Pompeje – czy warto tam pojechać? Plus moja dziwna przygoda :D

Jeśli wybierasz się w okolice Neapolu i zastanawiasz się czy warto odwiedzić Pompeje… zapraszam do lektury 😉

W środę Ania i Oskar mieli egzamin z włoskiego, więc wyprawili mnie na wycieczkę do Pompei.  Autobus numer 4 jechał tam z Salerno godzinę i trzydzieści minut, może nawet trochę dłużej :). Sama jazda autobusem jest jednak ciekawą przygodą, bo widoki za oknem są dla mnie całkowicie nowe i oglądam sobie to wszystko szeroko otwierając oczy…i pewnie buzię :). Gdy dojechałam do samego miasta, rozdziwiłam je jeszcze szerzej, bo jego architektura zrobiła na mnie ogromne wrażenie. 

Moja babcia nie może przeżyć że nie zmówiłam tam Nowenny Pompejańskiej. Cóż 😛

Nie tracąc czasu ruszyłam w kierunku „zona archeologica” by zobaczyć starożytne miasto. Podobno ceny biletów są bardzo różne i dynamicznie się zmieniają. Andoni (Hiszpan mieszkający w tym samym mieszkaniu) płacił podobno 3 czy cztery euro, obecna cena ulgowego wynosiła 7.50, ale ja na ulgę jestem już za stara… za to na tablicy było napisane że drugim kryterium do ulgi oprócz wieku jest bycie nauczycielem szkoły publicznej na terenie UE. Wyjęłam legitymację doktoranta i przeszło :P. 

Dalej też miałam szczęście, bo trafiłam na wycieczkę włoskich dzieci. Kobieta która była przewodnikiem opowiadała dzieciom po włosku, a dorosłym po angielsku. Do tej pory nie jestem pewna czemu, wydaje mi się że mogło mieć to związek z opowieściami o seksualnym rozpasaniu mieszkańców tego pięknego miasta. Jeśli nie podróżujesz większą grupą, warto podpiąć się pod jakąś wycieczkę właśnie. Bez tego można błądzić bez celu a jest co oglądać ;).

Chodziłam więc trochę za nimi i słuchałam tego wszystkiego z wielkim zainteresowaniem.

Ruiny zrobiły na mnie wielkie wrażenie – to niesamowite że przetrwały do dzisiaj! Zdjęcia tego nie oddają, ale miejsce jest po prostu monumentalne i zapierające dech w piersiach – to nie są tylko mury i kamienie. W pewnym momencie, nie mam pojęcia czemu po prostu popłakałam się ze wzruszenia, że jestem w tak pięknym miejscu i tyle osób musiało zginąć, bym ja dzisiaj musiała się tych zachwycić. 

Widok na Wezuwiusza także robił spore wrażenie i wejście warte jest nawet biletu bez zniżki 😉 Zwiedzałam kilka godzin i wcale nie czułam się sama, chociaż nie znając włoskiego trochę się tego obawiałam. Tylko zdjęcia robili mi przypadkowi ludzie :)).

 Zjadłam pizzę (wciąż o niebo lepszą niż w Polsce, ale gorszą niż w Salerno) i ruszyłam na przystanek. Po drodze znalazłam jeszcze dziesięć centów, co tylko podbiło mój humor. Niby nic, ale zawsze się cieszę z każdego znalezionego grosika ;).

Ania sms-sem wysłała mi godizny autobusów, więc byłam szczęśliwa że akurat zaraz coś będzie jechać. Dotarłam na przystanek i chciałam nagrać snapa (mój nick: aniamaluje), więc mówiłam do telefonu po polsku. To oczywiście zainteresowało stojących na przystanku Włochów, którzy chcieli wiedzieć w jakim języku mówię. Zapytali mnie czy wiem gdzie jadę i na jaki autobus czekam, po czym byli tak mili że jeszcze sprawdzili czy to na pewno właściwy bilet i dopilnowali bym wsiadła do czwórki. Akurat tym razem wiedziałam dokładnie gdzie wsiąść, ale to było bardzo miłe. Ludzie we Włoszech są bardzo uprzejmi [znowu przypomnę, że w domyśle mam „ludzie we Włoszech któych spotkałam”]. Kierowca też powiedział, że powie mi gdzie wysiąść, więc spokojnie pogrążyłam się w oglądaniu widoków. Jechaliśmy jakąś inną trasą, więc podziwiałam widoki i w pewnym momencie pomyślałam, że te miasteczka są jednak dość podobne do siebie gdy kierowca się do mnie odwrócił i mówi, że to już Salerno! 😀 Autobus który miał jechać godzinę i trzydzieści minut, na miejscu zjawił się w pięćdziesiąt. Jakby tego było mało, na włoskiej karcie SIM niespodziewanie skończył się zarówno internet jak i możliwość dzwonienia i wysyłania sms-ów, a wszystko miało być ważne do piątku. Nie miałam jak skontaktować się z Anią, że jestem już w Salerno a telefon bez neta nie zaprowadzi mnie do mieszkania. Nie byłam tak sprytna by zapisać mapę google w wersji offline.

 Poszłam w jedyne miejsce jakie wydawało mi się znajome – na drewniane schodki przy plaży. 

Chciałam usiąść i pomyśleć co dalej, czy mam szukać jakiejś knajpki z wifi? Niespodziewanie nastolatki siedzące przy plaży zauważyły że zrezygnowana próbuję zadzwonić. Od razu zasypali mnie pytaniami co się stało a jeden z chłopaków podał swój telefon bym zadzowniła od niego. Włosi są przemili i bardzo chętni do pomocy! Dałam znać Ani gdzie jestem, a ona nie mogła uwierzyć że tak szybko przyjechał autobus. Sytuacja z kartą też była bardzo włoska :D. To może wydawać się błahe, ale byłam sala w obcym kraju i obcym mieście nie znając słowa po włosku. No, ok, znałam Ciao! 😀

Po chwili pojawiła się Ania z Oskarem i poszliśmy na najpyszniejsze lody jakie kiedykolwiek jadłam. Tak jak do tej pory lody od Lenkiewicza były dla mnie 10/10, tak te rozwaliły skalę 😀

A potem na dobitkę prawdziwe tradycyjne tiramisu. Niebo!