Jak pokochałam matematykę (RCZ)

Oraz o tym, dlaczego czasami dokupując drugą parę butów, zapłacisz mniej niż za jedną 😉

Dzisiaj w ramach Rozwojowego czwartku chciałabym zaprosić Cię do poszerzenia horyzontów. Nie chcę, żeby któryś z moich czytelników był jedną z tych osób, które siedzą na tyłku i patrzą jak ich życie przelatuje im między palcami. Nie chcę, bo też taka byłam! Miałam czas, kiedy nie mogłam pogodzić się słowem nieuleczalne (dzisiaj w ogóle w nie nie wierzę, ale wtedy to był stygmat) i tak desperacko chciałam zrobić coś, aby wyrzucić człon „nie” z tego brzydkiego wyrazu, że moje życie stało się podporządkowane chorobie.

Bardzo niefajnie! Dlatego smuci mnie wypaczanie idei rozwoju osobistego i takie „przeginanie”. Pisałam o tym w krótkim i pełnym emocji tekście nie zapomnij żyć.

Jeśli jesteś osobą, która chwyta się miliona projektów jak tonący brzytwy, nie wykonuj tego ćwiczenia. Postaraj się poprzydzielać swoim zajętościom priorytety i zastanowić się, na czym najbardziej Ci zależy. Jestem właśnie na tym etapie, bo ostatnio dzieje się u mnie trochę za dużo. Wiem, że muszę dobrze rozważyć to, co jest dla mnie ważne i mniej ważne. Brak wystarczającej asertywności był jedną z moich największych porażek 2013 roku. Staram się wyciągać z tego wnioski.

 Wiem jednak, że są obszary, nad którymi zawsze chciałam popracować, ale z różnych powodów się za nie nie brałam. Może też tak masz np. z projektami DIY? :)) U mnie takim obszarem była…matematyka. O czym wspomniałam w tekście tygodniowe love#1

Nigdy nie byłam z niej dobra. O ile w podstawówce bez problemu jechałam na piątkach, to w gimnazjum było coraz więcej czwórek i trójek a i jedynki się zdarzały. Pamiętam, że gimnazjum skończyłam i tak z mocną czwórką, która w liceum znaczyła tyle, co nic.

Bo pierwszy raz  w życiu trafiłam na dobrą, wymagającą nauczycielkę matematyki. Na początek dostaliśmy test sprawdzający nasze umiejętności z gimnazjum. Wyszło mi 50%. Poczułam się jak skończona idiotka i głąb.

Matematyka  w liceum wymagała wiele wysiłku (tym bardziej, że powinnam uzupełnić braki wyniesione z gimnazjum). Oczywiście, jak większość stając przed dylematem : reakcja walki czy reakcja ucieczki , zdecydowałam się na drugi wariant. Szło mi słabo, ale to nie ja byłam winna, tylko nauczycielka, nauczyciele z gimnazjum, dziwny program i ta głupia matura z matematyki, bo po co ona komu.

Oczywiście teraz tak nie myślę  ;-)))

Jednak im głębiej w liceum, tym bardziej docierała do mnie nieuchronność matury z  matematyki i z czasem próbowałam się ogarnąć. Nastąpiło to późno, bo w klasie maturalnej.

Z dwójek i trójek przeskoczyłam na czwórki i nawet…sporadyczne piątki. Szło mi dobrze i maturę bez problemu zdałam ale…

robiłam to źle.
Bo gdyby nauczycielka nie była wymagającą osobą, pewnie byłoby dużo gorzej.

_____________________

Już tłumaczę co było złe. Matematyka w szkole jest tak realizowana, że uczniowie uczą się schematu postępowania, bez zrozumienia z czego on wynika. Dlatego awansowałam na te czwórki i piątki – nauczyłam się jak postępować przy rozwiązywaniu niektórych zadań itp. Poznałam schematy, ale nie rozumiałam ich działania.

Np. obliczanie „delty” – schemat działania prosty jak konstrukcja cepa. Z tym, że wielu, nawet piątkowych uczniów tak naprawdę nie wie, co oblicza ;-))

Drugi raz z doskonały pedagogiem spotkałam się na studiach – myślałam, że edukacja matematyczna na pedagogice wczesnoszkolnej to będzie pryszcz ;)) Tymczasem od pierwszych zajęć nie było złudzeń – nauczyciel klas 1-3 musi matematykę ROZUMIEĆ, aby jej nauczać. 

Pewnie złośliwsi z pośród Was pomyślą ,”a co tu jest do rozumienia?”. Wiem wiem, też myślałam o tym w takich kategoriach.

Ale nawet takie totalne podstawy okazały się trudniejsze niż sądziłam. Np. nigdy nie zwracałam uwagi na to, że siedem to liczba, nie cyfra (liczba jednocyfrowa). Oczywiście poza znakiem graficznym. Potem przyglądałam się takim „usterkom” obserwując różnych nauczycieli na praktykach i mylenie jest tu nagminne. Pewnie nie czujecie, co w tym takiego „be”, ale jednak wprowadzenie tylu niepotrzebnych pojęć jest dla dzieci szkodliwe i utrwala negatywne schematy.

Nigdy nie zapomnę jak na kolokwium padło pytanie :

Czy zbiór krokodyli w Wiśle jest zbiorem prawdziwym?

