Moja historia – Jaśmin

Na początku chciałam zaznaczyć, że moja historia będzie historią bez dramatycznych zwrotów akcji, będzie o zmianach. Idzie sezon rekrutacji na studia, więc naszła mnie refleksja, by podzielić się z Tobą moją historią 🙂 chyba zacznę od dzieciństwa. Zawsze byłam dosyć ambitnym dzieckiem i wymagałam od siebie więcej, aniżeli inni ode mnie wymagali. Miałam mnóstwo zainteresowań, poczynając od śpiewu, na majsterkowaniu kończąc – tak, byłam i jestem w jakiejś części chłopczycą 🙂 porzucanie bądź zaniedbywanie kolejnego z zainteresowań tłumaczyłam głupio brakiem czasu, choć dzisiaj uważam, że to żadna wymówka.

W gimnazjum przemknęły mi przez głowę plany pójścia na medycynę, jednak wygrała miłość do języków i trafiłam do humana w liceum, choć był to human ukierunkowany na języki. W liceum zaczęłam od podstaw niemiecki, po trzech latach nauki zdałam podstawę na 100%, a rozszerzenie na 86%. Wyniki jednak zawdzięczam w dużym stopniu swojej nauczycielce, która naprawdę potrafiła nas trzymać w ryzach. Nigdy bym nie pomyślała, że to w tej chwili zacznie się budowanie mojej dalekiej przyszłości 😉 przed klasą maturalną wpadłam na pomysł, by pójść na germanistykę. Znajomi patrzyli na mnie z niedowierzaniem, no bo ja, bo germa, bo po trzech latach nauki, tylko po trzech latach, naprawdę?! Było to niedowierzanie, ale i podziw 🙂 tym bardziej byłam zmotywowana do pracy nad sobą i nad własnymi kompetencjami językowymi. Po dosyć dobrze zdanym niemieckim na maturze dostałam się na mój wówczas wymarzony kierunek. Właściwie się nie bałam, wiedziałam że to dobra decyzja. Przetrwałam pierwszy rok, drugi, trzeci. W międzyczasie poznałam mnóstwo… zawistnych ludzi z roku. Tak, zawistnych. Potrafiących oceniać każdy błąd, każdą złą intonację, każde źle dobrane słowo. To nie studia były dla mnie męką psychiczną i prawdziwym staniem pod pręgierzem, tylko moje otoczenie. Nie byłam wybitnym studentem, byłam ot takim średniakiem. Studiowałam z ludźmi, którzy w Niemczech mieszkali po 10 lat, studiowałam też z takimi, którzy uczyli się niemieckiego 10 lat. Cóż ja mogłam powiedzieć? 3 lata nauki? Ale jakoś przetrwałam, na szczęście to już za mną. Wiesz co? Ja naprawdę lubiłam te studia, wiem że to filologia dla mnie, mimo tych ludzi na roku i mimo ich wiecznego oceniania. Licencjat to nie kamień młyński u szyi, ciągnący się za nami przez całe życie. Przecież nawet po tych trzech latach możemy zmienić wszystko! Wiem, że wiele osób wypala się po licencjacie, nie są pewni czy to była właściwa droga lub wręcz myślą, że to był zły wybór. Ja tak nie uważam. Jeśli chodzi o mnie to był to dobry, choć bardzo trudny wybór. Mój „problem” polega jednak na tym, że doszłam do wniosku, iż mam zbyt wiele zainteresowań, by całe swoje życie poświęcić jednemu, a resztę porzucić czy też sprowadzić do minimum. O tym jednak za chwilę 😉

