Czym dla mnie jest luksus? Nie zgadniesz

Byłam dzisiaj w azjatyckiej knajpie. Kelner (Azjata) pomylił zamówienie Oli, zapomniał o przyniesieniu pałeczek – no był trochę zakręcony. Gdy przyszło do płatności, miał problem z rozdzieleniem rachunku. Powiedział „ale ja nie umiem”, co natychmiastowo zinterpretowałam tak, że nie wie jak to wbić w terminalu. A on dalej – nie umiem jak to obliczyć, ja nie chodziłem do szkoły, tylko od razu do pracy.

Czekałyśmy obie na śmiech rozładowujący napięcie, ale nie nastąpił. To nie był żart.

Dawno nie zrobiło mi się tak bardzo, bardzo przykro.

Kilka dni wcześniej zastanawiałam się, co jest dla mnie luksusem.  O tym, że mam małe potrzeby i nie wydaję wiele wiem od momentu, gdy napisałam na wasze prośby tekst skąd biorę pieniądze na podróże. Zastanowiłam się wtedy mocno nad strukturą swoich wydatków i doszłam do wniosku, że nie są duże.

Ogromnym luksusem jest dla mnie w tym momencie wynajem kawalerki w Warszawie. Sytuacja na rynku nieruchomości jest chora, ceny są wysokie i wiem, że w innym mieście miałabym w tej cenie dużo fajniejsze i większe mieszkanie. A że pracuję głównie zdalnie, to wcale nie muszę mieszkać w stolicy. Mieszkanie w stolicy to luksus i wielki przywilej.

Albo mogłabym nie wynajmować sama, ale to jest właśnie dla mnie teraz największy luksus. Jestem w takim momencie życia, że potrzebuję dużo przestrzeni tylko dla siebie. Bez zastanawiania się, czy nie utrudniam komuś życia, bo światło włączone a ja stukam w nocy w klawiaturę, a ktoś musi rano wstać do pracy. Z możliwością posiadania epickiego syfu w kuchni, bo wpadłam w szał gotowania nowych rzeczy, a potem w wir pracy i jakoś nie chciało mi się tego wstawić do zmywarki, bo właśnie przyszła wena. Wena to jedna z tych szczególnych istot, którym się nie odmawia – w przeciwnym razie wali bardzo długiego focha.

Chcę bez wyrzutów sumienia leżeć długo w wannie, mieć absolutną ciszę (ściany grubości metra, kocham moją kamienicę) i jednocześnie dobry dojazd wszędzie.

Nie jest to coś niezbędnego do życia, dlatego traktuję to właśnie jak luksus.

Bo w sumie tak go postrzegam. Potrzebne do życia jest pożywne jedzenie, ale kawior już nie. Potrzebne są ciepłe buty zimą, ale te z metką Chanel już nie. Potrzebny jest pakowny i wygodny plecak albo wytrzymała torebka, ale taka Louis Vuitton niekoniecznie. 

Nie lubię metek, nigdy nie lubiłam. Ale pamiętam jak pracowałam z ludźmi, dla których takie rzeczy są ważne i przez chwilę chodziłam z markowymi. Pozbyłam się tej torebki z radością i chodzę z taką no name. Ale pamiętam też jak znajomy powiedział, że jedyną reakcją ludzi z grupy po tym jak wygłosił referat było „o Sławek, masz zegarek Wellingtona”. To bardzo inteligentny gość.

 Zanim zaczął go nosić, był przezroczysty. 

Luksusem jest dla mnie dostęp do wiedzy. W takim Jemenie jakieś 70% kobiet nie potrafi czytać. Ja mam na wyciągnięcie ręki tysiące książek za darmo*. Głupio byłoby mi czytać dupelka i inne plotkarskie bzdury. 

Luksusem jest dla mnie posiadanie szpilek w przeróżnych kolorach. Do życia nie są mi niezbędne różowe, czerwone i zielone buty, ale lubię je mieć. Chociaż pilnie poszukuję godnego następcy dla tych znoszonych już szpilek nude ze zdjęcia. I chociaż żadna z tych par nie kosztowała więcej niż 200 zł (nie lubię skóry).

