Nie odłożę swojego życia na później.

Tu miał być inny tekst, z okazji dnia kobiet. Ale nie mogę. Dowiedziałam się, że runęło Azure Window na Malcie. Mogłabym powiedzieć swoim zwyczajem – jebło to jebło, na ch. drążyć temat. I pewnie – to tylko kawałek skały. Całkiem ładnej skały. Nic szczególnego.

Sęk w tym, że byłam na tej skale we wrześniu, trochę nawet bez przekonania bo Malta mnie rozczarowała. [ZOBACZ: JAK TANIO ZORGANIZOWAĆ WYPAD NA MALTĘ]

Smakował mi niemiecki makaron „domowy”. Nadal uważam, że jest smaczny. Ale od kiedy umiem zrobić makaron sama, to tamten nie robi na mnie wrażenia. Coś, co kiedyś było powodem do zachwytu, dzisiaj smakuje wyłącznie rozczarowaniem. Takim „może być”. Takim „Od biedy ujdzie”.

Bardzo nie chcę, aby moje życie też było takim jednym wielkim „może być”. Taką opcją B. Rozczarowaniem.

Mam wysokie oczekiwania wobec siebie i swojego życia. Staram się otaczać ludźmi, którzy znajdują rozwiązanie na każdy problem, a nie problem na każde rozwiązanie. Podróżują, realizują swoje plany, ryzykują. Nie zawsze im wychodzi, ale próbują. Nie oddają wolności za „chujowo ale stabilnie”. Dlatego widzę, że się da. 

Obserwuję też takich ludzi w internecie. Kiedyś myślałabym coś w stylu „ta to ma dobrze, jakie to jest niesprawiedliwe, NORMALNY CZŁOWIEK nie może sobie na to pozwolić”. Dzisiaj pytam siebie – czego mogę się od niej nauczyć, bym też mogła doświadczać takich rzeczy? Nie chcę być „normalnym człowiekiem”, bo nigdy nie byłam dobra w dopasowywaniu się do istniejących norm.

Gdy pod koniec zeszłego roku zdecydowałam, że naruszę swoje długo gromadzone oszczędności, czułam w związku z tym strach, trochę też miałam poczucie winy. No bo jak to tak… Zazwyczaj wygląda to w ten sposób, że szkoła, studia, ślub, dzieci, praca, kredyt mieszkanie, wakacje raz w roku i emerytura. A ja nie chcę w swoim życiu być odtwórcą z góry ustalonej roli i realizatorem czyjegoś planu. Chcę żyć po swojemu.

Post udostępniony przez Ania (@aniamaluje) 20 Wrz, 2016 o 1:14 PDT

Może to i głupie, ale ucieszyłam się z tego, że to Azure window zniknęło z powierzchni planety. Bo to było jak taki mały znak, że jednak moje wybory nie są takie głupie, jak sobie wyrzucałam. Bo nie zawsze będę mieć 25 lat by doświadczać tego wszystkiego na luzie. Nie znam dzieciatych ludzi, którzy podejmują tak ryzykowne decyzje jak ja w tym miejscu życia w którym aktualnie się znajduję. Jak masz kamień u szyi zwany „kredyt hipoteczny”, raczej też nie powiesz kontrahentowi lub szefowi by pocałował się w dupę, bo być może sam tę dupę w obawie o własne „chujowo ale stabilnie” całujesz. A ja wolę unieść się honorem i żreć gruz.

Z jednej strony zatem cieszę się, że mam porównanie i nie mogę dać sobie wymówek w stylu – „nie da się, życie musi być takie zwykłe, nudne, stabilne”. I przez to, że nie mogę sobie robić takich wymówek bo czarno na białym widzę, że są osoby które mówią – NIE ZGADZAM SIĘ, NIE POZWALAM, to sama chcę więcej, lepiej, bardziej. Być najlepszą wersją siebie, a to proces który nigdy się nie kończy, bo ja z jednej strony jestem Anią, a z drugiej strony cały czas się tą Anią staję. 

Patrząc na to inaczej, zastanawiam się nad czymś innym. Gdy grałam w simsy, na samym początku gry simy nie miały rozwiniętych wszystkich potrzeb. Sim był szczęśliwy jak zrobił siku i zjadł coś dobrego. Ale z czasem miał też potrzebę estetyki i kilka innych. Wcześniej zielony pasek szczęścia na full. Potem ledwo żółty, bo aptetyt rośnie w miarę jedzenia. 

Więc może gdybym nigdy nie pokusiła się o domowy makaron, ten niemiecki z paczki byłby dla mnie spełnieniem marzeń. Zdolność kredytowa i kredyt na 30 lat. Wakacje nad morzem raz w roku. Nie wiem. Chyba też wiedzieć nie chcę.

Ale cieszę się, że to Azure Window runęło. Bo wiem, że podjęłam dobrą decyzję wybierając TU I TERAZ, zamiast „być może kiedyś się uda”.