autor 
Oraz o tym, dlaczego księżniczka, to prawie prostytutka.
Dostałam ostatnio bardzo ciekawy e-mail. Jedna z czytelniczek bloga jest mamą 4-letniej Julki. Przeczytała mój tekst 50 faktów o mnie i zaintrygował ją fragment:
- Nie lubię bajek disneya z księżniczkami które całe życie czekają aż ktoś (książę, wróżka) odmieni ich los.
- Moją ulubioną książką w dzieciństwie była „Mała księżniczka” bo uzmysłowiła mi czym jest godność.
Te dwa podpunkty skłoniły Olgę do napisania mi wiadomości z wątpliwościami dot. kwestii „księżniczkowych zabaw” jej córeczki. Gdzie stawiać granice? I kilka innych wychowawczych kwestii.Pomyślałam, że to dobry temat na tekst. No i ZAWSZE jest mi bardzo miło, kiedy ktoś obdarza mnie zaufaniem i pyta o moją opinię w temacie.
Kto wcielił w życie chociaż jeden z jedenastu nawyków, które uczynią ten rok wyjątkowym ten wie, że nie oglądam wiadomości. Jakimś cudem ominął mnie medialny cyrk wobec gender. Dzisiaj (w ramach researchu do niniejszego tekstu :)) zrobiłam wyjątek i widzę, że wszyscy „gender” komentują, a prawie nikt nie wie o co chodzi… tzn. ups, może wiedzą, ale sposób przekazu treści przez dziennikarzy jest obecnie dla mnie niezrozumiały. Ups, stażystów i praktykantów, dziennikarzy już prawie nikt nie zatrudnia :))
Nie uważam, że zabawy w księżniczki są złe. Są jak najbardziej ok. Rozwijają wyobraźnię, wyrabiają nawyk marzenia (który w przyszłości można zamienić w obieranie celów), pozwalają poczuć się wyjątkowym. To jedna z tych fabularnych zabaw, gdzie dziecko może niejako wytworzyć swoje wymarzone „ja”. I aż chciałoby się rzec – Don’t be yourself, be dream yourself! Fantazja odgrywa ogromną rolę w poznawaniu przez dzieci świata.
Poza tym, kiedy taki maluch na potrzeby zabawy przeistacza się w księżniczkę, może zakomunikować swoje potrzeby, smutki i frustracje o których jako „zwykłe” dziecko nie zawsze ma odwagę głośno mówić. Np. taka księżniczka ma często większą odwagę powiedzieć chłodnej/bardzo zajętej matce rozkazuję Ci poukładać ze mną puzzle!, czy księżniczka nie przyjmuje teraz gości! , kiedy ma ochotę pobyć sama.
Te zabawy naprawdę są ok i nie ma w nich nic złego, o ile rodzic rozmawia z dzieckiem i nie zaciera granic między rzeczywistością a fantazją. Bo historię o chłopcu, który wyskoczył z okna, bo myślał, że jest batmanem każdy chyba zna?
PS. Może mi ktoś powiedzieć, czy to prawda, czy miejska legenda? Bo jak chciałam to wygooglować, to pokazują mi się raczej katolickie strony negujące seriale animowane w ogóle i próbujące w ten sposób udowodnić, że telewizja jest całkiem be 😉
Dlaczego zatem nie lubiłam disneyowskich księżniczek?
To raczej sprawa osobista. I jest to duże uogólnienie i uproszczenie. Oczywiście, do tego, dajmy na to, czwartego, piątego roku życia, chciałam być księżniczką. Potem mi się odwidziało i raczej widziałam siebie gdzieś u boku Robin-Hooda, do którego zresztą przez całą zerówkę wzdychałam 🙂
Dlaczego sprawa jest osobista?
Księżniczki w disneyowkich animacjach prawie cały czas …. czekały. Albo wypatrywały wybawcy, albo o nim marzyły… nie wybawiały się same. (Tak, generalizuję, nie zawrę całego spektrum zachowań w jednym tekście, wiem o Mulan, wiem o Fantagiro, ale nie o tym jest tekst ;)).
No i wszędzie miały służbę. Koszmar.
Dobrze pamiętam te dni, kiedy miałam ochotę pobiegać, a leżałam pod trzeba kołdrami z termometrem pod pachą i arsenałem tabletek, zawiesin i syropków przy łóżku. Nie cierpiałam tego całego może coś Ci podać? Chcesz poduszkę wyżej? Lepiej się czujesz? Nie cierpiałam tego, że nie mogłam robić tego, co chciałam. I że cały czas nade mną ktoś skakał.
Dlatego ciężko zrozumieć mi osoby, które symulują różne choroby (albo je sobie wkręcają i rzeczywiście występują u nich z tego powodu objawy) tylko po to, aby się od czegoś wymigać czy usprawiedliwić swoją niekompetencję. Och, zrobiłabym ten projekt, ale od trzech dni pęka mi głowa, brałam już tabletki, nic mi nie pomaga, och jak cierpię… (ok, boli Cię głowa od trzech dni, na projekt miałaś miesiąc!).
Założę się, że każdy z Was zna chociaż jedną taką symulantkę lub symulanta, czy inną osobę która próbuje jechać na współczuciu.
