Depresja – moja historia

Depresja… czyli moja osobista, przydługa opowieść z piosenką w tle.
Jestem dzisiaj szczęśliwa. Nie mam co do tego najmniejszych wątpliwości. Ale hmm, nie zawsze tak było. Nie wiem też czemu, ale coraz częściej piszą do mnie osoby z depresją – proszą mnie o pomoc. Myślę, że powinnam podzielić się moją osobistą historią. Ale jedna prośba – zanim zaczniesz czytać,

uruchom tę piosenkę:

Bardzo dobrze oddaje mój dawny nastrój. Włączone? Serio, zrób to, proszę. Ok, zaczynam. Pochylonym drukiem napisałam to, co mniej więcej wtedy myślałam.___________________Mam jakieś szesnaście lat. Czuję się fizycznie coraz gorzej. Właśnie wycofali naturalny lek, który brałam, aby nie zasmarkać i nie zakaszleć się na śmierć. Jestem słaba. Nie cierpię być słaba. Boli mnie głowa. Nie mogę spać. W nocy się duszę. Boję się zasnąć, żeby się nie udusić. Jak już śpię, to nie ma to wiele wspólnego z regeneracją. Mam niską temperaturę ciała. Wtedy też po raz pierwszy pada słowo nieuleczalne. I słyszę, że będzie już tylko gorzej. Że można mnie leczyć tylko objawowo.Wtedy też zaczynam brać sterydy przeciwzapalne. Taka forma leczenia. Biorę sterydy – mniej się duszę. Po sterydach mam ogromne huśtawki emocjonalne. Czuję się źle psychicznie, ale lepiej fizycznie. Czasami czuję, że te sterydy to nic dobrego. Mam do nich podświadomą niechęć. Nienawidzę ich. Każda próba ich odstawienia sprawia, że jest ze mną fizycznie gorzej. Mam dość. Jestem chora. Dociera to do mnie. Dzieciństwo z chorobą dało się jakoś przeżyć. Na naturalnych lekach ciągnęłam jako tako od ósmego roku życia, poza smarkaniem i kaszlem było ok. Serio – dało się żyć. Ale potem? To była ostra równia pochyła, bez powrotu na górę. Dociera do mnie, że skończyły się czasy jakoś sobie poradzę. To bolesna myśl. Decyduję się na ukrywanie tego, że jestem chora. Zero taryfy ulgowej. Boję się przyznać, że jestem słaba, chora, niepełnowartościowa. Jeśli mnie posłuchałeś i włączyłeś piosenkę, to wiedz, że słowa:

Oh yes,
I’m the great pretender (ooh ooh)
Adrift in a world of my own (ooh ooh)
I play the game
But to my real shame

Bardzo dobrze oddają to, co wtedy czułam.

Zaczynam więc swoją grę.

Na zewnątrz jestem normalną dziewczyną w swoim wieku. Chodzę do szkoły, którą raczej olewam, ale bez zbędnej kokieterii i fałszywej skromności – jestem na tyle inteligentna, że przy zerowym wysiłku sobie radzę. Zresztą – matury napisałam lepiej od tych, co mieli fajne oceny.

Nie zgadzam się na zwolnienie z w-fu. To generowałoby niepotrzebne pytania. Wiem, że będę najsłabsza, ale mam to w dupie. Liczy się moja gra. Nie mogę przyznać, że jestem chora. Słabość jest zła. Zaciskam zęby.

Do szkoły chodzę, ale nigdy nie chce mi się do niej wstać – zawsze kiedy mam na 7:30 zaliczam spóźnienie. Jednocześnie – do końca drugiej klasy chodzę na karate. Jestem słaba, ale jak grać, to grać. Dostałam się też na warsztaty dziennikarskie dla zdolnej młodzieży. Jeżdżę tam w piątki zaraz po szkole. Świetnie sobie radzę.

Prowadzę poczytnego photobloga. Podobne świetnie piszę. Ludzie komentują, odwiedzają, dodają do znajomych. Coraz częściej ktoś rozpoznaje mnie na ulicy. Zaczynają się zlecenia na teksty. Produkuję je jak maszynka. Wszyscy są zadowoleni.

Często imprezuję. Lubię domówki. Mamy „ekipę” z którą urządzamy sobie całonocne maratony filmowe. Oglądamy wszystko. Nawet seriale science-fiction. Biorę dużo leków. Wystarczy mi odrobina alkoholu, żeby mieć po nich fajną bombę. Na nietrzeźwo „Stargate Sg-1 Gwiezdne wrota” to arcydzieło kinematografii.

