Nie zesraj się z tą WYSOKĄ sztuką

Mam koleżankę. Ok, znajomą. Dobra, jesteśmy w zasadzie na cześć-cześć.

Owa koleżanka lubi teatr. Super, też bardzo lubię. Lubię celebrować chwilę ze sztuką, doświadczać jej. Ale koleżanka ma problem. Problem z tym, że nie wszyscy na świecie podzielają jej pasję.

Koleżanka lubi też operę. Też lubię. Nie jestem dumna z tego, że byłam w niej ostatnio rok temu.  Ale nie czułabym się wybitnie dumna, gdybym była w niej wczoraj. To nie pokazówka ani licytacja. Ostatnio z operą mam tyle wspólnego, co każdy kto lubi oglądać czasem na Youtube jak Freddie Mercury śpiewa Barcelona.

Koleżanka bardzo lubi muzykę klasyczną. Ja nie jestem wielką fanką. Prawdę mówiąc, słucham jej tyle, co pojawia się w filmach. Poza tym, co skomponował mój ulubiony Dimitri Shostakovich. Nie mam problemu z tym, że nie jest popularny. Nie mam problemu z tym, że cały świat nie puszcza go z telefonu jadąc autobusem i teraz rządzi raczej Nicki Minaj… no chyba, że już nie rządzi, nie śledzę, nie nadążam.

Mam na myśli to, że fajnie jak słuchasz/oglądasz/kontemplujesz coś tam. Ale nie trzeba szukać głębi na siłę. Ani uważać się za kogoś lepszego, bo się czegoś słucha.

Zabawnym problemem jest grupa osób, które wybierają coś mocno alternatywnego (a czasami po prostu bardzo słabego, stąd niepopularnego) i czuje się ważna i elitarna z tego powodu, że jest tak bardzo alternatywna.
Do tego momentu nic do tego nie mam, jest luz. Ale kiedy ktoś tyra innych z tego powodu, że słuchają czegoś innego, to jest dziwnie.

Wracając do owej dziewczyny, to bardzo często słychać z jej ust teksty w stylu „ludzie są tacy głupi, wolą komercyjne filmy od prawdziwej sztuki”. „Och, byłam w operze, ludzie dzisiaj nie wiedzą co dobre i nie chodzą do opery, mało kto zna się na sztuce, to takie żałosne”.

Nie mam nic do opery. Ani teatru. Ani do muzeum, kina i telenowel. I disco polo.

Nie znam się na sztuce. O obrazie umiem powiedzieć coś raczej w kontekście tego, czy wywołuje we mnie jakieś emocje. Wiem tylko tyle, że inspiracją do płynności czasu Salvadora Dali były topiący się ser pleśniowy. Wiem też, że to jak twórczy będzie kolejny dzień diagnozował na podstawie tego, jaką danego dnia zrobił kupę. No chyba, że w swoich dziennikach się tylko zgrywał.

Nie mam problemu z tym, że ktoś nie lubi Salvadora. Albo nie słucha Queen. Serio. Nie uważam, że Ci, co tego nie robią są jacyś wybrakowani, głupi. Czasami mnie niektóre utwory bawią, ale mam na tym polu absolutny luz. Słuchaj/oglądaj/czytaj to, co lubisz. Bez dorabiania do tego ideologii.

Początek lat sześćdziesiątych. Kobiety dopiero próbują wychylać się znad garnków, Gagarin leci w kosmos, a premierę ma Śniadanie u Tiffany’ego. W tych czasach był sobie też koleś. Nazywał się Piero Manzoni.  I tak zastanawiał się, gdzie jest granica między sztuką a gównem. Więc zrobił kupę do kilku metalowych puszek. I cóż, tak, sprzedały się po tyle, ile kosztowałoby złoto o ich wadze. Dzisiaj podobno puszka jest warta ok. 100 tysięcy polskich złotych. Puszka. Z gównem. Za taki hajs.

O ironio – ironiczne, a może nawet sardoniczne Merda d’Artista, „dzieło” zwieraczy, stało się najsławniejszym tworem tego pana.

I dupa. A może kupa.

Ale ja w sumie nie o kupie.

Jak widzicie, sami artyści nie wiedzą gdzie się zaczyna a gdzie się kończy sztuka.Na pewnym poziomie opera to to samo, co rytualne pieśni Indian. Albo szanty. I disco polo. Dźwięki. Zwykła fala dźwiękowa.

Taki Pitbull z kawałkiem

nie różni się niczym od pana z piosenkę „Wielka Dzika Bomba”