Nie lubiłam trzech rzeczy : współczucia, skakania nade mną i litości.
Z tego powodu zawsze wybierałam sobie na ulubionych takich bohaterów bajek, którzy brali życie w swoje ręce.
Generalnie nic jednak do bajkowych księżniczek nie mam. Dziewczynki kiedy bawią się w księżniczki, projektują po prostu fajne życie, w którym wszystko mogą, są piękne, noszą bajkowe kreacje i mają u boku przystojnego księcia.
Ale ale… znalazłam w Internecie coś takiego :
Ten (i każdy kolejny obrazek który pokażę) jest trochę przesadzony, ale nie da się ukryć, że jest w nim sporo prawdy.
Bajki stawiają na pierwszym planie piękno księżniczek. Dobry bohater jest zawsze ładny, zły jest brzydki. Jednak to uroda jest osią na której zbudowany jest portret takiej królewny. Znacie jakiś przykład brzydkiej bajkowej księżniczki? Nie mówię o Bestii z baśni Piękna i Bestia, ani o Dzwonniku z Notre Dame… pytam o brzydką księżniczkę. Znacie? Chętnie poznam!
Jest to pewien schemat myślowy, który może być przykry dla dzieci które urodziły się z jakimiś wadami, np. z Zespołem Aperta. Bo w końcu zdeformowane w bajkach są raczej czarownice.
Z drugiej strony, nie widzę nic złego w tym, że dziewczynki marzą o tym, aby były piękne, ładne, zdrowe i podziwiane. To samo w sobie nie jest złe . Nawet martwiłabym się, jakby któraś marzyła o tym, aby była brzydka, chora i wzgardzana.
Trzeba jednak podkreślać, że piękno to nie wszystko. Mądry rodzic wykorzysta te księżniczkowe zabawy aby nauczyć dziewczynki sprzątania swoich zabawek (księżniczki były przecież bardzo eleganckie, a damie nie przystoi żyć w syfie). Można też pokazać, że pięknie się wysławiały i zachęcać do poznawania nowych słów a nawet języków obcych (w końcu, jakoś z księciem z innego królestwa musiała się taka księżniczka dogadać)*, czy wreszcie zachęcać do czytania czy ruchu fizycznego.
*Tak wiem, w rzeczywistości księżniczki często widywały swoich mężów jedynie w sypialni, kiedy pan zechciał mieć potomka z prawego łoża.
W zasadzie, to nie znam żadnego dziecka które bawi się TYLKO w księżniczkę. Znam dziewczynki które lubią czasami chodzić po domu w tiarach, ale także puszczać latawce czy skakać po kałużach. Nie widzę też nic złego w zabawę w dom, w gotowanie i inne takie. Nie ma co demonizować tych zabaw, że niby od razu pokazuje się kobiecie gdzie jej miejsce. Wyjeżdżanie z podobnymi tekstami jest słabe. No bo skąd pomysł, że gotowanie jest be? 🙂
Marzenie o byciu księżniczką można łatwo przemianować w bycie kobietą niezależną finansowo. Można wykorzystać taką zabawę aby przekazać dziecku, że teraz nie ma już czasów księżniczek, ale kobieta która potrafi o siebie zadbać może wieść bajkowe życie i kupować sobie te wszystkie bajkowe suknie jeśli będzie mieć ochotę. Warto uzmysłowić dziewczynce, że dobrze być kobietą, która ma wiedzę i umiejętności pozwalające jej samej zadbać o siebie. Pozwalającej jej na wybór, czy chce być utrzymywana przez faceta. Wiem, że takie kobiety też są. Nie mam nic przeciwko, ale uważam, że jest naprawdę ogromna różnica pomiędzy życiem na łasce Pana z konieczności, a byciem na utrzymaniu faceta z wyboru (kiedy jest się w stanie samemu utrzymać).
To, że nauczyłeś się biegać, nie oznacza, że automatycznie tracisz umiejętność chodzenia.
To, że księżniczki żyły zdane na łaskę faceta, to trochę wynik czasów na jakich wzorowane są te wszystkie opowieści. Chociaż wiem, że historia zna wiele przypadków kobiet, które odegrały ogromną rolę, mimo, że oficjalnie rządy sprawował ich małżonek.
Nie zgodzę się jednak z tym, że posiadanie ładnych sukienek i służby zapewnia kobiecie szczęście. Oglądaliście film Duchess z Keirą Knightley? Polecam. Albo czytaliście „Wojnę i pokój?”…zastanawialiście się, w jakim wieku „księżniczki” wychodziły za mąż? Losy tych wszystkich pięknych dziewczyn często były bardzo smutne i tragiczne.
Dlaczego uważam, że księżniczka ma w sobie coś z prostytutki? Czy może jak to ładniej brzmi – utrzymanki? Bo jest zdana na łaskę Pana (sponsora). Od niego zależy jej być albo nie być. Czasami zajmuje się dobroczynnością (za kasę Pana), co dodatkowo uzależnia ją ekonomicznie, bo wyobraźcie sobie jaki koszt społeczny poniosłaby, gdyby nagle musiała tej dobroczynności zaprzestać.
