Ważne zmiany

Kochani,
jak pewnie wiecie, nie jestem osobą nastawioną na stałość. Moje życie to bardziej podróż, niekończący się rozwój. Niestety tak się wydarzyło, że ostatnich kilka dni  spędziłam w miejscu. Było to trochę potrzebne, a trochę nie.
Powód może wydać się dziwny i pewnie wiele osób go nie zrozumie, bo ciężko wczuć się w coś takiego komuś, kto nigdy tego nie przeżył.
Otóż jak nietrudno zauważyć – ostatnie lata mojego życia podporządkowane były
walce z chorobą układu oddechowego, a konkretniej – oskrzeli. W ostrą fazę tej walki wkroczyłam mniej więcej we wrześniu ubiegłego roku – w lipcu (w szpitalu) powiedziano mi, że nie mam co się łudzić, bo będzie coraz gorzej. Po prostu każdego dnia objawy będą się nasilać. Moim błędem było to, że uwierzyłam wtedy w te słowa. Wyryły się mocno w mojej świadomości i tkwiły w niej mniej więcej cały sierpień. Było to dla mnie coś innego, bo zawsze miałam duszę wojownika i każdego dnia, łykając masę leków który niosły za sobą nieprzyjemne skutki uboczne, wierzyłam, że robię to wszystko po to, aby było lepiej. Na szczęście tuż przed wrześniem się otrząsnęłam i wróciłam na dawne tory myślowe i tryb walki. Rozpoczęłam jeszcze bardziej wytężoną pracę nad sobą. Po drodze wydarzyło się kilka znaczących rzeczy, zaczęłam podejmować różne tygodniowe wyzwania, stworzyłam cykl ćwiczeń rozwojowych, ale nie da się ukryć – skupiałam się głównie nad swoim ciałem. Może nie w ten sposób co fitblogerki czy blogerki urodowe, ale bardziej od środka. Próbowałam różnych sposobów i metod, aby nauczyć moje oskrzela wydzielania odpowiedniej ilości śluzu, a nie ogromnej, jak do tej pory.
   Dzisiaj mogę z całym przekonaniem napisać, że się udało. Chociaż nie, to słowo wskazuje bardziej na łut szczęścia – powinnam napisać – zapracowałam sobie na to. Moja choroba weszła w stan remisji. Od miesiąca nie mam większości objawów (no, może kilka razy w nocy się dusiłam), moja temperatura ciała wynosi prawie 36 stopni Celsjusza a słowa lekarzy się nie sprawdziły.
A mimo to… nie skaczę ze szczęścia.
Potrzebowałam trochę czasu, aby się nad sobą zastanowić. W pewnym sensie podporządkowałam swoje życie walce o czyste oskrzela i kiedy wygrałam jedną bitwę zrozumiałam, że mimo moich starań, walka ta była jednym z najmocniejszych filarów mojego życia. W momencie kiedy główny cel ostatniego czasu został zrealizowany, zostałam bez celu. Owszem, miałam mnóstwo pomniejszych, takich jak zrobienie magisterki czy 100 celów mojego życia ale… poczułam się, jakby odebrano mi coś ważnego, część mnie.
Nie zrozumcie mnie źle – ja bardzo, ale to bardzo, niewypowiedzianie wprost cieszę się, że, prawie miesiąc funkcjonuję niemal normalnie. Oczywiście podtrzymałam wszystkie naturalne kuracje i staram się utrzymać stan remisji jak najdłużej.
Potrzebowałam jednak trochę czasu aby pomyśleć, co dalej…
Być może niedługo udowodnię sobie samej, że lekarze nie mieli racji. Że słowo nieuleczalne wraz ze słowem genetyczne nie mają takiej mocy, jaką im znaczeniowo nadano. Czeka mnie jeszcze terapia oczyszczająca organizm w o wiele większym stopniu niż wszystkie którym się poddałam. Będzie kosztować mnie wiele wysiłku (w sumie, kasy też :)), ale jestem na bardzo dobrej drodze do osiągnięcia tego, na czym mi tak bardzo zależy, czyli równowagi  w organizmie. Skąd więc pojawił się u mnie tak dziwny nastrój?


