Pozwalasz sobie na to zachowanie? Zastanów się czy warto

     Uwielbiam demaskować swoje własne, toksyczne zachowania. Staram się być w miarę refleksyjna i zdarza mi się głęboki namysł nad jakąś głupotą. W ten sposób wyłapałam kilka swoich utartych schematów postępowania, które nie sprzyjają pozytywnemu budowaniu trwałych relacji międzyludzkich.

Między innymi – zrezygnowałam z wypowiadania słów „powinnaś” (jeśli ciekawi Cię czemu, rzuć okiem tutaj), ale też zdemaskowałam inne słowa które psują relacje, oraz zdanie, które lepiej nie wypowiadać. A potem…potem wracałam z Urzędu Skarbowego na autobus podmiejski. Nie chciało mi się czekać na tramwaj i ruszyłam 30 minut z buta. Uwielbiam chodzić więc mogłam trochę dobić do swojego stałego „minimum 10 tysięcy kroków dziennie dla zdrowia”. Wczesna godzina więc i ludzi mało, a tu  widzę taką scenkę. Po przeciwnej stronie ulicy dziewczynki odbijają sobie balonik. Nagle różowa zabawka wypada na ulicę, więc krzyczą do nadętej piz.. pani – Proszę Pani, proszę Pani, poda nam Pani balonik?

Dziewczynki lat ok. 4-5. Widocznie nie chciały wychodzić za ogrodzenie (i słusznie). Na to babsztyl leci ostrym głosem z wykładem, że wzięłyby się za coś pożytecznego.  I poszedł.

Przeszłam na drugą stronę ulicy i podałam balon dziewczynkom – to niby bzdura, wartość jakieś dziesięć groszy, ale każdy z nas wie jak to jest gdy piłka wylatuje za boisko. A jakby wbiegły na ulicę?

Wręczyłam balonik, usłyszałam dziękuję i poszłam. Ale słyszę za plecami nieśmiałe – Proszę Paaaani? A dlaczego tamta pani była taka niemiła?

Nie wiedziałam co odpowiedzieć. To wyglądało jakby dziewczynce po raz pierwszy ktoś z dorosłych sprawił przykrość. 

Jej mina siedziała mi w głowie całą drogę do domu. Nie rozumiem baby kobiety, która miała czas się zatrzymać i wygłosić swoją nudną przemowę, a nie miała chęci się schylić i sprawić komuś przyjemność. Skoro się zatrzymała, to się nie spieszyła.

I myślę sobie, że może ona musiała jako dziecko wykonywać jakieś przydomowe prace, zamiast się bawić. A może za jej czasów balonik to było coś  i jest jej żal że go nie miała? Albo ma jakiś żal, że jest już stara i brzydka? (Gdyby się uśmiechnęła, wyładniałaby momentalnie, ale wredna mina uczyniła z niej wiedźmę…).

 Lubimy dorabiać sobie teorie dla ochrony własnego ego. Mama nie pozwalała ci grać w dzieciństwie na komputerze? Opowiadaj że gry są takie szkodliwe i dzieci marnują życie. Chodzisz tylko w spódnicach za kolano? Hejtuj inne dziewczyny, że robią ze swoim ciałem to, co lubią. Bo ktoś nie mieści się w twoich ramach tego, co dopuszczalne. 

I jebs! Przecież sama tak robię!

Okej, może nie jakoś często, ale chyba jest taka prawidłowość, że w głowie 

 Jeśli ktoś idzie inną ścieżką, taką, którą sama bym nie poszła, to pojawia mi się wewnętrzny face of disapproval.

Najbardziej wyraźne jeśli chodzi o poglądy polityczne. Tak wiem, jestem w tym momencie niczym captain obvious, ale hej, dla mnie to prywatnie ważne odkrycie dotyczące moich schematów myślowych. Jeśli ktoś swoim zachowaniem nie robi krzywdy innym*, nie mam moralnego prawa by go oceniać i ganić w myślach. Nawet jeśli głosuje na…na…. na… nie przejdzie mi przez klawiaturę, ale mamy demokrację, muszę to szanować.

*Oczywiście wykluczam tutaj krzywdy, jakie ludzie chcą by im wyrządzano, np. związki sadystów z masochistkami itp :).

Nigdy nie instalowałam sobie Tindera, bo nie jestem grupą docelową apki ani nie jest to w moich klimatach. Ale właśnie odnośnie niej często widzę oceny pasujące do tej zasady, że pozwalamy innym na to, na co pozwalamy sobie. Jeśli ludzie chcą korzystać – super! To, że ja nie instalowałabym sobie tej apki, nie daje mi tego gównianego prawa by potępiać tych, którzy tak robią. A potępiają bardzo, że Sodoma i Gomora, że ludziom się w dupach poprzewracało, bo bez apek nie potrafią się już umawiać. Że wszystko jest towarem i inne pierdololo nie wnoszące nic pozytywnego do życia. Dlaczego musimy wpychać się w cudze wybory życiowe i je oceniać? A już najgorzej jeśli ktoś robi coś, na co sami byśmy sobie nie pozwolili i daje mu to radochę i poczucie spełnienia. Wtedy to już disapprove po całości.

Zauważyłam, że sama racjonalizuję sobie w ten sposób swoje własne wybory i jest to ważna lekcja dla mnie – pora z tym skończyć!

Bo to jest na mniejszą skalę ten sam typ zachowania co zabijanie europejskich kobiet przez islamskich  radykałów za to, że nie zasłaniają włosów i nie spełniają czyichś chorych reguł religijnych. Chcesz to sobie zasłaniaj, od innych się odwal. I nie przemieniaj innych na swoją modłę tylko po to, by utwierdzić się w przekonaniu że twoje jest lepsze, prawe, moralne, godne i zbawienne. Bo może kurczę nie jest. Bądź uprzejmy mieć wątpliwość.

Nie mów innym jak żyć – pokaż jak żyjesz.  Jeśli rzeczywiście idzie ci w życiu rewelacyjnie, sami za tobą pójdą. 

Okulary: C&A (dawno), sandały Deichmann, sukienka (klik)