Jak wspomniałam, uważam, że nie ma nic złego w byciu na utrzymaniu faceta jeśli obie strony tego chcą. Kiedy jedna ze stron musi, to nie jest to fajne.
Nie uważam, że świat jest czarno-biały, nawet znam jeden ciekawy przykład prostytutki z literatury która jest wyjątkowo ciekawą postacią. Mówię o Nefernefernefer z bardzo dobrej powieści Egipcjanin Sinuhe, którą gorącą każdemu polecam 🙂
Myślę, że temat zabaw w księżniczki jest bardzo złożony i interesujący. Jednak nie sądzę, aby taka zabawa była zła. To tylko narzędzie, plastelina z której można ulepić co się chce. Zabawa w księżniczkę może służyć do pokazania dobrych wzorców, jak i tych złych.
Jestem pewna, że gdybym nie chorowała, to pewnie też bawiłabym się pół dzieciństwa w królewny 😉 W końcu, naprawdę nie ma nic złego w byciu pięknym, zdrowym i bogatym. Dodałabym do tego jeszcze jedną ważną cechę, jaką jest GODNOŚĆ.
Jestem ciekawa Waszych doświadczeń z takimi zabawami. Co najbardziej podobało się Wam w byciu księżniczką? A może ich nie lubiliście? 🙂
PS. dziękuję komuś, kto chce pozostać anonimowy za pomoc w dostosowaniu szablonu 🙂 Naprawdę miło jest zobaczyć wszystko gotowe, kiedy siada się w końcu przed laptopem po innych męczących zajęciach.
Mam nadzieję, że szybko się do tego nowego szablonu przyzwyczaicie! Początkowo może być trochę niewygodny (lepsze znane piekło niż nieznany raj :)), ale daje mi większe możliwości.
Będzie mi miło, jeśli zaobserwujesz mnie na :
lub polubisz na fejsie 😉
Uściski, Ania
![Jak zarabiać 10 tysięcy miesięcznie, słaby film i wyprzedaż książek [TYGODNIK]](https://www.aniamaluje.com/wp-content/uploads/2016/02/BezC2A0tytuC582u-560x720.jpg)
Czytam cię od niedawna i bardzo podoba mi się to co piszesz. Widać jak inteligentną i rozsądną osobą jesteś. Z chęcią czytam każdy twój post. W całości podpisuję się pod tym co napisałaś tym razem i pozdrawiam 🙂
Bardzo podoba mi się nowy szablon, taki…poukładany 😉
Podoba mi się ten tekst, na początku myślałam, że będzie zalatywał feminizmem, ale znajduję w nim dużo prawdy.Zwłaszcza przypadła mi do gustu myśl, że bajki deformują pogląd dzieci na dobro i zło, mam na myśl fakt, że jak ktoś jest brzydki, wygląda inaczej niż reszta, to znaczy, że jest zły. Kiedyś czytałam historię dziewczynki, która urodziła się z pewnymi wadami i wyglądała niezbyt dobrze delikatnie mówiąc i dopóki nie poszła do przedszkola wszystko było z nią dobrze, a nagle dzieci zaczęły krzyczeć na jej widok i wtedy zorientowała się, że coś jest nie tak. To była bardzo przykra historia i… Czytaj więcej »
Polecam parafraze rzeczonej basni u Sapkpwskiego 🙂
Muminki bardzo lubie, sa psychologicznie wiarygodne (w wersji ksiazkowej).
Widzę, widzę nowy szablon. Fajna zmiana, choć wcześniej też nie było źle. 🙂 Uwielbiałam czytać Małą księżniczkę, czytałam ją kilka razy, oglądałam film i nigdy mi się nie znudziła. 🙂 Chyba wszystkie dziewczynki bawią się w księżniczki, ale jak pamiętam, nie za długo, bo się nudzą. 🙂
Nie wiedzieć czemu, uśmiałam się czytając księżniczkowe wywody. W dużej mierze się z tym wszystkim zgadzam, może dlatego, że ja zawsze chciałam być wróżką (lub jak twierdzi babcia pielęgniarką…). Moje dziecięce plany na życie ulegały licznym zmianom, ale nigdy nie wiązałam swojej przyszłości z byciem księżniczką. 🙂 Pozdrawiam Cię serdecznie i żałuję, że nie zaczęłam czytać Cię wcześniej, co by móc poznać na Blogowigilii.
