Chciałam zacząć ten tygodnik od tego, że to nie były najlepsze tygodnie. Niby byłam w Madrycie (za co jestem super wdzięczna, bo to piękne miasto), ale generalnie było mocno średnio. Straszny dołek zdrowotny zaprowadził mnie w najczarniejsze odmęty mojego umysłu. Bardzo dawno tak nie miałam, ale ból który mi towarzyszy i fizyczne wyczerpanie z tym związane sprawiły, że zdarzył mi się koszmarny dzień w którym spałam od czternastej do jedenastej następnego ranka, z przerwami na płacz z bólu i nie mogłam wyrzucić z głowy fragmentu z Bohemian Rhapsody I Sometimes wish I’d never been born at all.

To jest okropnie dobijające, gdy trzymasz się zaleceń lekarzy, masz wysokokaloryczną dietę, wykonujesz ćwiczenia oddechowe i wszystkie inhalacje, dbasz o regularny drenaż płuc i wszystko na nic. 

W dodatku nie mam energii, więc mniej ćwiczę (co nie znaczy, że wcale!) i się roztyłam. Moje ciało sflaczało, energii nie mam wcale, włosy wypadają garściami. Gdy chciałam zrelaksować się biorąc kąpiel w wannie, okazało się, że korek się rozszczelnił. Nie dość, że zmarnowałam wodę, to jeszcze się strasznie wkurzyłam :). Kosztująca mnie 120 zł wizyta u lekarza nic nie wniosła, dowiedziałam się tylko, że mam odpocząć. No raczej oczywiste, że jeśli mdleję dwa razy jednego dnia, to nie będę porywać się na wspinaczkę wysokogórską.

Na dodatek jestem też mistrzynią wygrywania na życiowej loterii, ale na odwrót. Trafił mi się błąd aplikacji, który zbanował mój telefon na instagramie. Nie konto, urządzenie. Objawia się to komunikatem „Przepraszamy, wystąpił problem z Twoim zgłoszeniem” Nie chciałam stosować nielegalnych metod, więc kupiłam nowy telefon na OLX, a ten sprzedam. Odpuściłabym sobie taką zabawę, gdybym prowadziła zwykłe, prywatne konto, ale przypomniałam sobie, ile dobrego dzięki niemu się zadziało.

Bo właśnie tego dnia, gdy chciałam rzucić telefonem o ścianę i powiedzieć sobie głośno to, co od dawna myślę (czyli to, że poświęcanie kilku godzin dziennie na działalność wokół bloga i kanałów SM jest idiotyczne przyszłościowo), odpaliłam na starym tablecie stories Julki. Tej dziewczyny, której tuż po przeżyciu śmierci bliskiej osoby i ataku odmy skończonej poważną hospitalizacją spalił się dom. Zbieraliśmy wspólnie na jego remont i na szczęście się udało, a Julka opisała teraz całą historię we wpisie wszystko ma jakiś ukryty sens.

W ciągu pięciu minut dałam sobie solidnego, metaforycznego plaska w twarz i zapytałam samą siebie, które myśli chcę pielęgnować i którym poświęcać energię. Tym, że zwijam się z bólu i jest mi źle, czy tym dobrym?

Pan Nalaskowski ubolewa też nad tym, że nauczyciel nie może spoliczkować ucznia, uważa chrześcijan za najbardziej represjonowaną grupę w Polsce (kek) i nazywa depresję modą. Pedagogika nigdy nie będzie szanowaną nauką, jeśli takie osoby będą głosić swoje herezje :<. 

A jeśli wywiad z panem Nalaskowskim nie podniósł wam ciśnienia, to może podniesie wam artykuł Sylwii Kubryńskiej

drugi wydawca był początkowo miły. Nawet nie ukrywał, że książka (Kobieta dość doskonała) sprzedaje się dobrze. Ale gdy doszły kolejne tytuły, kiedy zaczęłam wnikać, jak to jest, że dostaję zestawienia sprzedaży, w których np. Furia mać!, książka wypromowana, nominowana do nagrody Gryfia, obecna we wszystkich 260 empikach 

Grunt, że odpowiedź (niezbyt miła) zawierała cenną informację. Że mogę sobie przeprowadzić audyt, jak mi się coś tu nie podoba. I że nie jestem dla nich kluczowa. Nie jestem kluczowa, mimo że we wszystkich empikach moje książki są w ciągłej sprzedaży od lat, a tyle razy słyszałam (od nich samych!), że półka w empiku to jakaś potwornie oblegana miejscówka i gdy się książka słabo sprzedaje, nie ma na nią miejsca.

To co moje książki tam robią od lat? Co tam robi tytuł, który sprzedaje się w liczbie 44 sztuk przez pół roku? Jakim cudem ją wciąż trzymają na tej cennej półce, jeśli – łatwo obliczyć – w jednym sklepie przez pół roku poszło średnio 0,1 książki?

A sprzedaż internetowa? Inne księgarnie? Matras, Azymut? Serio?!!

Głęboko wierzę w inny model sprzedaży książek. Pani Kubryńska nie dość, że z każdej książki ma 2 zł, to jeszcze jest z wysokim prawdopodobieństwem oszukiwana. Mówię z wysokim prawdopodobieństwem, bo moje własne wypociny z 2013 roku, bez żadnej promocji trafiły w zeszłym miesiącu na półki czytelników 76 razy. Co prawda jedynie kilka razy w detalu, miażdżąca większość to wypożyczenia, ale hej – coś tu jest nie tak. Bardzo mi się marzy, by odejść od kultu półki w empiku i zmienić wiele w czytelnictwie w Polsce. Dlatego jestem fanką uczciwego modelu w legimi. Koniecznie sprawdźcie jak czytać książki legalnie i za darmo (z poszanowaniem praw autora).

Przymierzając w paryskim H&Mie różową koronkową sukienkę, pomyślałam, po raz kolejny zresztą, że nie jestem ani trochę seksowna. Jak już wspomniałam nie jest to żadna nowość, pierwszy raz przyszło mi to na myśl, kiedy w wieku szesnastu lat biegałam po korytarzy mojego liceum w stroju do aikido i z repliką samurajskiego miecza, a kolega robił mi zdjęcia. Odkryłam wtedy, że nie wyglądam wcale jak Uma Thurman w „Kill Billu”, ale jak mała wariatka, która biega po korytarzu w stroju do aikido i z repliką samurajskiego miecza. It is what it is.

Jak reagować, gdy jesteś świadkiem przemocy wobec dzieci super ważny tekst!

najfajniejsza szafa świata (droższa niż metr mieszkania, ale co tam)

No i mój najpopularniejszy ostatnio tekst: