O tym, jak śmiałam się gdy mój dziadek wydał ostatnie tchnienie i dlaczego to nie było złe. A także o teledysku, który Cię zrzuci z krzesła – znajdź coś, co go przebije!
Jeśli oburzył Cię tytuł, wyluzuj! Złość nie tylko piękności, ale też i zdrowi szkodzi.
Miałam wyjątkową więź z dziadkiem. Jak chodziłam z nim na sanki, to wywoławyliśmy wilka z lasu. Tzn. ja wywoływałam krzycząc „Wiiiii-lczuś oć!”. Miałam trochę problemów ze słuchem przez kijowego lekarza który zapisał mi bardzo kijowy lek co mi słuch uszkodził, na szczęście prawie całkiem odwracalnie, stąd gubiłam części wyrazów, „szczółka Aja” zamiast „pszczółka Maja” była przez jakiś czas normą.
Dziadek był super. Grałam z dziadkiem w karty na pieniądze, albo na gumy kulki i tylko z dziadkiem mogłam huśtać się „do podbitki” na niebezpiecznych huśtawkach. Dziadek na poczekaniu wymyślał bajki, które były beznadziejnie. Serio były do bani po całości. Ale opowiadał je dziadek, więc słuchałam tej jedynej bajki z jego repertuaru z niewyobrażalnym zaciekawieniem, chociaż za każdym razem kończyła się inaczej. Dziadek miał też raka i brał dużo morfiny. Jeśli masz umysł Macierewicza, to możesz wysnuć wniosek, że spędzałam czas z ćpunem-hazardzistą. W końcu wiecie, brał morfinę i grał ze mną w oczko na żółciaki.
Gdybym miała 2 lata, byłabym super towarem do odebrania rodzicom, w końcu małe dzieci najlepiej „schodzą”. Poprzyglądajcie się aferkom w mediach – jak jest patologia w rodzinie, to zabiera się GŁÓWNIE małe dzieci. Takie powyżej 4 lat to już dużo rzadziej. Jak w supermarkecie, najbardziej chodliwy towar. Denerwuje mnie to okrutnie.
_____________________
Pod koniec dziadek robił kupę do pampersów Seni. Cierpiał bardzo, ale zawsze opowiadał mi tę cholerną bajkę która nie miała sensu. Po prostu był takim człowiekiem.
Wiedziałam, że umrze. Nie chciał być pod koniec w szpitalu, więc był cały czas u nas. Trochę to było dziwne dla mnie ośmioletniej, że nagle to wnuki i dzieci zajmują się dziadkiem i ojcem, a nie odwrotnie. Zapisałam sobie wtedy w „pamiętniczku” – Nie chcę robić kupy do pampersów Seni jak będę stara!
Takie rozumowanie dziecka. To był mój arcy-mądry wniosek z tego całego raka i z oswajania się ze śmiercią. Jednak czułam też powagę sytuacji i mnie to bardzo przerażało.
W dzień, w który dziadek umarł, wszyscy wiedzieliśmy, że to ten dzień, bo to wisiało w powietrzu. I dziadek też wiedział. Byłam przygotowana. Nawet…pogodzona z tym, bo dziadek często mi mówił, że chce opowiedzieć mi tę bajkę jak najwięcej razy, póki może.
A mimo wszystko, kiedy dziadek już umarł… zaczęłam się bardzo głośno i gwałtownie śmiać. Wiedziałam, że to niewłaściwe. Nie mogłam przestać. Śmiał się mój brzuch, bardzo intensywnie, tak, że bolało. Mama zaprowadziła mnie do mojego pokoju, próbowała uspokoić, pocieszyć. Ale ja się śmiałam, bardzo, bardzo intensywnie.
Ten śmiech miał przerwy. 3h bez śmiechu, a potem od nowa. I znowu i znowu i znowu, prawie trzy dni bardzo intensywnego śmiechu. Im bardziej chciałam przestać się śmiać, tym bardziej się śmiałam. Nie udało mi się także czuć żadnego smutku, żalu, złości na to, że dziadek umarł.
Spotkała mnie paragelia:
Paragelia (gr. para – niewłaściwy, gelia – śmiech) – zjawisko spontanicznego, bardzo silnego i niepohamowanego (nawet pomimo silnych starań) śmiechu w nieadekwatnej sytuacji, np. na mszy, w kościele, na pogrzebie, podczas mówienia o czyjejś tragedii.
To za Wikipedią.
Przez długie lata miałam poczucie winy związane z tym śmiechem. Faza złości i smutku przyszła później. Kto czytał mojego bloga długo, ten wie, że ogromną wagę przywiązuję obecnie do emocjonalnych aspektów chorowania. Koktajl lęku i nie-wybaczenia jest ogromnie szkodliwy.
Tydzień temu udało mi się przepracować ze sobą jedną z ostatnich takich emocji do przepracowania. Ten śmiech po śmierci dziadka i ten strach przed robieniem kupy do pampersów dla dorosłych. Paraliżujący strach przed byciem od kogoś zależną.