Pamiętam, że moją ulubioną księżniczką była Arielka, bo była wolna, otaczał ją piękny, kolorowy ocean, nie bała się poświęcić czegoś cennego dla miłości. Potem była Pocahontaz (może nie stereotypowa księżniczka, ale zawsze baśń Disney'a), równie wolna, mające własne zdanie i umiejąca go bronić. Nie cierpiałam, tak jak Ty całego tego litowania się nade mną, wpychania jedzenia, gdy się nie miało apetytu itp. podczas choroby, ale i nie tylko (moja babcia nadal potrafi to czynić). Może właśnie dlatego wybrałam sobie za idolki lat dziecinnych te postacie, bo były silne i w jakiś sposób doceniały otaczającą ich naturę, co dla mnie po… Czytaj więcej »
Uwielbiam czytać Twoje artykuły! Ja lubiłam jak to nazwałaś – projektować takie idealne życie.Podoba mi się zdanie o tym, że nie ma nic złego w byciu pięknym, młodym i bogatym. Dobrze jest przeczytać gdzieś tekst bez ideologii 🙂 Czytam Cię od niedawna a juz wiem, że zostane stalym gosciem, podoba mi sie nowy wyglad bloga, pomaga w szukaniu nowych tresci 🙂
miło mi 🙂
Zgadzam się z Twoi tekstem, chociaż bardzo lubiłam oglądać filmy animowane i czytać o księżniczkach. Myślę,że to m.in. dlatego, że księżniczki były zauważane ;],chciałam mieć tak samo, i zawsze zwyciężało dobro. Obecnie jak szukam typowo rozrywkowej produkcji to wolę z nieksiężniczkowatą bohaterką. W ubiegłym roku kupiłam książki, które miały opowiadać o silnej, samodzielnie myślącej, odważnej, walczącej z potworami kobiecej. I co? Oczywiście zmieniła swoje życie dla mężczyzny, im dłużej ze sobą byli tym bardziej była posłuszna. Przez to prawie zabiła przyjaciela. Ukochany się jej tak nie podporządkował (a jakżeby inaczej). Dlaczego w lekki książkach na które trafiam, gdy kobieta znajduje… Czytaj więcej »
Słowa: "gdy znajduje swój ideał to traci rozum" , strasznie życiowe 🙂 kobietki, bądźmy mądrzejsze!
Fajny tekst, podoba mi się zdrowe podejście do zabaw w księżniczki i w dom, przy dostrzeganiu dyskusyjnego z punktu widzenia gender 😉 przesłania księżniczkowych produkcji… Tylko tak się zastanawiam, czy one rzeczywiście, te księżniczki, tak tylko czekały i czekały… Owszem, Śnieżka i Kopciuszek (choć ta druga to chyba raczej na cud niż na mężczyznę ;), Śpiąca Królewna też, zresztą doprawdy trudno wziąć życie we własne ręce, będąc zaklętą w sen wieczny… Ale tak chętnie umieszczane na tych prześmiewczych obrazkach Ariel i Bella? Ariel właśnie bierze sprawy we wlasne ręce, nie boi się podążać za marzeniami, nawet jeśli musi drogo za… Czytaj więcej »
A ja pamiętam inną bajkę – o dwóch księżniczkach i księciu z innego królestwa. Przy narodzinach dziewczynek Wróżka mogła obdarować im tylko po jednym darze. Młodsza dostała madrość, a starsza piękno. Jednocześnie, w sąsiednim królestwie urodził się wyjątkowo brzydki chłopiec ze szpotawą nogą, skurczony i zbujną, czerwoną czupryną. Oczywiście, mężczyźni interesowali się bardziej brzydszą a mądrzejsza księżniczką, kiedy tylko zorientowali się, że z tą piękniejszą nie da sie logicznie porozmawiać. W końcu piękna księżniczka i brzydki książę spotkali się, a książę zdradził jej, że mogą podzielić się wzajemnie swoimi atutami – ona może uczynić go piękniejszym, a on ją mądrzejszą.… Czytaj więcej »
Ciekawy temat poruszyłaś 🙂 Z mojego dzieciństwa pamiętam, że chętnie oglądałam te wszystkie baje o księżniczkach, ale nie przypominam sobie, by odgrywały jakąś rolę w moich zabawach. Ja miałam klocki, budowałam, przekładałam 😀 Z lalek pamiętam jedną, która była dla mnie ważna, ciemnoskóra Pocahontas ze zginającymi się rękami i nogami, to był szpan 😀
Ja sobie myślę gdzie ten pasek boczny…. mam za mały ekran by to wszystko się pomieściło i trzeba zmniejszyć, ale jest w porządku, podoba mi się 🙂
w stwierdzeniu, że ładny=dobry a brzydki=zły i podstępny, jest wiele prawdyw podstawówce w mojej klasie przeważały dziewczyny o różnym typie urody, zarówno dziewczynki jak i chłopcy o ostrych rysach (nie jestem pewna czy zrozumiesz o co mi chodzi, po prostu większość dzieci nie ma widocznych rys twarzy a jeśli ma to są one właśnie takie ostre) były traktowane przez inne dzieciaki jako te gorsze i bardziej podstępne, a dlaczego? tylko dlatego, że nie byli dzieckiem klasycznej urody 🙁 jeśli coś zostało stłuczone, ktos pobity to podejrzenie padało od razu na nich! jako dzieciak byłam święcie przekonana że tak faktycznie jest… Czytaj więcej »
smutne ale prawdziwe 🙁
Nie chciałam być księżniczką ,chciałam być wróżką.
Shrek to bodaj jedyna bajka, o tym, że nie trzeba by pięknym, żeby zasłużyć sobie na miłość;)
Zgadzam się, Shrek jest świetną bajką. Wciąż do niej powracam od czasu do czasu.
Moją ulubioną bajką były Pokemony 😛 postacią, do której zawsze chciałam się upodobnić to był Ash (pomijam fakt, że był chłopcem), ze względu na jego upór i bycie śweitnym trenerem, i wykorzystywanie swoich pokemonów w sumie zazwyczaj w dobrym celu, i dbanie o nie. Och i ach.