Stanęłam na rozdrożu. W ostatnim czasie tak bardzo wytężyłam wysiłki w walce o normalne oddychanie, że zaniedbałam całą resztę. Oprócz malowania paznokci i przejeżdżania ciała depilatorem, nie robiłam dla siebie nic. Może kilka razy biegałam i dużo chodziłam i brałam zimne prysznice wraz z szorowaniem na sucho, ale temu przyświecał cel w postaci zdrowia. Nie dobrego samopoczucia, nie upiększenia się.
Od kiedy pozbyłam się z włosów czerni, nie zrobiłam nic aby poprawić ich wygląd. Nawet wyleciały mi z głowy aktualizacje włosowe (nadrobię!). Nie mówiąc już o tym, że ograniczałam się do mycia i rozczesania, albo związania w niedbały koczek (tak, nie nakładałam nawet odżywki!). Ok, czasem pomalowałam paznokcie. I to wszystko.

Pora zabrać się za SIEBIE. Wpadłam w tą samą pułapkę w którą wpadają niektóre matki, poświęcając absolutnie wszystko dla swoich dzieci. Mówię o kobietach, które budzą się z ręką w nocniku w momencie, kiedy dostają pozew rozwodowy albo dowiadują się, że mąż ma kochankę. I nagle uświadamiają sobie, że nie pamiętają kiedy ZROBIŁY COŚ DLA SIEBIE. Nie był od wieków u fryzjera, po domu chodzą w wyciągniętych dresach a dzieci jakoś nie okazują takich emocji jakie „powinny”, bo mama zapomniała, że szczęśliwa mama to szczęśliwe dziecko.


Postanowiłam wykorzystać dany mi czas na dokładne przemyślenie co dalej. Na wzięcie się za siebie, sprawianie sobie przyjemności i zrobienie rzeczy których robić nie mogłam. Na pierwszy strzał poszedł stomatolog – zazwyczaj nie mogłam do niego chodzić, bo nie oddychałam nosem a lepki śluz spływał mi po gardle, co uniemożliwiało wytrzymanie  z otwartą buzią bez uduszenia się 🙂 Moje zęby pozostawiają wiele do życzenia, mimo, że bardzo o nie dbam – niestety, winne są tu tetracykliny, fluoroza i brak możliwości szybkiego reagowania na niepożądane zmiany.
Na szczęście mam już za sobą najgorsze, czyli wyrwanie dwóch zębów. Mam nadzieję, że remisja utrzyma się na tyle długo, abym dokończyła leczenie stomatologiczne i mogła zacząć cieszyć się normalnym uśmiechem. No i abym pozbyła się wszystkich zębów leczonych kanałowo, aby móc rozpocząć terapię oczyszczającą.
Zrobiłam dzisiaj pieszo kilka kilometrów po lesie, nałożyłam na włosy olej a jutro podcinam mocno końce. 
Postanowiłam także, że rozszerzę nieco tematykę swojego bloga o to, co interesowało mnie i dawało mi frajdę zanim kilka lat temu moja choroba się zaostrzyła. Będą to wpisy z kreatywnością w głównej roli. Od zawsze lubiłam kreatywne reklamy oraz kreatywne gadżety, być może czytelnicy mojego starego bloga (są tu jeszcze jacyś?) pamiętają.

U góry wpisu przykład takiej kampanii reklamowej mającej na celu walkę z cukrzycą – (agencja reklamowa Greenroom Advertising z Indii).


Mam nadzieję, że  będzie już tylko lepiej!


PS. Czy jestem jedną z nielicznych osób które cieszą się z wizyt u stomatologa? 😉