Nie mam już poczucia winy. Kiedy chcę przepracować emocje, medytuję. Zasypiam z pytaniem na ustach, budzę się z odpowiedzią. Czasami bezpośrednią, czasami z zaufaniem, że krok po kroku zostanie mi wyjaśnione. I staje się, bo nagle trafiam na artykuły, w których jest coś wyjaśnione. Jadę autobusem i słyszę coś, co jest częścią odpowiedzi w jakiejś audycji, widzę szczerbatego żula z uśmiech od ucha do ucha i to też jest fragment odpowiedzi. A potem składam te klocki i mam wyjaśnienie, emocje przepracowane.
Każdy tak ma, jeśli UFA. Trąbi o tym każda wielka religia, chociaż żadna nie jest do tego potrzebna. Koła nie wymyśla się na nowo. Z koła trzeba skorzystać.
Dzisiaj wiem, że ten śmiech, lub jak kto woli – ta paragelia, to dziwne coś co zdarzyło mi się raz w życiu, było ogromnym mechanizmem obronnym mojego organizmu. Nasze ciała same wiedzą, czego najbardziej potrzebują.
Kochałam dziadka bardzo mocno. Był dla mnie niezmiernie ważny i każdego dnia spędzałam z nim kilka godzin. Strata kogoś tak bliskiego byłaby dla mnie w tamtym momencie zbyt wielkim bólem. Bólem i koktajlem emocji, z którym nie mogłabym sobie poradzić. Więc zostałam przed nim ochroniona. Ciało wybrało najlepszą dla siebie opcję.
Dzisiaj jestem wdzięczna za ten śmiech wtedy. Przestałam mieć to poczucie winy, które czasami wracało do mnie jak bumerang. Bo wiecie, społeczeństwo oczekuje łez, faraonowie wynajmowali płaczki, a dzieci facebooka ścigają się w ilości wstawionych na fejsa świeczek. Czułam, że powinnam wtedy płakać, ryczeć, krzyczeć, wyć i wyrywać sobie włosy z głowy.
Co do tego strachu, którego ikoną stały się te nieszczęsne pampersy, to też się cieszę, że szłam przez życie ramię w ramię z nim. Że zawsze jakoś wpływał na moje decyzje. Że miałam swoją dumę i unikałam sytuacji w których mój los czy coś innego co jest moje, zależało od kogoś innego. Dzisiaj nie jest strachem. Dzisiaj jest siłą napędową która pozwoliła mi przetrwać. I nie pozwolić na to, aby lekarze nadal bawili się moim zdrowiem, co chwilę wybierając sobie nowe zabawki (leki), jak 3-letnie dzieci które co 5-minut chcą nowe klocki.
___________________
Ostatnio bardzo interesuje mnie wpływ śmiechu na zdrowie. Każdy chyba zna historię kobiety, która wyleczyła się z raka, oglądając komedie.
Znalazłam badania które potwierdzają, że śmiech wzmacnia odporność. Dwie osoby o śmiesznych nazwiskach – uśmiechnięty pan Yoshinori Sakai i ogromnie uśmiechnięta pani Kazue Takayanagi, wybitni lekarze z Japonii, przeprowadzili bardzo ciekawą, eskperymentalną terapię mającą na celu poprawienie odporności osób po chemioterapii za pomocą śmiechu.
Na
pubmedzie jest abstract z tego artykułu (
A trial of improvement of immunity in cancer patients by laughter therapy)
Patients with advanced cancer have lower immunity which is further decreased with surgery or chemotherapy. Chemotherapy patients who undertook the Laughter Therapy using the Smile-Sun Methodology during treatment in the hospital showed significantly higher immunity levels. The results of this study indicate that patients with gastrointestinal cancer, who undergo laparoscopic surgery or chemotherapy for stomach or colorectal cancer, benefit from a formal program of psychotherapeutic support during the in-patient hospital stay in terms of immunological improvement
Jak wiecie,
praktykuję też wdzięczność. Wdzięczność jest super. Mam zwyczaj pisania maili do każdego autora artykułu, który wiele zmienił w moim życiu. Nigdy nie oczekuję odpowiedzi. Po prostu lubię mówić „dziękuję” i nigdy nie udaję, że doszłam do czegoś sama, jeśli tak nie było. Tym razem wysłałam maila żeby podziękować, i zapytać o to, gdzie przeczytam cały artykuł.
Jeszcze nigdy nie zdarzyło mi się, aby naukowiec z Azji nie udzielił mi odpowiedzi. Co ciekawe – najważniejsze dla mnie badania robią właśnie naukowcy z Azji, lub o azjatyckich korzeniach, opcjonalnie – badający azjatyckie sposoby leczenia.
