Książki, które zmieniły moje życie

Joseph Murphy pisał w niej o tym, że ja też myślami kreuję świat. Najbardziej wstrząsnęła mną historia ojca, który codziennie powtarzał, że oddałby swoją rękę za to, żeby jego ciężko chora córka wyzdrowiała. Po jakimś czasie przydarzył mu się wypadek w którym rękę stracił… a córka ozdrowiała. Miałam bardzo mieszane uczucia co do lektury. To nie może być takie proste. Przecież gdyby było, to każdy byłby piękny, młody, zdrowy i bogaty, prawda? Wystarczy przecież uwierzyć. Książka była moim pierwszym zetknięciem z pozytywnym podejściem do wiary, którego tak bardzo brakowało mi w katolicyzmie. Autor co chwilę pisał o wybaczaniu innym, cytował Biblię. Bardzo tego w tamtym czasie potrzebowałam. Jednocześnie miałam poczucie, że to nie może działać, bo to za proste. Dopiero gdy bardzo silnie zapragnęłam wyzdrowieć, a w końcu uwierzyłam, że mogę funkcjonować bez leków – zrozumiałam czym jest wiara. Do dzisiaj z sentymentem wracam czasami do tej książki. Gdyby kiedyś nie wpadła w moje ręce, może nie byłabym tą osobą, którą jestem? 

Dużo czasu upłynęło, zanim ziarnko zasiane przez tę pozycję wykiełkowało, a potem urosło, zakwitło, wydało owoce. Dzisiaj doskonale wiem, że mówienie „wierzę” a rzeczywiste uwierzenie dzielą lata świetlne. Że „przyciąganie” tego co chcemy, bez podjęcia działania to tylko oszukiwanie samego siebie. Z tym w co wierzę jest też dość spory problem, że osoby doświadczające różnych cierpień traktują takie idee jako przerzucenie na nie winy. Że to oni są winni za swoje choroby, biedę, nieszczęście. Bardzo chciałabym uniknąć takich nieprawdziwych wniosków, ale jednocześnie skupić się na odpowiedzialności za dokonywane wybory. Ta książka skłoniła mnie właśnie do przejęcia odpowiedzialności za moje życie i zdrowie lata później. Z bardzo dobrym skutkiem.

Z tej tematyki później (po latach) przeczytałam szybko osławiony Sekret, ale nie umywa się do tej książki. Jest jeszcze „Możesz uzdrowić swoje życie” Louise Hay – całkiem przyjemna książka.

Podrzucam też przesympatyczną historię dziewczyny, która przyciągnęła miłość stosując te zasady :). Oczywiście możesz nie uwierzyć – tak jak ja przed laty, ale jeśli gdzieś zacznie cię uwierać małe ziarenko niepewności, to może z tego uwierania i drapania ukulasz sobie za jakiś czas piękną, lśniącą perłę :). 

Pssst, historia jest genialna :).

Miałam czas, kiedy nie miałam poczucia sensu w życiu. Wszystko to wydawało mi się bezwartościowe i marne. Bez sensu – rodzimy się, umieramy… Wtedy gdzieś w moje ręce wpadł Nietzsche.  Do wszystkich książek staram się podchodzić maksymalnie neutralnie – bez nastawienia na plus i na minus. Nie chcę nawet liczyć ile razy mnie Nietzsche zdenerwował, ale dał mi chwilowy cel zastępczy – stanie się mostem, po którym ktoś przejdzie dalej. Te krótkie słowa dały mi siłę, gdy sił już nie miałam.

Mała, ale potężna książka. Nie wiesz czym jest resentyment? Ok, więc załóżmy że chciałbyś kupić Maca, bo przy podobnych podzespołach lepiej je wykorzystuje i jest super wydajnym komputerem. Tak obiektywnie. Nie stać cię na zakup tak drogiego sprzętu, więc próbujesz przekonać samego siebie, że jest beznadziejny. Potem w twoim odczuciu debilem jest każdy, kto wydaje pieniądze na taki komputer i tak dalej. Trochę pisałam o tym w tekście Nienawiść zabij w sobie . Scheler bardzo pięknie wytłumaczył mi ułomności mojego myślenia. Ta książka zmieniła moje postrzeganie wielu kwestii dotyczących zazdrości i posiadania. 

