Jak przetrwać zimę gdy ma się 32 stopnie Celsjusza?

Moja normalna temperatura ciała wynosi obecnie ok 35 stopni Celsjusza. Niby mało, ale to już nie 33 i nie 32 jak kiedyś. W związku z tym napisała do mnie jedna z czytelniczek z pytaniem, jak radzę sobie zimą 🙂 

Od razu tłumaczę, że ta temperatura ciała wcale nie ma aż tak wiele wspólnego z odczuwanie temperatury przeze mnie. Może być lato i 35 stopni na plusie, a ja będę swetrze, ale kolejnego dnia mogę mieć niższą temperaturę i opalać się w ogrodzie. Nie ma reguły. Zazwyczaj jednak jest mi trochę bardziej zimno niż innym.
Myślę, że mój organizm z jakiegoś powodu trzyma mnie na niższych obrotach (wolniej też bije moje serce). Znajomi kiedyś żartowali, że hibernuję (po obejrzeniu programów o myszach, które schładzało się do 35 stopni żeby je zahibernować i zatrzymać starzenie :)), ja natomiast sama się z tego śmiałam… o ile nie miałam dnia zombie. Ja myślę, że jest to związane ze śluzem w moich oskrzelach, jest wymarzonym środowiskiem dla bakterii, np. gronkowiec lubi 37 stopni. Gdybym miała wyższe temperatury, skolonizowałby mnie mocniej niż kiedyś 🙂 

Oczywiście żaden lekarz nigdy mi nie uwierzył i kiedy na standardowe pytanie „jest gorączka?” odpowiadałam zgodnie ze stanem faktycznym ile mam stopni Celsjusza, wyskakiwali z tekstem o zepsutym termometrze/niedokładnym pomiarze a potem zdziwieni mruczeli coś pod nosem i nie umieli mi wyjaśnić skąd taka temperatura 🙂 Bo podobno nie powinnam mieć siły aby wstać z łóżka.

Ale to jest bullshit, bo idzie się przyzwyczaić. Serio. Na początku nawet nie wiedziałam, że moje temperatury zaczęły pikować w dół. Omdlenia, zasłabnięcia, apatia i senność towarzyszyły mi od jakiegoś czasu, nie sprawdzałam sobie akurat temperatury. Nie było mi wcale zimno, dlatego za pierwszym razem sama pomyślałam o zepsutym termometrze i sięgnęłam bo stary rtęciowy.

Jak miałam 32 i kilka kresek to normalnie chodziłam do szkoły. Przyzwyczaiłam się. Myślałam wolniej i reagowałam na wszystko wolniej (piłkę do siatkówki zauważałam jak już trafiła mnie w głowę ;)), ale  wizualnie niczym nie różniłam się od licealisty ziewającego i śpiącego na nudnej lekcji.

Były też dni kiedy czułam przeszywające zimno i cała się trzęsłam, a w domu było 25 na plusie (ze względu na mnie).

Jak się ubieram  w bardzo zimne dni?

Termoaktywna bielizna, a na termoaktywne getry/legginsy obowiązkowo ciepłe spodnie do biegania. Kiedyś zakładałam legginsy, rajstopy i spodnie, ale to się nie sprawdzało. Tak jak jest teraz jest ok 😉

Wiem wiem, te buty są obrzydliwe. Ale jest pora na ładne szpilki i jest pora na paskudne buty w których wyglądam jak ogr. Serio, nie mogę sobie pozwolić na przemarznięte stopy, bo znowu zaostrzy mi się moje przewlekłe (a raczej wlekące się od narodzin) zapalenie oskrzeli i zaatakują mnie jakieś bakterie. Nie mam ochoty od nowa bawić się w wypluwanie płuc. Never more 🙂 Buty kupione w decathlonie, nie ma szans, że przemokną (bo to coś pomiędzy gumą a pianką), są też bardzo ciepłe, nawet powiedziałabym, że grzeją – w środku jest wyjmowana skarpeta. Do tego przy temperaturze powietrza niższej niż -10 (wystarczy, że odczuwalnej) , zawsze mam dwie pary skarpetek z frotty. Najczęściej kupuję je w lidlu.

Te termosiki i kubki wkleiłam to z aliexpress (Azjaci tworzą rzeczy ładne wizualnie), ale mój obecny kubek (kupiony w Polsce :)) przestał trzymać ciepło. Nosiłam w nim herbatę z imbirem (ostatnio częściej gorącą wodę  z imbirem), czasami zupę z kaszą jaglaną (coś jak rosół). O innych potrawach na zimę pisałam tutaj.  Niestety, szukam godnego następcy  mojego kubka, lub zgrabnego termosu który nie zawali mi całej torebki.

Do tego wszystkiego czapka, szalik, rękawiczki , ciepły płaszcz (ja noszę sztuczne futerko i nie pytajcie jak komicznie wygląda to z zielonymi butami :)) Mus to mus ;-)). Twarz pokryta kremem który  świetnie osłania od wiatru (pisałam o nim w tekście o zimowej pielęgnacji) + obowiązkowo jakiś ciepły sweter. Co do spodni, to wybieram takie, które wejdą na zestaw termooaktywne getry+spodnie do biegania, więc najbardziej wąskie rurki odpadają 🙂 Cóż, nie wyglądam zbyt stylowo 🙂

Z ciekawostek dodam, że kiedyś nosiłam w torebce koc termiczny (taki jak macie w samochodowych apteczkach)

Na szczęście od dawna nie muszę  z niego korzystać – ostatnio posłużył mi za awaryjne tło to zdjęć.

Marznę raczej od stóp, zimno mi też w uda. Nigdy nie marznie mi twarz 🙂 Nie wiem czy to zasługa kremu, ale jest całkiem znośnie 🙂

W moim przypadku legendy o cieple jakie daje wełna alpaka i kaszmirowy sweter okazały się mitami. Muszę mieć warstwy. Nie znalazłam rozwiązania które sprawi, że będzie mi ciepło bez wyglądania jak klaun (wiecie, sztuczne futerko, beret z filcu i te buty wyglądają co najmniej dziwnie), ale spojrzenia przechodniów przestały mnie już dawno denerwować. Myślę, że dużo większą wiochą byłoby marznięcie w ładnych ciuchach i świadome niszczenie oskrzeli… 🙂

A, zapomniałabym, w domu wspomagam się grzanym winem z imbirem i cynanomen, albo grzanym sokiem pomarańczowym z tym samym, bo mimo wszystko, nie jestem fanką alkoholu. Nie siedzę pod kocem – po prostu staram się zrobić kilka przysiadów i pompek kiedy poczuję, że mi chłodno. Nie ma tragedii :))

A Wy, macie jakieś specjalne patenty na syberyjskie mrozy? 🙂

Będzie mi miło, jeśli zaobserwujesz mnie na :

lub polubisz na fejsie 😉