Jak mówią, szukajcie, a znajdziecie. W odpowiedzi dostałam link do udostępnionego publicznie i za darmo czasopisma
Japan Hospitals No. 32 / July 2013 . Jak klikniecie w link, to otworzy Wam się magazyn w ładnym pedeefie, rzeczony artykuł jest na stronie 53, angielski bardzo prosty w odbiorze. Do pani Takayanagi można napisać maila, ale jeszcze tego nie zrobiłam ;-))
Cytacik :
Laughter has five principles: safety, relaxation,
effectiveness, vividness, and happiness
Dlatego dzisiaj, w ramach rozwojowego czwartku który ukazuje się z poślizgiem, zachęcam Cię do znalezienia czegoś, co tak Cię rozśmieszy, że nie będziesz mógł przestać się śmiać.
Odkrycie mojej koleżanki –
Niniejszym ogłaszam, że zdeklasowała silikonowe majtki dla mężczyzn, które imitowały owłosioną waginę (wspomniałam o nich
tu).
Twoje zadanie na dzisiaj, to znalezienie czegoś bardzo śmiesznego, pośmianie się z tego i podzielenie się tym z kimkolwiek.
Będzie mi miło, jeśli zaobserwujesz mnie na :
lub polubisz na fejsie 😉
autor 
Twoje teksty są takie…obrazoburcze. Zawsze jak coś napiszesz, to potem tydzień o tym myślę. Po pierwszy zdaniu wiedziałam, że tekst mi się nie spodoba. Zanim doszłam do ostatniego, już go kochałam.
A w międzyczasie zapomniałam treść komentarza ułożonego w głowie, bo zobaczyłam kaligulę w cielistych majtkach 🙂 Nie wiedziałam, że można się śmiać w ten sposób. Artykuł zasysam na tablet, przeczytam w drodze do pracy 🙂
kiedy mój pradziadek zmarł w domu były ostatnie dni wakacji, pamiętam jak dziś, że ojciec z mamą wiedzieli już o tym, że dziadek zmarł, a ja chciałam iśc na bajkę do niego dzień jak codzień… Mama zabrała mnie do pokoju i powiedziała, że zmarł też zaczęłam się śmiać, tak gwałtownie i strasznie, że do dnia pogrzebu bolał mnie brzuch, ale wszystko minęło po pogrzebie… Myślę, że to chyba był ruch obronny małego dziecka na to, że ktoś bardzo bliski właśnie odszedł..
Rewelacyjny tekst! Przeczytałam jednym tchem, co chwilę unosząc brwi. Ej serio, będę do niego wracać, Dziękuję CI za niego :*
😉
Piękny wpis! Jako dorośli mamy prawo do różnych dziwnych emocji w starciu z chorobą czy śmiercią bliskich. Pamiętam wielkie oburzenie ludzi po filmie "33 sceny z życia" Szumowskiej, bo bohaterka po śmierci rodzica poszła na imprezę. "Bo tak się nie robi, co za brak uczuć". Każdy ma inne reakcje i ma prawo robić z nimi co mu się spodoba. A co do śmiechu – jest coś takiego jak laughter yoga. Ludzie spotykają się regularnie na sesje śmiechu. Najpierw się zmuszają, a potem ryczą do rozpuku całkiem serio. Mega!
"Jeśli masz umysł Macierewicza, to możesz wysnuć wniosek, że spędzałam czas z ćpunem-hazardzistą. W końcu wiecie, brał morfinę i grał ze mną w oczko na żółciaki. Gdybym miała 2 lata, byłabym super towarem do odebrania rodzicom, w końcu małe dzieci najlepiej "schodzą". Poprzyglądajcie się aferkom w mediach – jak jest patologia w rodzinie, to zabiera się GŁÓWNIE małe dzieci. Takie powyżej 4 lat to już dużo rzadziej. Jak w supermarkecie, najbardziej chodliwy towar. Denerwuje mnie to okrutnie." smutne i niestety bardzo prawdziwe. Jeśli chodzi o pomoc ciemnym matkom, to nigdy nikogo nie ma, ale jak jest małe dziecko, to od… Czytaj więcej »
hej, podoba mi się to jak czytelnie odniosłaś się do mojego tekstu 😉
100 lat za Azjatami… chyba się zgadzam. W kwestii holistycznego podejścia do zdrowia zdecydowanie!
Kurcze. Jest mi teraz bardzo wstyd. Bo na pogrzebie mojej babci bardzo smial sie moj maly kuzyn, tez wnuczek. I to bylo irytujace, wszyscy bylismy na niego wsciekli, no rozwydrzony, glupi bachor. W zyciu by mi nie przyszlo do glowy ze… uf, ide zrobic sobie kawe przed praca. Interesujacy tekst.
Wstyd? Przecież nie musiałaś wiedzieć o takim zjawisku. To nie jest coś, o czym za bardzo się mówi, raczej wstydliwa kwestia.
Ostatnio widziałam nową wersję tego teledysku haha 🙂 I stwierdzam, że im facet starszy tym przystojniejszy. Co do Parageli to chyba często tak mam. Pamiętam jak kumpel spadł z roweru, tak, że wstać nie mógł. A my z kumpelą prawie sikałyśmy ze śmiechu. Najlepsze, ze musiałyśmy iść po kogoś dorosłego żeby mu pomógł, a nie mogłyśmy wydukać co się stało. Jak chcesz się pośmiać to polecam ;https://www.youtube.com/watch?v=bcVhXPwJ7MQ, śmieszne filmiki o kotach na YT.
Nie wiem czy to była ironia czy nie, mnie się ten facet kompletnie nie podoba 🙂 teledysk jest tak głupi i żenujący, że aż zabawny 🙂
link niestety nie działa 🙁
O nie, sieciaki! Od środy nie działa mój własny internet (i dzięki wspaniałej inei jeszcze przynajmniej do poniedziałku nie będzie) i w wi-fi szkoły obok wszystkie strony w stylu fb, youtube, czy LEXa przekierowują na sieciaki 🙂 W ramach z czystej ciekawości – porno już nie 😀
no właśnie, te szkoły to nie potrafią nigdy podejść do takich spraw z głową. tym bardziej, że youtube może być narzędziem edukacyjnym. Coż…
bylamm w szoku po przeczytaniu tematru ale wiedzialamm ze jak przeczytam to zrozumie, i zrozumialam !!uwielbiam Twoj blog.
Bery, dziękuję! Chciałam poruszyć tę kwestię, bo jest dość kontorwersyjna, łatwo jest wydac osąd o kimś, kto się śmieje, ale wcale nie musi być tak, jak nam się wydaje 😉
Aniu, ja miałam kiedyś podobną sytuację ja byłam dzieckiem. Na egzaminie do pierwszej Komunii, kiedy musieliśmy powiedzieć cały pacierz i odpowiedzieć na kilka pytań ja wybuchłam właśnie takim niepohamowanym śmiechem. Jeszcze kilka razy zdarzyło mi się śmiać w nieadekwatnych sytuacjach, a najgorsze jest to, że naprawdę, im bardziej chcę przestać się śmiać, tym bardziej nie mogę się od tego powstrzymać. O, na przykład ostatnio siostra robiła mi kreski na powiekach i mówi- tylko się nie ruszaj! A ja oczywiście w śmiech i tak może z pięć minut… 😛
w takich "zwykłych" sytuacjach to nie jest czasem "głupawka" ? ;>
Kaligula trochę przypomina mi Gracjana Roztockiego i jego wesołą twórczość ;P
Śmiech, wdzięczność i wybaczanie to właśnie te rzeczy, które wcielam w swoje życie, bo jakby nie patrzeć było ich stanowczo za mało. Senkju 😉
z tą samą osobą mi się skojarzył 🙂
mam wrazenie, że miałysmy tego samego dziadka. moj opowiadał beznadziejne bajki o 'wilku i lisie' lisie-chytrusie jak by ktos nie wiedzial i upierał sie ze to prawda. A gdy brał morfine, dawały o sobie znac jego historyczne zainteresowania. Kiedyś wrociłam ze sql, zawołał mnie do siebie i spytał i czy jestem w jakiej grupie (nie pamietam skrótu) ja mowie, że nie a kto to jest? a dziadek 'no pytam czy chodzisz i na ludzi kapujesz' zawsze to wspominam… i w sumie to tesknie za tymi bajkami o wilku i lisie…
eh, obiektywnie mówiąc, to mój dziadek był życiową fujarą, więc chyba raczej nie ten sam, Twój widzę żelazne zasady do końca. Mój dziadek opowiadał mi bajke "o chłopczyku w czerwonych porteczkach", ale kolory zawsze wybierałam same, w tym nawet nie było fabuły, no chyba, że coś dziadek wymyślił
moj dziadek urodzony we Włodzimierzu Wołyńskim, przezył ucieczke z Ukrainy gdy probowala zabic ich banda UPA, czesto o wojnie opowiadał, czytał, kolekcjonował książki które jezdził kupowac gdzies tam, nawet na zdjeciu w jednej był jako mały chłopiec, i do końca 'żył tym' w sumie, to sie chwali 😉
Ja śmierć dziadków mam dopiero przed sobą, bo wszyscy żyją. Ale przeraża mnie trochę, że może to być dla mnie dosyć traumatyczne doświadczenie. Mając 24 lata za sobą byłam na dwóch pogrzebach i to jednego wujka, którego ledwo znałam i ciotki, której na oczy chyba nie widziałam (a przynajmniej jej w ogóle nie pamiętam). Więc tak naprawdę, żadna bliska mi osoba nie odeszła jeszcze. Można się jakoś na to przygotować?
A tak wracając do tego śmiechu jako reakcji obronnej, zauważyłam, że przed egzaminami, czy innymi stresującymi wydarzeniami, mam bardzo dobry humor i głupawki dostaję 😛
Nie można… niedawno zmarł mój chrzestny, wszyscy wiedzieli, że to nastąpi, bo walczył z rakiem, ale i tak cios był ogromny. Żałobą trzeba po prostu przeżyć. Jedyne co możesz zrobić ,to korzystać z tego, że jeszcze ich masz.