Teoretycznie w Wiśle krokodyli nie ma prawa być, ale po kole okazało się, że równie dobrze mogło chodzić o miasto Wisła…a tam już ktoś krokodyla mógłby mieć.

Nie ważne, że ten przykład wydaje się głupi, zrozumiałam dzięki niemu, że zadanie dla ucznia musi być jasne i bez widełek interpretacyjnych. Szczególnie w klasach 1-3. Mało to razy rozwiązywaliście zadanie w którym nikt nie wiedział o co chodzi? 🙂 No właśnie. Nie mówiąc już o podwójnych zaprzeczeniach typu : czy tata Oli nie jest malarzem?

Kolejnym przełomem który sprawił, że chcę się podciągnąć z matematyki były moje przeboje ze zdrowiem. Kiedy wściekłam się na to, że lekarze tak naprawdę mają mnie w dupie (oraz miliony innych pacjentów) i zawsze będą zasłaniać się tym, że medycyna nic na to nie poradzi, zaczęłam sama czytać książki medyczne i badania naukowe. Było to dużo trudniejsze niż sądziłam, bo poza słowami które były dla mnie w dużej mierze całkiem obce, musiałam trochę podszkolić się z chemii. I w którymś momencie doszłam do wniosku, że matematyka jest wszędzie. Wspaniale porządkuje świat, jest w każdej czynności i w każdym procesie. Pobaw się spirografem, zauważysz, że te wszystkie piękne kwiaty mają takie same wzory. Idealne proporcje… rytm w muzyce… wszystko to jest absolutnie doskonałe! Wszystko co robisz, myślisz i czujesz ma wiele wspólnego z matematyką. Chcę się zaprzyjaźnić z tak piękną nauką.

Np. buty. Banalne obliczenia.

Ostatnio w jednym ze sklepów obuwniczych była promocja „wybierz sobie rabat”. Na pierwszą parę dostawało się 30%, na drugą 50% a na trzecią 70% z tym, że klient sam decydował na które buty jaki rabat sobie przyzna.

Mogłabym kupić same kozaki :

Przed promocją o której piszę (bo cena jest i tak promocyjna), kosztowały 100 zł. Gdybym wzięła na nie 30% rabatu, zapłaciłabym 70 zł i tak byłabym zadowolona (weszłam do tego sklepu tylko dlatego, że inne, droższe buty, które miałam od dawna upatrzone okazały się mniej wygodne niż sądziłam:)). 

Ale powodziłam jeszcze trochę wzrokiem po półkach i stwierdziłam, że jedna para się nie opłaca! Bo dobierając jeszcze balerinki za 20 zł mogłabym zapłacić mniej 🙂

Na balerinki wzięłabym 30% rabatu (czyli  zapłaciłabym za nie 14 zł) , a na kozaki 50% (50 zł) czyli razem dwie pary wyniosłyby mnie 64 zł 😉 czyli mniej niż za same kozaki ;))
Ostatecznie stwierdziłam, że balerinki mijają się z moim postanowieniem o częstszym wybieraniu obcasów 

i zdecydowałam się na takie „cichobiegi”

Oraz na botki

I na te buty, które pokazywałam Wam ostatnio:

Razem za cztery pary zapłaciłam 149.97
Czyli i tak dużo mniej niż za jedną parę upatrzonych wcześniej kozaków 🙂

Zastanów się, w czym chcesz się doskonalić, a następnie określ, dlaczego jest to dla Ciebie ważne. To ma być Twój cel 🙂 Zastanów się i wypisz wszystkie narzędzia potrzebne do realizacji tego celu, oraz ustal czas który mu poświęcisz. Ja zdecydowałam, że w każdym tygodniu poznam jedno nowego zagadnienie z matematyki, ciekawostkę matematyczną lub inną rzecz, przy czym nie będzie problemem, jeśli w kolejnym tygodniu nadal będę zajmować się tym samym, bo uznam to za bardzo interesujące 🙂
Możesz też ustalić że w każdy piątek wykonasz jeden projekt DIY, albo, że raz w miesiącu przeczytasz czasopismo branżowe z tematyki którą się interesujesz. Ile obszarów i osób, tyle pomysłów.

Na końcu warto ustawić sobie motywator w postaci nagrody (oczywiście, lepsza jest motywacja wewnętrzna, ale nie ma nic złego w tym, że jedna posiłkuje się drugą ;)).

Dla mnie dodatkową motywacją jest wspominania o tym, czego nauczyłam się w danym tygodniu w postach „tygodniowe love” 🙂

Zachęcam do ustalania własnych obszarów i uczenia się przez całe życie.

PS. Matematyka obala takie mity jak ten, że przez głowę ucieka 50% ciepła

Sama częściej wybieram czapkę niż makijaż, ale spróbuj wyjść na dwór  nago w samej czapce, wrócić do domu i wyjść drugi raz w kompletnym ubraniu bez czapki. Serio, 50 % ? :))

Albo ubierz czapeczkę, szalik, rękawiczki, kurtkę i cały arsenał, ale wyjdź na boso. Weź ze sobą kogoś kto będzie miał buty i całą resztę jak Ty, ale nie założy czapki. Ciekawe kto pierwszy sobie coś odmrozi albo wyląduje w szpitalu ;))

Jaki cel sobie wybierasz? 🙂

Będzie mi miło, jeśli zaobserwujesz mnie na :

 

lub polubisz na fejsie 😉

Uściski, Ania