Jeśli chodzi o moje poglądy na temat miłości, to najbardziej mogłabym właśnie to porównać do tej shrekowej. W moim związku jest podobnie, ale nie będę się rozwodzić, nawet jako anonim 😛
Myślałam, że tym wpisem popadniesz w przesadę, ale nie 🙂 Bardzo sensowne podejście do tematu, bez demonizowania biednej księżniczki 🙂 Ja w dzieciństwie lubiłam bajki Disney'a. Bardzo dobrze to pamiętam, były u nas trudno dostępne, a oglądanie takiej bajki było dla mnie dużym przeżyciem – i szczególnie lubiłam te o księżniczkach, ale raczej ze względu na pięknie narysowane postaci i tła. A jak już dostałam kolorowankę Disneya (od wujka ze stanów) to traktowałam ją jak relikwię 🙂 Mimo to, zgadzam się z Twoim wpisem, szczególnie podobają mi się ilustracje, które wybrałaś 🙂 Nigdy za to nie bawiłam się w księżniczki… Czytaj więcej »
Dla mnie filmy czy książki Disney'a też były relikwiami! Przez pierwsze 6-7 lat życia miałam tylko trzy kasety Disneya i męczyłam je potwornie. W dodatku były pirackie, więc szybko jedna się zniszczyła. Nadrabiałam książkami z biblioteki.
dziękuję 🙂
Ale mnie natchnęłaś do przemyśleń 😉 Bajki o księżniczkach lubiłam oglądać i to nawet bardzo. Może przełożyło się to na oglądanie komedii romantycznych? Bo do dziś lubię się tak czasem zrelaksować 😉 To i to jest przewidywalne, no i zawsze jest dobre zakończenie. Za to zabawy w książniczkę? Nie przypominam sobie takich. Nie wiem czy to czasem nie zasługa posiadania dwóch braci. Najlepszej zabawy dostarczało zawsze lego. Budowanie osiedla z lego to była zabawa! I możliwe, że wiążę się to faktem, że do niedawna zajmowałam się urbanistyką 😀 A co do zabawy w książniczkę… każda zabawa czegoś uczy. Moim zdaniem… Czytaj więcej »
W dzieciństwie bawiłam się chyba raczej w dom czy Harry'ego Pottera już w starszym wieku niż w księżniczki. Aczkolwiek filmy Disney'a uwielbiałam i mogę powiedzieć tylko jedno: że filmy Disneya spaczają wyobrażenie o mężczyznach. Oczekujemy przystojnych i szarmanckich książąt, a rzeczywistość jest inna.
Aniu, uwielbiam czytac Twojego bloga, niestety ten nowy look bloga do mnie nie przemawia, tesknie za starym! Byl dla mnie o wiele bardziej uporzadkowany w tym sie na razie gubie –"
szkoda, że Ci nie pasuje 🙁 zerknij proszę do najnowszgo tekstu, tam jest wytłumaczone pod koniec, jak wyświetlać ten blog "po staremu". dobrą opcją jest też subskrybowanie jako obserwator albo na bloglovin i wchodzenia na konkretne teksty, nie na bloga 😉 mam nadzieję, że pomogłam 🙂
od jakiś 3 miesięcy śledzę Twoje posty. wcześniej omijałam tego bloga bo jakoś niczym szczególnym mi nie zawrócił w głowie. a teraz nie mogę doczekać się kolejnego wpisu..jesteś fantastyczną dziewczyną, czy jak wolisz kobietą, która wielu osobom pomaga obrać życiową ścieżkę i otworzyć oczy na wiele aspektów codziennego życia. jesteś cudowna, dziękuję.
DZIĘKUJĘ ! <3 :*
Ja też nigdy nie chciałam być księżniczką, nie interesowali mnie też ci wszyscy 'panowie'. Też wolałam wojownicze babki… fajne przemyślenia.
A ja lubię bajki Disneya, nawet te o księżniczkach, ponieważ są bardzo dobrze zrobione. Ogólny przekaz (walka dobra ze zlem, podążanie za marzeniami itd) jest dobry, nie mówiąc o oprawie artystycznej (muzyka, piosenki). Poza tym chyba naprawdę nie ogladałaś żadnej z nich, bo naprawdę nie mówiłabyś ten sposób… Mała Syrenka sprzeciwila się ojcu, by zyc zyciem jakiego chce. Kopciuszek tak marzyl o balu ze wysprzatal caly dom, uszyl sam sukienkę itd (nie czekajac na wrożkę). Aurora siłą rzeczy musiała czekać no bo w końcu była zaczarowana :p No i moja ulubiona Bella zatopiona w książkach, Bella która zakochała się w… Czytaj więcej »
"Poza tym wiem, że jesteś pedagogiem i tak dalej, ale zastanów się, czy to nie powoduje tego że zbyt analitycznie do tego podchodzisz?" – zostałam poproszona o takie podejście :)) też oglądałam te bajki i nie uważam, że są one złe. To, czy na kogoś wpłyną i w jakim stopniu zależy od dziecka i jego rodziców :)) Sama je lubiłam! Tylko nie utożsamiałam się z bohaterkami 😉
Nie oglądałąm księżniczek. Czytałam baśnie Andersena i braci Grimm, a potem – Pottera. I na tym się wychowałam 😀 Latałam z czarodziejską różdżką jako wiedźma. 😀
Ciekawy punkt widzenia. W pełni się z nim zgadzam, mimo iż dzieci nie mam. Sama w dzieciństwie lubiłam bawić się samochodami 🙂 Co do wyglądu bloga… Nie przychodzę tu dla wyglądu, tylko dla wartościowych treści, które przedstawiasz.