Kaligulę znam od dośc dawna i chętnie do niego wracam, jest tak tragiczny, że aż na swój sposób genialny 😉
Wierzę w śmiech i we wdzięczność. Świat byłby lepszy, gdyby ludzie częściej się śmiali zapomnieli czasem o roszczeniach na rzecz wdzięczności właśnie 🙂
nie da się na to przygotować (chyba), nie znam osoby która byłaby w 100 % przygotowana na śmierć kogoś bliskiego, nawet znając dzień i godzinę.
Oludzie – powiem tak: Ania ma rację. Nie jesteś w stanie przygotować się w 100%. Możesz być przygotowana na wiadomość, ale nigdy na emocje, które ona w Tobie wywoła. Jednym wtedy pomaga modlitwa, innym płacz, niektórym śmiech. Tego nie jesteś w stanie przewidzieć. Jako weteranka przeżywania żałoby (mam za sobą 12 pogrzebów osób, które znałam) mogę powiedzieć, że jest łatwiej, kiedy masz własne życie. Kiedy możesz po prostu przeżyć w spokoju tę żałobę, nie musząc się na każdym kroku konfrontować ze wspomnieniami o tej osobie. Trudno jest iść dalej, przepracować ten smutek (w dowolny sposób – bo możesz gapić się… Czytaj więcej »
Powiem Ci Aniu, że takie "ataki" śmiechu też czasami miewałam. Jednak nie w takich poważnych sytuacjach. Głównie śmiałam się wtedy gdy ktoś się przewrócił: akcja (szok), reakcja (śmiech).
Ogólnie kocham się śmiać 🙂 Najczęściej w rezultacie bolą mnie mięśnie brzucha 🙂
🙂
Ja zawsze śmiechem reaguję na stres. Przez jakiś czas mnie to okropnie dziwiło, teraz wiem, że to normalnie i właśnie tą opcję wybiera moje ciało 🙂 ono wie lepiej.
Jeśli chodzi o niepohamowany śmiech, to mój Marcin często dostaje takich ataków i śmiejąc się tłumaczy, że tak reaguje na stres 😀 Kiedyś dzięki temu rozładował atmosferę w grupie przed jakąś ważną prezentacją 😀
Na zdrowie, Aniu! 🙂 http://www.youtube.com/watch?v=wrqNKzNrwLU
Azjaci to zawsze dobry "sposób" na kupę śmiechu (polecam też zapoznać się z japońskimi teleturniejami) 😀
Nie tylko Ty 🙂 Jeszcze jest: "aaaaaaaaaaaaaaale masakra!" 😀
Drodzy komentujący, Wasz śmiech z upadku, przed egzaminem to chyba jednak coś innegi niz to, i cztm napisala Ania. Nie ta skala. U Was to sposob na rozlladowanie napiecia, w tak,
W tak sjrajnych przypadkach jak śmierć bliskiej osoby mozemy mowic o paragelii. Totaki stan, ze nie dasz rady odczuwac smitku, bo reakcja ciala nie jest zgodna ze swuadoma wola, ale z podswiasomoscia.
Mój dziadek też zmarł gdy miałam 8 lat. Ciężkie przeżycie dla takiego dziecka. Tego dnia akurat przyjechałam z rodzicami do dziadków i było czuć w powietrzu, że coś jest nie tak. Dziadek pogłaskał mnie po głowie, a potem mama zaprowadziła mnie do sąsiadki. Siedziałam tam kilka godzin znudzona i zła na mamę, że na tyle godzin mnie tam zostawiła. Gdy mi powiedziała o śmierci dziadka byłam w ciężkim szoku. Do dzisiejszego dnia mam w głowie obraz dziadka leżącego w trumnie i wciąż pamiętam sen, w którym mi się się przyśnił po swoim pogrzebie, a od tego czasu minęło już 11… Czytaj więcej »
Witam, ja nie na temat, ale chciałam Ci polecić niesamowity krótki filmik pt. "CYRK MOTYLI". Niezwykle motywujący filmik, o którym powiedziała mi przyjaciółka kiedy miałam gorszy dzień. Zachęcam go do obejrzenia wszystkim, którzy uważają, że ich życie to pasmo niepowodzeń. Inni mają gorzej, a "im trudniejsza walka, tym większe zwycięstwo" 🙂 Pomyślałam o Tobie – Ty zwyciężyłaś. Udało Ci się pokonać chorobę, mimo że lekarze z góry zakładali, że walka jest przegrana. Podziwiam Cię i kibicuję, że za kilka lat będziesz zupełnie zdrowa, taka jaka chcesz. Uda się! trzeba tylko wierzyć, a Ty masz mnóstwo wiary, którą zarażasz wszystkich czytelników… Czytaj więcej »
Bardzo często reaguję śmiechem – widocznie dla rozładowania emocji – najpierw widzę śmieszność sytuacji i muszę się wyśmiać a dopiero potem zaczynam funkcjonować normalniej.Po cesarskim cięciu (dziecko na 1 pkt Apgar w ciężkim stanie) na sali poporodowej leżało nas 5 i przyszła salowa z karteczką szukając pani o nazwisku Król (to było 23 lata temu i nie było telefonów ). Zapytała "czy tu leży Królowa?" a ja odpowiedziałam " nie, same cesarzowe"- i wszystkie tak się śmiałyśmy i płakałyśmy z bólu, że mało nam szwy nie popękały .Innym razem będąc z niepełnosprawnym dzieckiem w przychodni poszłam "wysadzić go". Ponieważ nie… Czytaj więcej »
Haha dziękuję za ten komentarz 🙂
Chyba w tym tygodniu wogóle się nie śmiałam. A jak już to mało.. :/
Przez ten komentarz boli mnie brzuch ;D śmiałam się jak oszalała. "Nie, same cesarzowe" hahhhaaa
Pozdrawiam 🙂
Dziękuję, popłakałam się ze śmiechu
Asiula
całkowicie rozumiem Twoją sytuację i reakcję na stres. słyszałam wcześniej o śmiechu w niestosownych okolicznościach, jako reakcji na silne emocje.