Zeszły rok był dla mnie rokiem przełomowym. Straciłam bezpowrotnie bardzo bliską osobę, przez co prawie załamałam się psychicznie, studia niemal wisiały na włosku, nie miałam sił do życia. I wtedy paradoksalnie nastąpił przełom: postanowiłam coś zmienić, postanowiłam zawalczyć o swoją przyszłość, postanowiłam przestać bać się zmian! Strata bliskiej osoby uświadomiła mi, ile ja tak naprawdę tracę w życiu na co dzień. Przez ostatnie lata porzuciłam tak wiele zainteresowań, że aż chce się siąść i płakać. Zamiast cieszyć się z małych rzeczy chyba czekałam na gwiazdkę z nieba. Postanowiłam zmienić wszystko. Jeszcze rok temu wyobrażałam sobie siebie na językowej magisterce, ale zmieniłam zdanie. Naprawiłam moją sytuację na filologii, rozpoczęłam ostatni rok licencjatu i zaczęłam zastanawiać się nad studiami w Niemczech. Tam procedura rekrutacyjna w niektórych przypadkach działa naprawdę na korzyść człowieka. U nas w Polsce rekrutując się na studia lądujemy w rankingu opracowanym  na podstawie naszych wyników maturalnych. W Niemczech konkurs świadectw (czyli nasze polskie: wyniki z matury+oceny z ostatniej klasy liceum, nie tylko papier z matury) obowiązuje na części kierunków, np. na medycznych, ale są też kierunki, które są tzw. zulassungsfrei – wystarczy po prostu zdana matura, nie musi być zdana wyśmienicie i nie istotne jest też to, jakie przedmioty się zdawało. Każdy kto dostarczy wszystkie wymagane dokumenty zostanie przyjęty. Odnalezienie niektórych informacji w internecie zajęło mi trochę czasu, dlatego postanowiłam założyć blog. Blog o procedurze rekrutacyjnej w Niemczech, o uczelniach niemieckich, życiu w Niemczech, ale też o poradach dla studentów, bo w końcu studentką jestem już od trzech lat. Skoro ja tych informacji szukałam tyle czasu i zdążyłam to wszystko zebrać do kupy to czemu miałabym nie pomóc innym i tego nie udostępnić? 🙂 już dwie osoby się do mnie odezwały z podziękowaniami za wpisy. Może pomyślałaś: „tylko dwie…”, ale dla mnie są to aż dwie osoby! To strasznie motywujące, że się kiedyś komuś pomogło. Dzięki założeniu bloga i gromadzeniu tam swoich refleksji mogłam na spokojnie poukładać sobie wszystko w głowie. Zdałam bardzo dobrze egzamin językowy, odwiedziłam tłumacza i notariusza, zorientowałam się na których niemieckich uczelniach mój wymarzony kierunek jest „zulassungsfrei” i złożyłam dokumenty. Mimo, że na maturze zdawałam typowo humanistyczne przedmioty to od października zaczynam w Niemczech informatykę. Do programowania i komputerów ogólnie ciągnęło mnie od dawna, a właśnie w zeszłym roku postanowiłam dogonić marzenia 😉 dziś czuję się wreszcie wolna. Przed kilkoma dniami zamknęłam ostatecznie pewien rozdział życia, dowiedziałam się też że w październiku otwieram kolejny: dostałam się na tę swoją informatykę, jupi! 🙂

Bardzo cenię sobie moich znajomych od serca i niewiele osób wie, co tak naprawdę planuję, bo wiele osób z mojego otoczenia nie jest zbyt wyrozumiałych: „Jedziesz do Niemiec? Przecież będziesz tam sama, nie dasz sobie rady!” – z takimi komentarzami pewnie spotykałabym się najczęściej, bo widzę i słyszę jak wielu moich znajomych podchodzi choćby do tematu Erasmusa, którego uważam za fajną szansę i niezłą przygodę. Jednak nie każdy ma to samo zdanie… Na szczęście ogromnym wsparciem są dla mnie rodzice, którzy we mnie po prostu wierzą i wiem, że pomogą mi finansowo, choć oczywiście ja sama poszukam dorywczej pracy i pracuję teraz na wakacjach.

Dzisiaj z perspektywy czasu wiem, że tak po prostu miało być. Cieszę się, że się nie poddałam i mimo przeciwności losu przebrnęłam jakoś przez te trzy lata licencjatu. Cieszę się też, że zdecydowałam się na drugi kierunek za granicą – nie wiem, czy mi się uda, ale nie mogę się ciągle bać zmian 😉 to może być dla mnie ogromna szansa i za te trzydzieści lat nie chcę żałować, że miałam szansę i nie spróbowałam. Tak więc zachęcam wszystkich do zmian, jeśli tylko czujecie taką potrzebę. Strach nie może nas pokonać 🙂 ja wiem, że nie chcę się obudzić jako staruszka z myślą, że wtedy mogłam zdobyć świat, a po prostu się poddałam.

buziaki i dziękuję za tę motywacyjną serię!

Pozdrawiam,

Jaśmin

Niektóre teksty widzą tylko subskrybenci (nie lądują na „głównej”) –

 jeśli chcesz być na bieżąco, zostań obserwatorem w google lub na bloglovin 🙂