Zawiść. Źródło agresji, destrukcji i biedy – to książka wybitnego socjologa, Helmuta Schoecka. Prześwietla kategorię zawiści pod wieloma różnymi kątami. Pokazuje jak przenika ona społeczeństwa na wiele różnych sposobów. 400 stron wymaga mocnego skupienia, ponieważ nie ma tu krzty wodolejstwa. Autor wysnuwa śmiałą tezę, że zawiść jest w nas głęboko zakorzeniona i społeczeństwo bez niej nie istnieje. Uspokoił mnie też nieco tym, że jego zdaniem można ją ograniczyć, ale nie da się jej wytępić całkowicie. To oczywiście smutny wniosek, ale przestałam czuć takie nieznośne ukłucie, że jednak czasami bywam zawistna. Bardzo rzadko, ale bywam. Schoeck z ogromnym wdziękiem opisuje przeróżne przejawy zawiści i tego, jak radzą sobie z nią społeczności i społeczeństwa – np. pewne plemię Indian, które bogatszych wspołplemieńców oskarżało – a jakże – o czary. Nasuwa się tu analogia z socjalizmem, który zło widział w bogatych. Wątek ten został zresztą pięknie rozwinięty i opisany. Widząc prawdziwe podstawy danych poglądów (np. socjalizmu), które sięgają nawet nie zazdrości, a zawiści (znacznie prostszej przecież niż ciężka praca na swój sukces), nie wiem jak mogłam kiedykolwiek myśleć bardziej lewo niż prawo. Po tej książce nic nie jest takie samo. 

Ciekawostka – rok czy dwa lata temu książką zachwycała się moja koleżanka. Skuszona zdecydowałam się przeczytać i po kilku stronach odniosłam wrażenie, że znam przecież tę pozycję. Okazało się, czytałam e-booka po angielsku,pod nieco innym tytułem :)).

Zawiść. Źródło agresji, destrukcji i biedy kosztuje aż 52 zł (klik), ale moim zdaniem warta jest każdego grosza.

Co zmieniła w moim życiu? Dała mi bardzo solidnego plaskacza w twarz i kazała zapytać siebie naprawdę szczerze, z czego wynikają moje poglądy i czy aby przypadkiem nie z zawiści. Dzisiaj widząc uzależnionych od socjalu, przesiąkniętych wyuczoną bezradnością ludzi, śmiejących się z jakiegoś chłopaczka, który próbuje swoich sił jako jeden z tych namolnych sprzedawców „odpowiedników” perfum na „F” jest mi potwornie wstyd, że mogłam myśleć kiedyś całkiem inaczej.  Ten chłopak w moich oczach ma dużo większy szacunek niż oni. 

Czego socjal uczy ludzi, którzy ciężko i uczciwie pracują? Że warto być nygusem i pasożytem, bo bez żadnej pracy uzyskać to, na co inna osoba musi pracować. Jasne, uważam oczywiście że w trudnych sytuacjach należy pomagać – jesteśmy społeczeństwem. Ale nie za darmo. Mamy bardzo dużo zaśmieconych lasów do posprzątania, chodników do pozamiatania i innych prac, które można w zamian za zasiłek wykonać. Nie podoba mi się sytuacja, kiedy pewnej grupie „nie opłaca się” pracować, bo żyje sobie z zasiłków. To jest kurewsko nie fair wobec tych, którzy pracują i płacą podatki.

Tym samym zatoczyłam kółko i wróciłam do pierwszego autora. 

Moc przyciągania pieniądza, którą napisał Jospeh Murphy, utrzymana jest w duchu Potęgi podświadomości. Znowu dużo cytatów z Biblii, znowu dużo pozytywnego podejścia… tym razem do pieniędzy i obfitości. Gdy przestałam postrzegać świat jako coś skończonego, z ograniczonymi zasobami, zmieniłam swoje myślenie. Od tej pory widząc wszędzie nieskończoność, zaczęłam dostrzegać miliony możliwości. W połączeniu z Schelerem i Schoeckiem otrzymałam solidny koktajl wiedzy. Przedefiniowałam pojęcie pieniędzy i bogactwa, przestałam myśleć w kategoriach braku. Z mojego słownika zniknęły takie pojęcia jak „obrzydliwie bogaty”, zrozumiałam, że pracę należy cenić, a zarabianie na swojej pasji nie jest niczym złym – wprost przeciwnie.