Podsumujmy – mam jakieś 33 stopnie Celsjusza (sic!). Chodzę do szkoły. Ćwiczę na wuefie. Chodzę na karate. Piszę popularnego photobloga. Jeżdżę na warsztaty dziennikarskie (a potem kończę także studium reportażu). Regularnie imprezuję. Mam dużo znajomych. Piszę teksty za pieniądze.

Problem A:

Coraz częściej ktoś orientuje się, że coś jest nie tak. Zamulam. Jestem bardzo blada. Mam czerwone oczy. Ciągle kaszlę, smarkam. Czasami mdleję.

O dziwo łatwo się wykręcam. Mówię, że nie spałam. Albo, że mam anemię. Jest to zresztą prawda. Bardzo niepełna, ale prawda. Mam ostrą anemię, rzadko dobrze sypiam. Pozwala mi to też bez dalszego udawania brać leki i się z tym nie kryć. W końcu – mam anemię. Nikogo nie dziwi, że coś tam łykam. Całkiem nieźle udaje. Czasami ktoś bardziej dociekliwy nie daje się tak łatwo zbyć. Dodaję kolejny objaw do palety. Uspokajam, że chodzę do lekarza. Wykręcam się.

Problem B:

Zaczyna mi na to wszystko brakować doby. Robię bardzo wiele rzeczy. Kombinuję jak to zrobić, żeby na wszystko starczyło mi czasu. W drugiej liceum wpadam na rozwiązanie – przeniosę się do szkoły zaocznej.

Rodzice wybijają mi to racjonalnymi argumentami z głowy. Akceptują wagary, nieodrabianie lekcji, jechanie na dwójkach i trójkach, bo wiedzą, że dobrze piszę próbne matury. Znalazłam więc sposób aby zjeść ciastko i mieć ciastko. Kiedy nudzą mnie lekcje, albo mam coś ważniejszego do zrobienia, wychodzę ze szkoły. Ktoś i tak pisze mi zawsze usprawiedliwienie. Albo wyciągam na lekcji książkę i sobie bezczelnie czytam. Po czasie nikt mi nawet nie zwraca na to uwagi.

W trzeciej LO zmieniają nam nauczycielkę polskiego. Odpowiadam na tyle pytań sprawdzianu ile zagwarantuje mi dwójkę i chociaż wiem jak odpowiedzieć na resztę pytań, oddaję kartkę i wyciągam sobie jakąś książkę, pewnie coś Nietzsche’go. Nauczycielka mówi do mnie z ironią, że jak tak interesuje się filozofią, to może poprowadzę za nią lekcję. Nie wyłapuję ironii – proponuję, że zrobię to na kolejnej lekcji. Dostaję zresztą za to potem szóstkę.

Z zewnątrz wszystko wygląda fajnie. Nie uczę się – radzę sobie w szkole. Piszę poczytnego photobloga. Zarabiam na pisaniu tekstów. Dostałam się na zajęcia dziennikarskie. Dobrze sobie na nich radzę. Mam wielu znajomych. jestem zapraszana na najfajniesze imprezy.

W rzeczywistości myślę:

Nie zrozumcie mnie źle. Nie myślałam tak każdego dnia. Miałam dni, kiedy wydawało mi się, że świat należy do mnie. Nie dostrzegałam jednak sensu. Urodzić się aby cierpieć i chorować? Moje życie wydawało mi się mało śmiesznym żartem.

Byłam jednym wielkim chaosem. Z jednej strony odnosiłam sukcesy, z drugiej – czułam całkowity bezsens. Po cholerę mi to wszystko, skoro przy takiej wydolności oddechowej podobno miałam przed sobą niewiele życia? Naturalne było więc to, że chciałam je wycisnąć jak cytrynę.

Wciągałam się w wir zabawy. Było mi z tym fajnie. Kiedy rówieśnicy opowiadali o bombie jaką daje redbull z wódką, śmiałam się w duchu, że nic nie wiedzą o prawdziwej zabawie. Miałam wiele objawów, więc odwiedzałam różnych lekarzy. Dostawałam wiele recept, mogłam bawić się w mieszanie. Tańczyłam na krawędzi sprawdzając, co się stanie jak popiję dany lek piwem. Czasami było fajnie, czasami było okropnie.