sama mam taki system obronny, że uśmiecham się, nawet gdy mówię o czym baaardzo dla mnie ciężkim.
obecnie będę pracować, żeby tego się "oduczyć", bo mam dość tego, że ktoś odbiera mój nerwowy uśmiech
jako kpinę, lekceważenie itd. nawet na co dzień. a ja już nic nie poradzę na to, że "śmieję się przez łzy".
czasem człowiek się tak blokuje, w jego świadomości jest gdzieś to głęboko zakorzenione, ale warto nad tym pracować..
uwielbiam Twój styl pisania! 🙂
Dlaczego w każdej nowej notce musisz wspominać o swojej chorobie, albo podawać link do postu w którym ją opisywałaś?. Nie uważasz, że to się robi nudne i śmieszne tak bez przerwy czytać o jednym i tym samym? Nie wiem czy chcesz się ciągle chwalić chorobą czy oczekujesz współczucia, ale czy gdy spotykasz swoich znajomych, chociażby na ulicy, pierwsze co mówisz brzmi "Część, jestem choroba na nieuleczalną chorobą, ale zrobiłam z niej uleczalną"? No proszę Cię Anka. Lubię Cię i lubię Twojego bloga, serio oraz współczuję Ci bardzo chorobą, ale nie musisz Ciągle o tym pisać, bo mnie zaczynają Twoje wpisy… Czytaj więcej »
Bo to jej blog? Mi takie teksty bardzo pomagaja i nigdy nie pomyslabym, ze ania szuka wspolczucia, odnosze raszej wrazenie, ze ciagle pietnuje postawe osob ktore tak robia. To tylko odnosnik budujacy kontekst dla tych, ktorzy go nie znaja, wyluzuj 🙂 czytam tenn blog od niedawna i lubie klikac w linki, bo tutaj kliknepam w ten sposb w ten link wdziecznowc, potem w sloik dobrych sukcesow i jeszcze w cos, dzisiaj mam juz w sloiku dwie karteczki 🙂 sama jestem chora i mam przez to slaba samoocene, kazdy artykul jaki tu widze ja podnosi.mnie tam bardziej denerwuja teksty o torebkach… Czytaj więcej »
Dla mnie akurat ten teledysk nie jest śmieszny tylko głupi:-) Pozdrawiam
Z moim dziadków na razie straciłam tylko dziadka od strony mamy. Płakałam. Dużo. Ale pogodziłam się z Jego śmiercią. Żałuję tylko,że nie doczekał tego jak mam studniowke,zdaję maturę,idę na studia. Nie będzie Go też na moim ślubie:( A najbardziej jest mi żal tego,że już z nim nie zagram w szachy.Bo to właśnie Dziadek nauczył mnie tej gry za co jestem mu wdzięczna:)
Twój tekst czytałam z zapartym tchem,był świetny! Na pewno nie raz do niego wrócę
to tak jakbys napisała blogerce urodowej, aby przestala pisac o kosmetykach, ten blog to zdrowie, uroda, rozwoj osobistyy rozkinki design, tak wynika z tych napisow pod naglowkiem 🙂 Mnie to ciekawi bo zawsze dowiaduje sie czego nowego 🙂
Aniu, pytanie z innej beczki jaki polecasz szampon do włosów, który nie szkodzi skórze głowy, jak i włosom? chodzi mi o taki bez silikonów itp.? istnieje w ogóle? bo w drogerii nie mam już siły oglądać każdej etykiety szamponu..
niebieski babydream z rossmanna- szampon dla dzieci bądź też facelle ten z różowym w tle- płyn do higieny intymnej. smacznego 😉
wiem Aniu, ze dostajesz wiele maili, ale sama dzisiaj do Ciebie napisałam 😉 chciałam Ci tylko podziękować za ten blog i za to, że dzięki Tobie wyleczyłam się z anemi! Nie słuchaj innych, nadal pisz o zdrowiu, bo gdyby nie ten blog, to przez myśl by mi nie przyszło, że lekarze wcale sie nie staraja. dopiero jak sama sie postaralam to sie udalo 😉
Intensywnie o czyms myslisz i to sie wydarza. Musze Ci napisac, ze tez cos podobnego zauwazylem. Odpowiednie artykuly, czy odpowiednie akapity w ksiazce pojawiaja sie akurat we wlasciwym momencie. Wtedy kiedy szukasz odpowiedzi na nurtujace Cie pytanie
😀 świetne!
