeniem że kupowanie psa z hodowli jest złe, nie wiem skąd masz takie wnioski, ale jak znasz jakąkolwiek kampanię to chętnie się z nią zapoznam. Wiem, że potępiane są pseudo-hodowle – a kupując z takiego źródła psa nigdy nie masz pewności że masz zdrowy okaz (wielokrotnie spotkałam się z krzyżowaniem matek z synami itp).To co napisałaś o świadomości decyzji jest jak najbardziej trafne, każda rasa to określony temperament i cechy, niestety pobudki ludzi często okazują się zdecydowanie płytsze, psy są kupowane dla ich urody, bo jest moda – co potem widać w schronach 🙁 zarówno… Czytaj więcej »
Ja mam labradorkę z rodowodem, to był świadomy wybór – chcieliśmy rodzinnego, łagodnego psa, i nasza suczka jest idealna 🙂 Za to koty to same przybłędy 😀
Jeśli miałabym opisać historię najważniejszego zwierzaka w moim zyciu, to byłaby to historia kotki Anubis – czarnej znajdy bez jednego zęba i z krzywym ogonem. Towarzyszyła mi przez większość dzieciństwa, mam dziesiątki zdjęć z nią w roli głównej w albumie. Kocham wszystkie moje zwierzęta (hoduję też szczury) ale Anubis była naprawdę wyjątkowa. Miała iście "ludzki" charakter, bardzo przewrotny i wyrazisty, nigdy jej nie zapomnę 🙂
ja z Wami nie gadam :(bo się od tych historii zamoczyłam klawiaturę 🙁 przypomniał mi się mój pies z dzieciństwa Cezar-mieszaniec owczarka niem i kaukaza- kochany pies 😉 niestety odszedł za tęczowy most gdy miał 11 lat i wtedy mama powiedziała że nigdy więcej nie będzie miała psa bo odejście Cezara to była normalnie żałoba 🙁 obecnie ma 3 koty ;P a ja mam labradora miałam go nazwać Cezar-ale jakoś nie doszło do tego-po prostu Cezar był jeden 😉 wg mnie czy ze schronu czy z hodowli czy znaleźny-nieważne 😉 ważne to to że się decyduje zapewnić psiakowi dobre życie… Czytaj więcej »
Przeczytałam ten post raz (jak się ukazał) i teraz drugi raz. Jestem psiarą. Jeśli tylko miałabym warunki miałabym ich więcej. Obecnie mam jednego rasy "cundell barry" ;). Psiaka wzięłam z domu tymczasowego(w którym czekał aż znajdzie się stary właściciel lub nowy), z którego miał trafić do schroniska. Jest najcudowniejszy na świecie.Mogłabym również napisać podobną historię o psie (suczce) z dzieciństwa, który był pełnoprawnym członkiem rodziny. Jak miałam 6 lat tata przyniósł go w torbie z pracy. Przeżyła z nami ponad 18 lat. Przez ten czas była świadkiem mojego dorastania, była włochatą poduszką w którą wsiąkały łzy gdy było mi źle.… Czytaj więcej »
i popłakałam się przez Ciebie!… Moja suczka też jest gwiazdką z nieba (rodzice nie chcieli się zgodzić na psa tym bardziej suczkę), aż tu nagle po powrocie ze szkoły (6 podstawówki) – "w zoologicznym są szczeniaki, niestety ale suczki, chcesz?" – w ten oto sposób nabyłam psa – i tak, kupiłam go, za aż 50zł z mojej własnej kieszeni jedenastolatki – zapłaciłam za kundelka, co w sumie mnie samą dzisiaj dziwi, a innych by pewnie zbulwersowało, ale dla mnie to wtedy było logiczne – w sklepie zoologicznym kupuje się zwierzęta.Dziś moja sunia ma lat 14 (stąd pewnie te moje łzy)… Czytaj więcej »
Przewspaniała historia! Od kiedy widziałam Lessie marzyłam o takim psie, akurat w tamtych czasach moja ciocia miała no i naprawdę marzenie jeszcze przybrało na sile. Koniec końców skończyłam z beaglem, bardzo cudne stworzenie. Nudy z nim nie ma 🙂
Ja swojego kota i psa mam od osób które znam, wiem w jakich warunkach się urodziły, mogłam je odwiedzać jak jeszcze były karmione przez matkę. Znam ich matki i wiedziałam czego się spodziewać, moja kotka ma identyczny charakter jak kocica która ją urodziła. Psa chcieliśmy wychować od szczeniaka, jakbym wzięła ze schroniska nie miałabym do końca pewności jakich byłby gabarytów (mam kundelka) a nie mogłam sobie pozwolić na to aby był duży.
