Starym zwyczajem powinnam chociaż skrótowo napisać co się u mnie przez ostatni tydzień działo. Wyjątkowo nie mam na to ochoty. Czeka na mnie mnóstwo rzeczy do przejrzenia i zdecydowania „co dalej”. Zostawić, wyrzucić, dać szansę?
W życiu to samo. Czasami jest tak, że się kogoś bardzo lubi i ceni, a jedno słowo, jedno zdanie lub jeden pogląd powodują powstanie wielkiej rysy na znajomości. Opinia na temat jakiejś sprawy. Lajk pod hejterskim komentarzem. Ktoś lubi Ronaldo, ale lubi też swojego znajomego. I pewnego dnia widzi, że znajomy zostawił łapkę w górę pod komentarzem „Ronaldo to nażelowany pedał. Niby nic się w tej znajomości złego nie zadziało, ale powstaje rysa. Taki moment rozczarowania jak wtedy, gdy kupiłam ulubione bzowe Somersby i już chciałam je wypić by doznać olśnienia – ta butelka nie za kapsa twist-off, a ja nie mam otwieracza. Rozczarowanie smakuje najgorzej.

Starczy więc powiedzieć, że postanowiłam zrobić gigantyczne porządki w swoich rzeczach i „inteligentnie” wyrzuciłam wszystko na podłogę, by nie mieć wyjścia i się z tym zdecydowanie, raz a porządnie rozprawić. W tym momencie w jednym wielkim kłębowisku mam dyplomy i nagrody (z czasów gdy obchodziły mnie takie rzeczy), sukienki z liceum i ukochane kapelusze. 90% tych przedmiotów nie jest mi do niczego potrzebne i najchętniej rzuciłabym na nie zaklęcie znikające. Nie mam takiej mocy.

Zatem pozwolę sobie szybko przelecieć przez ten tygodnik i wracam do przyziemnych zadań.

Wyglądam ostatnio jak osiem nieszczęść, ale obecny klimat średnio mi służy i czuję się przez prognozy pogody  zrobiona w jajo. 

Z takich naprawdę ważnych rzeczy to w tym tygodniu oprócz Świąt miałam seminarium i dłubię sobie w artykułach naukowych i innych takich. Do tego jakiś deadline czy dwa. Trzy, pięć, grunt, że to już za mną.

Dobra, chcę napisać ten tygodnik przed północą.

Garść zdjęć i wrzucam linki tygodnia.

A właśnie to oglądam ostatnio najczęściej. Klawiaturę. EEE wróć. Pisze bezwzrokowo, najczęściej oglądam ekran.

Uwielbiam niepozowane zdjęcia. Wtedy widzę jak pokraczna jestem.

 Nie lub zdjęć od przedszkola. Zostań blogerką. Logika level Ania.

Botki – Deichmann  (mam i czarne i rude i są bardzo wygodne), Ramoneska (klik), Spódniczka (klik), Torebka Calvin Klein,  bluzka – wyprana w nowym Perwoolu. Nie no, nieśmieszny żart – niedostępona, ale podobna tutaj .

Chwila oddechu z dala od ludzi – bezcenna.

Na blogu:

Odpłacać hejterom pięknym za nadobne? Moje podejście do hejtu

I tyle. Zapomniałam pewnie o zylionie spraw, ale góra rzeczy nie poczeka…