Wiem, że posypią się pytania, sukienka niedostępna, ale znalazłam taką z długim rękawem.

Luksusem jest dla mnie możliwość pójścia do stomatologa w trybie pilnym i nie zastanawianie się, czy stać mnie na bezbolesne znieczulenie komputerowe albo czy nie lepiej przez dwa tygodnie łykać ketonal i wytrzymać do wizyty na NFZ.

W ogóle badania i chodzenie do lekarza prywatnie. 

Luksusem jest możliwość wyboru łososia zamiast pangi. Wciąż kupuję wiele rzeczy w dyskontach, bo śmietanie logo niepotrzebne, ale bardzo doceniam fakt, że mogę też często kierować się kryterium jakości i patrzeć bardziej na skład, niż na cenę.

Luksusem jest też to, że przynajmniej raz w tygodniu jadam na mieście. Zazwyczaj w menu lunchowym (czyli dwa dania plus deser/napój) za maksymalnie 25 zł, ale jadam.

Luksusem jest dla mnie możliwość zajęcia swojej głowy takimi rzeczami jak #zerowaste. Gdybym była zajęta gnaniem z jednego etatu na drugi i wiecznie chorą gromadką dzieci, nie miałabym czasu ani ochoty myśleć o środowisku.

Luksusem jest dla mnie posiadanie oszczędności. Nie wydaję wiele – bez podróży i sytuacji gdy muszę kupić nowy aparat, bo poprzedni się zepsuł, moje miesięczne koszta to ok. 3000 zł. Świadomość, że gdy coś zepsuję albo stracę głównego zleceniodawcę to sobie poradzę, jest bardzo komfortowa. Nie wyobrażam sobie w jakim stresie bym funkcjonowała żyjąc od dziesiątego do dziesiątego. 

Luksusem jest dla mnie to, że gdy po latach poszukiwania idealnego trencza objawił mi się jako wełniany płaszcz na zimę, to po prostu go kupiłam. No dobra, tutaj wcześniej rozgrywał się bardzo długi proces myślowy, bo mam problem z drogimi rzeczami, ale nie musiałam na niego zacząć jakoś wybitnie oszczędzać, bo pieniądze na ten cel po prostu miałam.

Luksusem nie są dla mnie drogie rzeczy, tylko rzeczy świetnej jakości, gdy tej jakości oczekuję. Mam to niewypowiedziane szczęście, że wiele kosmetyków (tak, z powodu nazwy bloga byłam na kilku listach PR w kategorii uroda🙈) po prostu dostałam. I wiecie co? Tak z zupełnie czystym sumieniem, to z tych drogich mogę polecić tylko fridge. O ile mogę nazwać je drogimi, bo w sumie miałam droższe kremy które nie robiły ekhem, nic.

Zaprawdę powiadam wam – nie zawsze za ceną idzie jakość.

Tak paskudnie zjadła mi się szminka za 89 zł (a dostałam trzy!!!). Takiej przygody nigdy nie zafundowała mi dużo tańsza ulubiona szminka z paese.

O właśnie!

 Luksusem jest to, że nie jestem uzależniona od współprac i zarobków z nich. To musi być straszne, gdy to twoje główne źródło dochodu i musisz czytać nowe książki akurat blisko ich premiery, bo wtedy wydawnictwo chce je promować. Okrutne, gdy masz ochotę poczytać kryminał, ale musisz romans i w sumie masz na to 3 dni.

Luksusem jest to, że nie jestem ograniczona do dwudziestu dni urlopu, tylko mogę pracować zdalnie. W zeszłym roku było śmiesznie, bo miałam sporo ofert pracy, chociaż jej nie szukałam. Jeny, one były spoko finansowo, ale zabrałyby mi cały flow, który lubię i którego nie chcę stracić. Cenię sobie czas wyżej niż pieniądze.

Luksusem jest dostęp do edukacji, w zasięgu kilku kliknięć mam podstawy wiedzy z absolutnie każdej dziedziny. 

Nie logowane paski, torebki, biżuteria ze złota. Nie lodówka SMEG i nie droga szminka. Nie drogi zegarek. Daj znać, czym luksus jest dla Ciebie.

*Dzięki tej usłudze można  czytać nowości książkowe  za darmo