A czy twoje dziecko jest NORMALNE?

Napisała do mnie wczoraj czytelniczka. Mail dotyczył innej sprawy, ale na końcu  podzieliła się swoją historią. Ma Łojotokowe Zapalenie skóry (objawia się na owłosionej skórze głowy).  Przeczuwała to od okresu dorastania, ale za każdym razem jak chciała iść z tym do dermatologa, rodzice mówili:

– taki wiek.

Gdy „taki wiek” się przeciągał, pojawiło się drugie wytłumaczenie – źle spłukujesz szampon. Koniec dyskusji.

Ostatecznie czytelniczka do dermatologa poszła dopiero, jak wyjechała z domu na studia. Oczywiście to nie był źle spłukany szampon. To było ŁZS.

Czytelniczka była duża, sprawa nie miała wielkiego kalibru, ale u wielu matek występuje pewien rodzaj przewrażliwienia połączonego z wyparciem. Otoczenie w irytujący sposób się wcina, bo wystarczy przyjść z malcem na plac zabaw, a zaraz pojawią się nie mające lepszych zajęć panie dobra rada. A co to maleństwo tak grubo ubrane? A nie za tłuściutki jak na swój wiek?  Córa stryjenki brata szwagra ciotki Władzi szybciej chodziła… przy okazji polecam tekst o zjawisku :ja sie tylko martwię”

Nie dziwię się matkom, że mają coś w rodzaju alergii na dobre rady. Ale martwi mnie to, że nie słuchają specjalistów.

Nauczyciele robią czasami tzw. diagnozę. Jeśli uważają, że dziecko ma jakiś głębszy problem, np. ze wzrokiem czy czytaniem, zalecają zabranie dziecka do poradni na specjalne badania. Większość matek reaguje:

a) oburzeniem

b) wyparciem

c) połączeniem tych obu

Tak więc był sobie Kamil, co mało mówił i jakiś taki osowiały był. Bawił się tylko na uboczu. Nie wiem co robił lekarz rodzinny na wizytach, że tego nie zauważył, ale zauważyła nauczycielka przedszkola. Była pod jej skrzydłami grupka maluchów w wieku 3-4 lat. Zachowanie Kamila bardzo ją niepokoiło, bo o ile w okresie adaptacyjnym to normalne, o tyle sytuacja niepokojąco się przedłużała. Na sugestię udania się z małym do specjalisty, matka się ciężko obraziła. Kazała się nauczycielce zamknąć, pilnować własnego nosa i się nie wcinać.
Do przedszkola Kamil poszedł już innego. Pracuje w nim koleżanka tej pierwszej nauczycielki. I od tej koleżanki moja znajoma dowiedziała się, że mają w grupie takiego Kamila, co ma Zespół Aspergera i otwierają oddział integracyjny. Tak, tego Kamila.

Super, że w końcu dziecko zdiagnozowano. Ale przy całościowych zaburzeniach rozwoju czas jest bardzo ważny. Temu dziecku można było pomóc wcześniej. Im szybciej zaczyna się pracę, tym większa szansa na normalne funkcjonowanie w przyszłości.

______________

Jakieś dwa lata temu. Do poradni przyszła zadbana pani z synkiem. Przedstawiła papierek, że przedszkole wysyła dziecko na badanie.

 – Bo ich zdaniem, Tymon nie osiągnął gotowości szkolnej. Przecież on jest NORMALNY!

Zapamiętałam to doskonale, bo pierwszy raz wtedy interpretowałam wyniki testu z baterii testów 5/6.
Otóż Tymek rzecz jasna był normalny, jak każde inne dziecko. Ale miał ogromne problemy z pamięcią krótkotrwałą, co rzutowało na umiejętności językowe. Na pierwszą klasę zwyczajnie było jeszcze dla Tymka za wcześnie.
Matka nie mogła tego zrozumieć, o czymś takim jak terapia słyszeć nie chciała.

_____________
Oliwia. Żywiołowe, bystre fajne dziecko. Ale panią w zerówce zaniepokoiło to, że Oliwia słabo widzi z odległości. A była to dziewczynka, która błyskawicznie nauczyła się czytać i problemów żadnych nie miała. Nauczycielka zaproponowała mamie Oliwii wizytę u okulisty, żeby sprawdzić co i jak. Kobieta wpadła we wściekłość:

Ona  małe literki czyta, jaka wada wzroku? Zajmij się babo swoim życiem!

Trzasnęła drzwiami, fuknęła i poszła. Po chwili wróciła po córkę, bo z wściekłości zostawiła ją w szatni.
To akurat moje miasto a sytuacji sama byłam świadkiem. Oliwia nie a na imię Oliwia (podobnie jak Kamil i Tymek nie są Kamilem i Tymkiem), ale nosi okulary i wadę ma sporą. Szkoda, że ktoś zajął się nią tak późno…

Gdy miałam cztery lata, dostawałam zastrzyki z gentamycyny. Moich rodziców zaniepokoił fakt, że z dziecka które pięknie mówiło, zamieniłam się w dziecko, które zaczęło mówić końcówki wyrazów.

Np. Szczółka aja (pszczółka maja). Coś było nie tak. Dodali dwa do dwóch i zabrali mnie do lekarza. Zbagatelizował problem. Ale nie zrobiła tego pielęgniarka, która była w gabinecie podrzucić szarą kopertę z danymi pacjenta. Poleciła szybko jechać na badania słuchu.
Pojechałam z rodzicami do szpitala – zamknięta w śmiesznej kabinie popłakałam się, bo niemiła pielęgniarka na mnie krzyczała, że nie rozróżniam dźwięki pukania od dźwięku kroków.

Gentamycyna uszkodziła mi słuch oraz błędnik. Ponoć odwracalnie. Niestety nie do końca, bo mam problemy z równowagą i gorzej słyszę na prawe ucho.

Gdyby moi rodzice machnęli to na ręką, bo „oni mają NORMALNE dziecko”, dzisiaj mogłoby być dużo gorzej. Ale nie jest.

Oliwia, Tymek, Kamil – takich dzieci jest MASA. 

Drogi rodzicu, siostro, bracie, przyjacielu rodziny – kiedy do twojego życia wtrącają się znudzone sąsiadki – olej. Ale kiedy specjalista, lekarz, nauczyciel, pedagog kieruje Twoje dziecko do psychologa, lekarza, ortopedy – nie wypieraj tego. Co Ci szkodzi sprawdzić? 

Nie bój się, że twoje dziecko nie okaże się normalne. Każde dziecko jest inne, dysfunkcja to nie porażka rodzica – takie rzeczy się zdarzają, a wypierając to, nie zagniesz rzeczywistości. Pogłębisz problem nie udzielając pomocy…

Jeśli znasz rodzica, który wypiera istnienie jakiegoś problemu – podeślij mu proszę ten tekst…

Niektóre teksty widzą tylko subskrybenci (nie lądują na „głównej”) –

 jeśli chcesz być na bieżąco, zostań obserwatorem w google lub na bloglovin 🙂