Kalyani, wiesz, ja już nie uważam, że śmierć jest do dupy. Jest naturalną częścią cyklu. To my zby egoistycznie do niej podchodzimy, bo skupiamy się na sobie i swoim cierpieniu gdy ktoś umrze, nie na tej osobie. Ale mam szerszą perspektywę bo mnie już śmierć za gardło dusiła i zaglądała mi w ocz.
ciekawe doświadczenia, sama mam parę takich historyjek ze swojego życia , dzięki za podzielenie się nimi na forum 🙂
Zawsze jak widzę to: http://24.media.tumblr.com/dfcdc134d97207de961d26546be86e13/tumblr_mht9i845RJ1ql32vgo1_500.png to poprawia mi się humor 😀 Co do tekstu… świetnie napisany jak zawsze! I poznałam nowe słówko, czasem mojej mamie się zdarzy tak zaśmiać,choć jest powaga sytuacji (a jest osobą bardzo się przejmującą różnymi sprawami, ma z tego powodu nawet wrzody) i nieraz się mamy automatycznie pytam,gdy tak się jej zdarzy zrobić. To był dla mnie jakiś dysonans,bo jak wspomniałam mama nie jest lekkoduchem i zastanawiało mnie to. Teraz to rozumiem. Dziękuję!
Wiesz jaki jest główny powod tego, że się nie śmieję? Bo nie ma z czego. Bo mam CHAD i brak samej siebie wymagajacy przyjmowania serotoniny w kapsułkach.
Gabrysia, nie chce być niemiła, ale Ania ma rację. Trzymaj się i zrób coś ze swoim życiem.
Nie wiedziałam, że coś takiego ma specjalną nazwę. Ale wiem, że każdy na swój sposób odreagowuje stres, smutne wydarzenia z życia.
Wiem, Aniu. Śmierć to taka meta na wyścigu życia. Osiągamy ją w różnym czasie. Nic nowego, dziwnego. Zazwyczaj bez zawahania potrafię stwierdzić, że taka jest kolej życia. Teraz zadziałało chyba prawo przyciągania, bo napisałaś ten post kilkanaście godzin po tym, gdy otrząsnęłam się z pierwszego szoku na wieść o śmierci kolegi. A śmierć kogoś mniej lub bardziej mi bliskiego przywołuje wspomnienia o mojej babci.. Tu faktycznie przejawiam egoizm. Stąd taki był mój pierwszy komentarz.
Zawsze tak reaguję. Gdy ktoś umrze ja zwyczajnie się uśmiecham, nie potrafię tego kontrolować, po prostu mam uśmiech na twarzy, też mnie bierze na śmiech i wcale, że nie robię tego ze złośliwości ani mnie nie cieszy kiedy ktoś umiera, po prostu mój organizm tak reaguje. Półtora roku temu mojej przyjaciółki mama popełniła samobójstwo. Ona płakała, a ja… ja chodziłam uśmiechnięta. Nie muszę chyba wspominać, że moja przyjaciółka tego nie rozumiała i pewnie nawet jej było przykro z tego powodu. Ale ja nie umiałam jej tego wytłumaczyć dlatego tak się dzieje, dlaczego tak zareagowałam, sama się czułam winna. Wszyscy płakali,… Czytaj więcej »
Ale ja nie biorę żadnych leków. Nic właśnie.
To jest akurat możliwe. Nie mam zbyt bardzo zbilansowanej diety i na pewno mi brakuje czegoś.
Ja natomiast kiedy dowiedziałam się o śmierci mojej babci, nie potrafiłam płakać, przyjęłam tę informację jak coś błahego, jeju jaka ja byłam na siebie zła! Nie potrafiłam uronić ani jednej łzy i bardzo źle mi z tym było. Normalnie nie mam z tym problemu, kiedy coś źle się dzieje czy coś. Jedyne co, to chodziłam po prostu zamyślona. Wszystko pękło dzień przed pogrzebem, kiedy byłam w kościele. Przepłakałam calusieńką mszę, nie mogłam się uspokoić. Jak widać, każdy reaguje na swój sposób na pewne zdarzenia w życiu.Co do teledysku to fakt, jest baardzo specyficzny:D Przyznam szczerze, że nie spotkałam się chyba… Czytaj więcej »
Polecam również wywoływać taki uśmiech u innych. Kiedyś idąc przez miasto zobaczyłam siedzącą w witrynie okna salonu telefonii komórkowej na parapecie małą dziewczynkę może 4-latkę, widać znudzoną i smutną. Pomachałam jej… kiedy to zauważyła rozweseliła się i odmachała, a ja cały dzień jakoś dzięki temu miałam lepszy humor, a jak sobie dzisiaj przypomnę tą sytuacje to od razu się uśmiecham. Mały gest a tak wiele uczynił.
takie małe gesty są piękne 🙂
Dokładnie:D w dzisiejszych czasach to bardzo prawdopodobne;)
Kurczę… teraz długo będę o tym myślała. Niejednokrotnie zdarzało mi się uśmiechnąć w nieodpowiednich sytuacjach. Też bardzo się o to obwiniałam, ale było to niezależne ode mnie.
http://www.youtube.com/watch?v=tS3AXnMo0bg
to tak apropo leczących śmiechem Japończyków 😉
Dobrze, że Twój organizm tak się zachował i obronił Cię przed wielkim bólem, z którym nie do końca byłabyś w stanie sobie poradzić.