Moc przyciągania pieniądza można kupić za ok 17 zł (klik)

Co zmieniła w moim życiu? Nie jestem może milionerką (jeszcze :D) ale dzięki tej książce zmieniłam swoje myślenie, co pozwoliło mi zacząć dostrzegać możliwości. Dzisiaj praktycznie nie muszę szukać pracy – ona sama mnie znajduje, a ja jedynie wybieram zlecenia. Nie brak mi jednak pokory i często decyduję się na zadania mniej płatne, ale takie, które mogą mnie więcej nauczyć ;). Mam jeszcze sporo czasu na osiągnięcie swoich celów, ale jestem bardzo dobrej myśli. Bo po co być złej? :).

Kolejna rewelacyjna książka. Nie do końca odpowiada mi tytuł (wszak Lucyfer – Lux ferre, to niosący światło), widziałabym tutaj słowo „Lucyper” (dla mnie to spora różnica!), ale samo dzieło Zimbardo zasługuje na dogłębną lekturę. Autor opowiada o tym, jak rodzi się zło. Krótko mówiąc – jak okazja czyni złodzieja. Rewelacyjna, bardzo otwierająca oczy pozycja.

Książka kosztuje aż 66 zł (klik), ale warto sprawdzić w bibliotekach.

Nauczyła mnie odpowiednio szybkiego reagowania na zło w zarodku. Minimalizuję okazje. Między innymi dzięki tej książce wprowadziłam na blogu ostre zasady, gdzie nie zgadzam się na hejt pod adresem kogokolwiek. Eksperymenty opisane w tej książce mocno otwierają oczy.

Przy okazji po raz pewnie setny polecę Władcę much, Mechaniczną pomarańczę, Myszy i ludzie oraz anime Death Note. 

Antyrak – nowy styl życia. Wspaniała książka autorstwa lekarza, który… zachorował na raka. Wyleczył się z niego za pomocą „normalnej”, czyli oficjalnej medycyny i bardzo chciał poznać odpowiedź na pytanie, jak nie zachorować ponownie. Zbywano go banałami o tym by nie palił papierosów i tak dalej. No i stało się – Dr Servan-Schreiber zachorował drugi raz. Rodzaj nowotworu na jaki zapadł dawał mu jakieś osiem miesięcy życia. Tym razem zaangażował się w walkę całym sobą – od diety, przeglądu badań, po… wybaczanie, pracę nad emocjami czy wizyty u szamanów. Książka naszprycowana jest badaniami naukowymi po same brzegi. Autor opisuje zarówno wpływ cukru na rozwój nowotworów, jak i takie kwestie jak dziedziczenie skłonności do zapadnięcia na nowotwór… wśród osób adoptowanych, gdzie styl życia okazuje się mieć ogromny wpływ – czy większy niż geny – dowiecie się z książki. Gruba, solidna, bardzo wyważona. Autor nigdy nie zrezygnował z medycyny, ale próbował więcej i dalej. Początkowo zaskoczyło go, że pierwsza nowotwór zdiagnozowała szamanka – dotykając jego głowy stwierdziła, że powinien się zbadać, bo coś jest nie tak. Wtedy też udał się na badania i z szokiem stwierdził, że guz mózgu wrócił (chyba jestem już wykończona, bo wklepałam moment temu „góz muzgu” o.O). Gdy do swojego leczenia włączył dietę, pracę nad emocjami, codzienną medytację – poczuł ogromną różnicę w stosunku do pierwszej terapii przed nawrotem. Gdy odwiedzał Azję i pytał inteligencję z tamtych rejonów o to z czyich usług by skorzystała, był bardzo zdziwiony, gdy minister zdrowia odpowiedział, że do zwykłego lekarza poszedłby gdyby złamał nogę albo się czymś zaraził, ale gdyby zapadł na chorobę przewlekłą, poszedłby do „szamana”. Z czasem sam Schreiber zaczął skłaniać się ku takiemu podejściu (przypomnę, że był praktykującym lekarzem, początkowo maksymalnie sceptycznym). Zamiast ośmiu miesięcy – przeżył 20 lat.

Kojarzysz ten moment, gdy zmieniasz lek na coś naturalnego i nagle pojawia się chór osób, która twierdzi że:

– to placebo

– widocznie lek zadziałał po czasie?