Do współczucia wyrobiłam swoją teorię "Zamiast współczuć, zrób coś by pomóc- Choćby psychicznie."
Z tymi księżniczkami to tak nie do końca. Najbardziej te, pasujące do roli "utrzymanki" są tymi z najstarszych produkcji Disneya – kopciuszek, królewna śnieżka. Potem typ bohaterki zmienia się wraz z czasami – mamy Ariel, która sama postanowiła coś zrobić (kwestia jak bardzo to było głupie to już co innego), Mulan walczącą za ojczyznę, czy Jane z Tarzana, która z własnej woli postanowiła żyć z biednym odmieńcem w środku dżungli. Te najnowsze zupełnie produkcje to jeszcze większy przeskok: Miranda waleczna, która wywalcza swój los i nie wychodzi za nikogo, bo jest niezależna, czy w Krainie Lodu (gdzie co prawda jest… Czytaj więcej »
zgadzam się całkowicie 🙂
Gdyby nie spis blogów włosomaniaczek, chyba nigdy bym się o Tobie nie dowiedziała! Fajnie, że mało piszesz o włosach a poruszasz dziesiątki ciekawszych tematów. Szczerze mówiąc, przejęcie każdym kosmykiem, każdą końcówką już mi się trochę przyjadło. Bo niestety niektóre blogi mają tylko to do zaoferowania. Ty jesteś niesamowicie inteligentna! Uwielbiam czytać Twojego bloga i zawsze z niecierpliwością czekam na kolejny wpis, który wiem, że mnie zaskoczy 🙂
hej, dzięki za miłe słowa… co do blogów włosomaniaczek, to sama czasami odwiedzam, ale:
– jak interesuje mnie konkretny temat/szukam rozwiązania jakiegoś włosowego problemu
– jak włosomaniaczka nie pisze odtworczo i daje coś od siebie
Po prostu poruszam trochę inną tematykę, a na listę trafiłam jak częściej pisałam o włosach (miałam wtedy osobny blog do nie-urodowych) tematów :))
Buziaki!
Ja w dzieciństwie bawiłam się w Power Rangers, więc raczej daleko mi było do księżniczek Disney'a. Później zajęłam się tworzeniem fan fiction o moich ulubionych postaciach z Harry'ego Pottera (Snape, Malfoyowie) i też nie starczyło mi czasu na takie zabawy 🙂
Też lubiłam się bawić w księżniczkę, ale szybko przekonałam się, że ich życie jest mało realistyczne. Nie da się siedzieć, pachnieć, nic nie robić i nagle dostać super pięknego i bogatego księcia. W życiu trzeba podjąć jakąś akcję, trzeba się postarać. Dlatego później w dzieciństwie nie chciałam już być księżniczką, wolałam być facetami typu Robin Hood. On walczył, zdobywał, starał się. Pokazywał, że życie to nie tylko bale i same przyjemności. Nie znaczyło to, że w życiu realnych chciałam być facetem. Co to, to nie 🙂 Tylko zachowanie facetów z bajek czy filmów bardziej mi odpowiadało. Stąpali oni twardo po… Czytaj więcej »
Jak byłam mała to pamiętam jak mnie rozczarował Dzwonnik z Notre Dame, właśnie dlatego że Esmeralda wybrała tego ładniejszego (który mnie denerwował niesamowicie). Ponoć w książce ("Katedra Marii Panny w Paryżu "V.Hugo) jest calkiem inne zakończenie, babcia mi opowiadała, nigdy tego nie przeczytałam bo wolę fantastykę, ale może kiedyś po to sięgnę, mam w domu stare rozlatujące się wydanie z antykwariatu 🙂
nie czytałam książki i wsty przyznać, ale nie wiedziałam, że napisał to Hugo!
