Dzisiaj dzieciaki to siedzą tylko w komputerach… (?)

Uwielbiam świeże powietrze – ładuję się wtedy energią i mam chęć do życia. I dzieciaki też je lubią. Ale gdy jestem w mieście, to widzę tabliczki „zakaz gry w piłkę” „nie deptać trawy” i moje ulubione – „zakaz wyprowadzania psów”. Więc może ten środek ciężkości i wina jest w trochę innym miejscu?

Dwa lata temu byłam na tygodniowym wolontariacie na południu Polski. Jasne, dzieciaki przychodziły do świetlicy bo tam mogły pograć na komputerach w Movie Star Planet. Pani otwierała świetlicę, wpuszczała je na komputery i miała dzień z głowy. Ale wystarczyło, że przyszedł ktoś z zewnątrz i pokazał im kilka zabaw. Okazał odrobinę uwagi. Nagle okazywało się, że plac zabaw jest atrakcyjny, gdy może powiedzieć „pani zobaczy!” i zrobić fiflaka na trzepaku. Nagle dzieciaki wstawały rano (!) by przed zajęciami potrenować swoje „układy” taneczne na prowizorycznej scenie, bo miały je komu pokazać. Tak – muzykę puszczały z komórek i do tej pory nie wiem jak można zrobić gwiazdę z telefonem w ręku.

Patrzę czasami jak młodsze nastolatki kręcą się po mieście małymi grupkami i nie mają gdzie się udać. Wszędzie są niemile widziane. Wszędzie komuś przeszkadzają. Tym wiecznie zmęczonym dorosłym, którzy pracują zbyt długie godziny by zarobić na niepotrzebne rzeczy, a potem kupują dzieciakom w ramach rekompensaty elektroniczne zabawki. Dzieciaki kręcą się po galeriach handlowych, bo nie ma miejsc, gdzie mogą się spotykać.

Skoro wszędzie są obcy i niechciani, to nic dziwnego że podbili sobie miejsce, gdzie są u siebie. Można narzekać na dzieciaki, ale w necie widzę 13-latki, które tworzą naprawdę ciekawe filmy video tak profesjonalnie, jak kilka lat temu robiły to całe ekipy do programów telewizyjnych. Widzę młode osoby, które łączą się w „fandomy” i wspierają swoich ulubionych artystów, prowadząc o nich strony internetowe, nie znając barier językowych. Widzę pokolenie młodych osób, które potrafią samodzielnie nauczyć się każdej rzeczy, korzystając przy tym z poradników i tutoriali. Widzę dzieciaki, które za pomocą social media budują swoją pewność siebie, bo dla tej pryszczatej nastolatki te kilka serduszek to jakieś wzmocnienie pozytywne i znak, że jednak nie jest taka beznadziejna jak o sobie myśli.  Dzieciaki, które ogarniają technologię i potrafią uczynić z niej narzędzie do fajniejszego życia. Jasne, na instagramie znajdziemy mnóstwo selfie, ale też profile służące motywowaniu się w wychodzeniu z anoreksji i innych zaburzeń odżywiania.

Ok, ja też nie zawsze nadążam, nawet nie umiem wszystkiego zrobić na snapie, ale krytykowanie czegoś tylko dlatego, że tego nie rozumiemy jest trochę słabe.