Jak mój dziadek zmarł miałam 6 lat i pogrzeb był w moje urodziny… Ale pamiętam wciąż ten ból. Mimo iż nie byłam może tak blisko z dziadkiem i mimo wszystko byłam bardzo młoda to może jakbym wpadła w taki śmiech byłoby mi łatwiej?
Ta paragelia to może rzeczywiście dowód tego, że mimowolnie organizm chciał się obronić przed czymś gorszym. Lepsze to niż rozpacz, depresja… Wtedy utrudnienia w normalnym funkcjonowaniu mogą trwać dłużej. Ja bym się o coś takiego nie obraził. Śmierć kogoś bardzo bliskiego może być bardzo szokującym przeżyciem i może wywołać mimowolne reakcje wyglądające jak choroba psychiczna.
Padłam, jak obejrzałam ten teledysk….
Ja nawet nie wiem czy masz się śmiać czy płakać. Zatkało mnie po prostu….
Cześć Aniu. Moja wiadomość może nie do tematu postu, aczkolwiek chciałam się Ciebie spytać, czy interesowałaś się kiedyś OOBE? Jestem bardzo ciekawa twojej opinii/wiedzy/ewentualnie doświadczenia. Jest to bardzo intrygujący i tajemniczy temat, stąd jestem ciekawa 🙂 Z miłą chęcią przeczytałabym nawet cały post o tym! 😀 Pozdrawiam ciepło 🙂
oo, no proszę 🙂 zachęcam do wgłębienia się w temat z rzetelnych źródeł 🙂 jest to temat warty uwagi. Jednak dla niektórych tak absurdalny, że niestety wykluczają jego istnienie (dla mnie niegdyś tak samo, odkad sama się nie przekonałam).
Ciekawe, ja nie słyszałam o OOBE, ale LD całkiem często mi się zdarzało i nawet nie wiedziałam, że to takie dziwne 😉
Co do śmiechu, to czasem reaguję tak w nerwowej sytuacji i nawet terapeutka była tym zniesmaczona, a przynajmniej odniosłam takie wrażenie :/ (tzn. że dorosły człowiek powinien umieć panować nad swoimi emocjami, bla bla :/)
Już prawie skończyłam terapię, szczerze powiem, że mnie akurat to zirytowało. Na pewno mam problem z emocjami, ale bez przesady. Nie mam zamiaru dostosowywać się do ogółu społeczeństwa, które jest uładzone i trzyma gębę na kłódkę :/ Z tego co pamiętam, to chodziło o to, że te emocje są NIEADEKWATNE.
Ja tak często mam, ze się smieje w momencie gdy w rzeczywistości czuje gniew, smutek, albo zlosc. Może to od nerwicy. Nie pierwszy raz slysze o czyms takim.
Pozdrawiam.
w sumie wykonałam to zadanie zanim przeczytałam posta 🙂 obejrzałam Jasia Fasolę 🙂 On zawsze rozśmiesza mnie do łez :))) dobrze jest stworzyć sobie taki zestaw rozśmieszaczy, bo w chwili gdy są najbardziej potrzebne – zdarza się tak, że w głowie mamy pustkę…
Dążę do szeroko pojętej świadomości i przepracowywanie emocji jest w tym procesie niezbędne. Wymaga to dużo odwagi, bo kto chciałby się przyznać,że kiedykolwiek zawinił i musi coś naprawić. Sam mam kilka rzeczy które ciągną się za mną latami, a na załatwienie których "jeszcze przyjdzie czas". Miło się robi gdy trafi się na człowieka który ceni życie i nie ma do niego pretensji. Tak jak Ty. W przyszłości jeszcze przyłożę się do promowania Twoich treści.
Jeśli chodzi o te reakcje obronne organizmu, to chyba miewam coś podobnego 😉 bardzo często, gdy doznam jakiegoś bólu fizycznego (na przykład przypadkowe oberwanie pełną butelką wody prosto w nos), to zaczynam się potwornie śmiać, mimo, że z oczu płyną mi łzy… I trochę jakby mniej boli…
Ten atak śmiechu to coś niedobrowolnego i pojawiającego się nieświadomie. Taka reakcja, obiektywnie sądząc, nie jest czymś typowym. Podobnego rodzaju zjawiska mogą być objawem poważnych zaburzeń psychicznych.