A co do Mulan, to akurat wczoraj oglądałam film i podobałał mi się jeszcze bardziej niż bajka 🙂
ja uwielbiam księżniczki Disneya, chociażby dlatego, że są słodkie! no ale mam zupełnie inną osobowość niż Ty i w ogóle nie irytuje mnie, że one czekają na wybawiciela, wydaje mi się to po prostu naturalne dla tej konwencji 🙂
nie widzę też nic złego w księżniczkowych zabawach, sama jestem nianią i wiem jak wizja księżniczki nieraz dziecku pomaga. np. kiedy rodzice długo nie wracają i dziewczynka potrzebuje otuchy, to powołanie się na autorytet księżniczki zawsze skutkuje 🙂
wiesz co, ja też lubiłam oglądać te bajki, po prostu nie utożsamiałam się zbohaterkami. Zgadzam się, autorytet księżniczki potrafi zdziałać cuda :))
Później każda czeka na tego księcia z bajki/filmu, a w rzeczywistości tacy faceci nie istnieją. Potem jest jedno wielkie rozczarowanie, że nasze życie nie wygląda jak w bajce czy romantycznym filmie. Dla mnie jest dziwne to,że matki nie uczą swoich pociech jak szukać partnera, że powinnyśmy wiedzieć czego chcemy, jakie powinien mieć cechy. Niestety nadal skupiają się na tym,żeby córka tylko nie została starą panną. 😉
cóż, niestety i takie matki są
Bardzo podoba mi się ten artykuł, jest bardzo prawdziwy.Przez księżniczki każda dziewczynka chyba musi przejść. Ale ja nigdy nie traktowałam ich jako wzoru. Ot, lubiłam o nich czytać, obejrzałam filmy, ale zawsze były dla mnie tylko bajkowymi postaciami, które nie istnieją. Czytałam i oglądałam bardziej dla rozrywki niż dla morału. Jak podrosłam, zaczęłam się zastanawiać dlaczego to jest tak, że te dobre są zawsze piękne, a te złe brzydkie, ale nigdy nie był to dla mnie wzorzec, nigdy nie byłam podatna na narzucane schematy, wiedziałam swoje. Wydaje mi się, że dużo bardziej szkodliwy od dinseyowskich księżniczek może być 'Zmierzch', przyznam,… Czytaj więcej »
nie oglądałam ani nie czytałam zmierzchu więc się nie wypowiem ;-))
Bardzo dobry post. Podoba mi się, że nie popadasz w skrajności. Jedyną księżniczką, w jaką ja się bawiłam, była Xena wojownicza księżniczka 🙂 I myślę, że masz racje, dziewczynki równie chętnie bawią się w księżniczki, jak i w inne zabawy (u mnie w podstawówce największą popularnością cieszyła się zabawa w Apollo 13). Najlepiej, żeby dziewczynki miały okazję poznać księżniczki z każdej strony – nie tylko te w pięknych sukniach, które są najładniejsze na całym świecie, ale również te w tarapatach, które mimo różnych problemów potrafią nadal zachowywać się jak przystało na księżniczkę – jak we wspomnianej przez Ciebie Małej Księżniczce.
Obejrzyj Frozen 🙂 Doskonale widać tam, że Disney zdaje sobie sprawę z problemu, ostatnie 10 minut to fantastyczna dekonstrukcja schematu księżniczki czekającej – niezbyt ładna (choć bardzo urocza) księżniczka w praktycznych ubrankach, po chwili chaotycznego miotania się pomiędzy dwoma mężczyznami ratuje się sama. Do tego krytyka bajkowej miłości od pierwszego wejrzenia. Świetna!
będę musiała nadrobić i obejrzeć 😉
Jestem w trakcie przeprowadzki i wczoraj przeczesywałam książki rodziców, by zobaczyć co zostawić, co wydać. Znalazł się także Egipcjanin Sinuhe :). Dobrze, że zostawiłam. A co do samego artykułu, również obawiałam się, że zaleci feminizmem i ideologią gender, a tu jak zawsze ciekawy i mądry artykuł. Tylko nie zgodzę się, że syrenka Arielka też była z tych co czekały i nic, ona raczej razem z Pocahontas, czy Kiarą z króla lwa były tymi, co działały, a nie czekały na księcia :). Tak w ogóle to super blog, nie lubię blogów, zwłaszcza takich w stylu ''lifestyle'' itp., ale Twój naprawdę mi… Czytaj więcej »
Gender to nie ideologia, a gałąź nauki. Tak jak pedagogika. Ania napisała z punktu widzenia pedagogiki, bo na tym pewnie się zna najlepiej (wybacz Aniu za orzekanie z góry). Skąd, nawet tu, ten strach przed gender ?