A ja mam suczkę kundelka, taka mala ale kochana. Potrafi zabić szczura na podwórku. Ale gdy ktoś jest z. Domowników smutny to przytula, chce się bawić, tak pociesza 🙂 bardzo pomocna na dworze, kur Pilnuje nawet 🙂 niektórzy dziwią się ze śpi ze mną w łóżku, ale jest zadbana, umyta wiec nie widzę nic złego. Kochana jest. Kiedyś miałam kundelka który uratował mi prawie życie gdy miałam może ze 3 latka, ze śmieci za domem nałykałam się tabletek wyrzuconych po czym Zemdlałam . Znalazł mnie ten pies i szczekał aż ktoś przyszedł. Gdyby nie on to byłoby za późno. Świetny… Czytaj więcej »
Ja mam psiaka ze schroniska, pojechaliśmy z rodzicami się rozejrzeć (mama chciała rasowego shih-tzu, co mi nie przypadło do gustu, zwłaszcza, że siostra chciała go nazwać Leo :<) i wtedy na kartce, która wisiała na klatce mama przeczytała: 7 tygodni, samiec, znaleziony w lesie. Wspomnę, że był wtedy był luty. Piesek był malutki, brudny i miał trochę jakby zeza, ale miłość jest ślepa 🙂 No i cóż, o 18 byliśmy w schronisku, o 19 rodzice w zoologicznym kupowali jedzonko, łóżeczko, zabawki (oczywiście wkrótce potem łóżeczko zostało zapomniane i zamienione na to rodziców, jednak dopiero po pierwszej kąpieli). Niedawno wpadł nam… Czytaj więcej »
Masz przewspaniala rodzine, pieska tez mialas wspanialego :). Ja cale dziecinstwo meczylam rodzicowo psa, marzylam o tym zeby pies byl w domu (jeju to bylo nie do pomyslenia kiedys), mielismy wtedy pseudo owczarka niemieckiego, niestety na lancuchu (cierpialam z tego powodu, odkad zaczelma sie psami bardziej interesowac, staralam sie o niego dbac i jak najczesciej wyprowadzac, niestety mial cos z bioderkami). Musial zostac uspiony, o ile sie nie myle we sierpniu 2009? Byl strasznie kochany, ale to nie bylo to co teraz. Dlugo patrzylismy po hodowlach, zeby kupic psa do domu i w maju 2010 (?) wybor padl na polskiego… Czytaj więcej »
Hej! Bardzo dziękuję za przemiły komentarz. Wiem jak jest ze zdrowiem i na jak wiele rzeczy to rzutuje. mam nadzieję, że znajdziesz rozwiązanie swoich problemów zdrowotnych. Uściski! 🙂
Odpowiadając na twoje pytanie dlaczego bardziej się mówi o zwierzakach ze schroniskach niż o dzieciach z domu dziecka to wydaje mi się, że niektóre tematy są po prostu „łatwiejsze”. Dobrze się gada na jakiś chodliwy temat, który nie powoduje u nas żadnych zobowiązań, ani nie wymaga żadnej wiedzy, myślenia. Takie tematy są najbardziej modne. Można pokazać, że ma się własne zdanie, wyładować frustracje jak ktoś ma odmienne poglądy i raczej nie powoduje to dla nas żadnych skutków . No i ta chęć narzucenia komuś własnej wizji. Wielu ludzi którzy tak trąbią o tych zwierzętach nie ma ani jednego, obojętnie skąd,… Czytaj więcej »
Skąd bierzesz zwierzaka (ze schroniska czy z hodowli) to twoja sprawa. Nikt nie powinien się wtrącać, ponieważ to ty będziesz zajmować się tym zwierzakiem. Jak bierzesz ze schroniska to trzeba być przygotowanym również emocjonalnie na różne sprawy. U mnie w domu była taka sytuacja, jak byłam dzieckiem, że wzięliśmy małego kotka ze schroniska. Niestety okazało się, że kotek miał białaczkę i mimo leczenia zmarł, ale to nie wyklucza też tego, że inny kot mógłby żyć długie lata. Tak się po prostu trafiło. Jest też pełno zwierząt, które maja problemy psychiczne i one zdecydowanie nie są dla każdego. Niektóre zwierzęta w… Czytaj więcej »