Oh, też ich nie cierpię, bo oni LEPIEJ wiedzą, że coś w TWOIM ciele nie miało prawa zadziałać :). Co ciekawe – nie słyszałam zarzutu o placebo w odniesieniu do operacji. A zrobiono bardzo ciekawe badania, gdzie połowę pacjentów poddano prawdziwej operacji kolana, a połowę udawanej (rozcięto, zaszyto). Efekty były… takie same. Ponieważ badania budziły wątpliwości, ponowiono je w Finlandii, z podobnym efektem (podsyłam artykuł po Polsku, bo jak wkleję angielskie źródło, to nikt nie przeczyta). Więcej na ten temat tutaj (klik).

No więc w książce szczególnie zaintrygowały mnie badania z Rotterdamu, które mały zweryfikować jak to się dzieje, że niektórym nowotwór cofa się samoistnie. Wydaje się niemożliwe, dlatego badacze chcieli wykazać, że to po czasie działa wcześniej aplikowana chemia, lub – że dani pacjenci wcale nie mieli nowotworu. [Typowy bełkot lekarzy – gdy ktoś wyleczy się z nieuleczalnej choroby, to ci którzy z całą pewnością ją stwierdzali, twierdzą ze widocznie nigdy nie był chory, zamiast – z pożytkiem dla innych chorych – próbować dociekać co pomogło]. Badania z Rotterdamu wykazały, że jednak istnieje pewna grupa pacjentów której nowotwory cofają się i znikają bez konkretnej przyczyny. 

Książka jest bardzo wyważona, autor nie neguje żadnego z podejść, zachęca do czerpania z obu. Jednocześnie pokazuje mechanizmy finansowania badań (np. tego że na zielonej herbacie nie zarobi się jak na lekach, a też działa). To biblia profilaktyki, ale też książka dla każdego kto ma raka, lub ktoś w jego rodzinie ma. Najpierw czytasz książkę, potem robisz rundę po artykułach które są w niej cytowane. Rewelacja!

Antyrak – nowy styl życia* – można kupić za 21 zł (klik). 

Co zmieniła w moim życiu? – Wyposażyła w poczucie, żeby nie oceniać zanim się nie spróbuje, ale też mieć otwarty umysł, bez zamykania się na inne rozwiązania. Genialna książka.

Michael Laitman – Kabała ujawniona

Czuję się, jakbym dokonywała przynajmniej coming-outu 😀 Ogromnie daleko mi do tego, jak świat widzą Żydzi (łącznie z nazywaniem innych z ogromną pogardą gojami. To trochę jak mugole). Równie daleko jest mi do religii – nieskutecznie poszukiwałam w religiach czegoś dla siebie przez wiele lat. Tak samo daleko jest mi do noszenia czerwonych sznureczków i innych praktyk związanych z „kabałą”,czy też szkoły Berga (znanej np. dzięki Madonnie). Jednakże gdy przeczytałam książkę „Kabała ujawniona”, po raz pierwszy poczułam, że istnieje pewien – powiedzmy na razie – światopogląd, który jest bardzo spójny z tym, w co wierzę i jak rozumiem świat. Jest to dość świeże zainteresowanie (około roku), ale dawno nie chłonęłam żadnej – nazwijmy to na razie – filozofii – tak małymi porcjami. Nie da się wgłębiać w to zbyt łapczywie.

Nie jest to żadna religia, nie jest to żadna sekta, nikt nie wymaga płacenia, spotkań – uczę się z artykułów i filmów. Słucham, poznaję, jestem maksymalnie zaintrygowana pojęciami słodki-gorzki zamiast zły i dobry, rozumieniem egoizmu i altruizmu, zaskakująco zgodnym z moim myśleniem „Nie ma niczego oprócz Niego” oraz tym, że świat naprawiam tylko przez naprawę samego siebie.

Co zmieniła w moim życiu? Zmienia powoli, każdego dnia – wszystko. Nie ma co się zrażać, jako starter proponuję ten artykuł (klik), sama jestem na początku, początku drogi, ale jestem mocno zaciekawiona.

Książka jest niestety trudno dostępna (klik)

Książki, które opisałam przyczyniły się do rzeczywistych zmian w moim życiu. Oczywiście znam wiele innych, czasami lepszych od wymienionych, ale zależało mi na pokazaniu tych, które zasiały te pierwsze ziarenka, niepokój, zaczęły burzyć pewne stare schematy myślenia.

Książki, które oznaczyłam gwiazdką można przeczytać w abonamencie z czytnikiem za złotówkę,lub korzystając z darmowego okresu próbnego, który daje dostęp do e-booków na 7 dni (klik).