Chciałam od tego uciec. Nie w śmierć, to bez sensu, ona i tak mnie ponoć niebawem miała dopaść. Chociaż, być może nieświadomie sama pchałam się szybciej w jej ramiona. Każde kolejne badania były przecież coraz gorsze. Skoro były gorsze mimo leczenia i przestrzegania lekarskich zaleceń, bez sensu było się starać. Wybrałam zabawę.

W pewnym momencie myślałam, że ukojenie da mi PROZAC. Nawet chciałam go kupić przez Internet. Ale to było takie proste…

proste. To słowo klucz.

Denerwowało mnie wszystko, co było proste. Ubzdurałam sobie, że muszę sobie czymś zasłużyć na życie i na swój własny szacunek. Pisałam na-odwal-się jakiś teksty – zdobywały nagrody w konkursach, i to nie tych z niskiego szczebla. To było za proste. Chciałam się ciut dowartościować – wychodziłam na imprezę z ciut głębszym dekoltem – zawsze znalazły się jakieś napalone samce. To było za proste. W ogóle mnie to nie interesowało, więc ich zlewałam. Szukałam wyzwania.
Im denniejszy pisałam tekst na bloga, tym bardziej się podobał. To było za proste. Zaczęłam pisać w ramach eksperymentu coraz większą chałę. Im bardziej było do dupy i płytkie, tym bardziej się ludziom podobało. Zdobycie poklasku było proste. Za proste.

Potrzebowałam wyzwania.

Jedyna rzecz, którą mogłabym określić słowem challenging było odzyskanie kontroli nad swoimi zdrowiem… ale to z góry uznałam za przegraną sprawę. Przecież tylu lekarzy wypowiadających się niezależnie od siebie, nie może się mylić. Wyrok to wyrok, klamka zapadła.

Żebym nie została źle odebrana. Znałam takie książki jak Potęga podświadomości. Ale jak 99% osób które to przeczytały, wyciągnęłam błędny wniosek z lektury. Mianowicie taki, że wystarczy myśleć pozytywnie.

Dalej – miałam wsparcie bliskich. Ogromne. Zawsze mogłam polegać na rodzicach. Garstka osób była wtajemniczona w to, że choruję. Przed najbliższymi nie da się ukrywać takich rzeczy.

Chciałam tylko Was uczulić na to, że osoba która wydaje Wam się człowiekiem sukcesu, albo jakaś stereotypowa spełniona matka z niezłą posadą i fajnym hajsem na koncie, czarującym mężem i zawsze ciepłym obiadkiem, może być naprawdę emocjonalnie w najczarniejszej dupie.
Potem ludzie się dziwią, że ktoś targnął się na swoje życie – ona? przecież miała wszystko, męża, dzieci, dobrą pracę… to niemożliwe.

Poklepując takie osoby po ramieniu, mówiąc będzie dobrze, wszystko się ułoży czas leczy rany, albo „ogarnij się”, nie pomożesz takiej osobie.

Tak naprawdę, to z depresji wyjść może tylko osoba, która w nią weszła. Nie zrobisz tego za kogoś. Z własnymi demonami trzeba zmierzyć się samemu. Świetnie jak ma się wsparcie. Ale to jest osobista walka.

To, że w najczarniejszych czasach wstawałam z łóżka, o zasługa tylko i wyłącznie tego, że wczułam się w grę.

A jednak, przepracowałam ze sobą swoje emocje. Nie mam depresyjnych stanów. Co więcej – dziękuję za chorobę która mnie spotkała. Nauczyła mnie wiele pokory. Dzięki niej nauczyłam się czerpać z życia garściami. To ona była motorem napędzającym mnie do poszukania rozwiązań pozwalających mi na szczęśliwe, pełne życie. Wiele tych sposobów opisałam na tym blogu. Inne – w swojej książce. Jeszcze innym poświęcę pewnie kolejne teksty.

Chciałam tylko w ten sposób napisać, że nawet z najczarniejszej dupy jest wyjście. Nie można bagatelizować problemów innych osób. Dla kogoś powodem o depresji będzie nieuleczalna choroba. Dla innej osoby – utrata pracy. A komuś wystarczy do tego jesień. Co osoba, to inna postać depresji. Machanie ręką, że ktoś przesadza, że wyolbrzymia, to najgorsze co można zrobić.