Miło, że odpisałaś :). Faktycznie na Twoim blogu można znaleźć mnóstwo różnych informacji. W ciągu miesiąca przeczytałam sporo zaległych dla mnie artykułów :). Trafiłam na Twojego bloga z Wizażu. Zmotywowałaś mnie do założenia konta na Textmarket, chociaż i tak nic mi się nie sprzedało ;). Natchnęłaś mnie do wzięcia się za korę brzozy :P. Tak po prostu, dla zdrowia. Czytając Twój blog poprawia mi się humor i często się z Tobą zgadza. Co do obrazków, to oczywiście domyślam się, że nie Ty je stworzyłaś, tylko wybrałaś to, co najbardziej Ci pasowało. Mi osobiście bardzo podoba się film animowany Pocahontas. Spośród… Czytaj więcej »
K. – nie jestem specjalistką w dziedzinie więc nie chciałam się wypowiadać na temat (gender) w którym nie mam wystarczającej wiedzy 🙂
Magdo : Staram się odpisywać każdemu, nie zawsze wychodzi, nie zawsze starcza czasu. Textmarket – kwestia czasami dwóch miesięcy az się "ruszy" . Cieszę się, że mój blog jest dla Ciebie fajnym miejscem.:)
Gender oddziela pojęcie płci seksualnej od biologicznej i rozumie je zupełnie inaczej, nie przeczy biologi. Oczywiście o tym, że jestem kobietą i nią się czuję decyduje biologia i g. tego nie neguje, po prostu mówi o zupełnie innych rzeczach. Nie promuje też męskich stereotypów dla kobiet i odwrotnie. To co się teraz mówi o gender jest wielkim nieporozumieniem. To są po prostu nieporozumienia, wynikające z łatwego wydawania sądów bez zrozumienia tematu, obecne zamieszanie tylko to utwierdza i jest zbudowane na stereotypach. "Sprawdzałam program studiów gender i wg mnie to była kpina, przynajmniej oceniając po nazwach przedmiotów. Owszem badanie kulturowości płci… Czytaj więcej »
Ważki, ale widziałam wypowiedzi samych doktorów od gender i oni właśnie takie rzeczy mówili. Że płeć społeczna zależy głównie, czy tylko od kulturowości i wychowania. A to nieprawda. Druga sprawa, która chyba nie jest przekłamaniem medialnym, to programy gender w przedszkolach. Moim zdaniem w obecnym momencie głównym problemem są nierówne płace za tą samą pracę, a gender zajmuje się obszarem, gdzie wszystko (oczywiście nie dosłownie wszystko, ale generalnie) jest w porządku, burząc naturalną postać rzeczy. To podkreślanie, że kobieta nie musi siedzieć w kuchni, a facet może opiekować się dziećmi itp. itd. Przecież każdy o tym wie i jak ktoś… Czytaj więcej »
" (…) płeć społeczna zależy głównie, czy tylko od kulturowości i wychowania. A to nieprawda(…)" Jest to nieprawdą przy błędnym rozumieniu tego,co gender określa płcią kulturową i równaniu jej z biologiczną. Gender mówi, jaką rolę na nasze zachowania ma nasze wychowanie itd. W naszym kręgu kulturowym kobiety są raczej miłe, grzeczny, bierne, potulne, bo taki wzorzec im się wpaja (ot, choćby Disney),a nie jest to jedyna możliwa dla kobiet opcja. Są plemiona pierwotne,w których to kobiety się wychowuje na agresywne,a mężczyźni są bierni. I również nie podobają mi się mocno zniewieścieli faceci,ale to chyba także poniekąd kwestia kultury. Oczywiście, biologia… Czytaj więcej »
Tylko że sama płeć kulturowa wynika z biologii, jedynie kulturowość płci może wynikać z wychowania. Dlatego ideologia gender ma w podstawach błędne założenia. Tak, kultura również wynika z ewolucji, stąd mamy takie ''wzorce'' męskie i żeńskie jakie mamy w przeważającej większości miejsc na Ziemi, bo tak wygląda ewolucja i biologia płci i gatunku. Nawet u roślin osobniki męskie przejawiają ''typowe'' zachowania dla osobników męskich naszego gatunku. A ideologia gender próbuje na siłę zrobić coś, co jest niezgodne z faktycznym stanem rzeczy. Na siłę, bo wprowadzanie ideologii gender w różnych miejscach jest zwyczajnie na siłę. Cechą kulturową płci jest np. ''kobiety… Czytaj więcej »
Na Twój blog wpadłam pod koniec tamtego roku i muszę przyznać, że to pierwszy (i póki co ostatni) blog, który mam ochotę przeczytać 'od deski do deski'. I bardzo cenię to, że przedstawiając swój punkt widzenia, swoje poglądy nie narzucasz ich czytelnikowi. Co do powyższego tekstu… Uświadomił mi, że moimi ulubionymi bohaterkami disneyowskich bajek nigdy nie były te księżniczki w pięknych sukniach itd. Moją ulubioną bohaterką disneya zawsze była Esmeralda (z Dzwonnika z Notre Dame) a zaraz za nią Megarę (z Herkulesa) i Pocahontas . Postrzegałam je jako silne babki, które wcale nie potrzebują księcia, żeby dać sobie radę w… Czytaj więcej »
😉 bardzo mi miło! Jeśli nowy układ nie sprzyja czytaniu od deski do deski, zerknij na najnowszy tekst, tam napisałam jak wyświetlać teksty hierarchicznie 🙂
Ja tam zawsze wolałam być smokiem 😉
Tak funkcjonowaly wszystkie basnie, a te o ksiezniczkach, jak sama pisalas, sa bardzo, bardzo stare. Tyle, ze bajki koncza sie i zyli dlugo i szczesliwie ; ) mialam bardzo podobny poglad i po obejrzeniu enchanted troche mi sie zmienil. Poza tym, ze bajki te byly bardzo stare, to do tego dawno nakrecone. Obecne disnejowskie ksiezniczkowe pozycje raczej przedstawiaja inny obraz kobiety, widzialas tangled? ; ) megara z Herculesa tez byla spoko, ale to w koncu nie byla ksoezniczka. A co do wygladu, to prawda jest taka, ze nikt nie chcialby ogladac brzydkich ksiezniczek. Kiedys moj chlopak wymyslil, ze w kolorowych… Czytaj więcej »
niestety jeszcze nie oglądałam żadnej z nowszych produkcji, będę musiała nadrobić 🙂
ja też wolę stary szablon:P w tym muszę się nauczyć przemieszczać.. Ja w dzieciństwie nie oglądałam zbyt wielu bajek/księżniczek, ale jak tak sobie o tym pomyślę to ja właśnie jestem taką księżniczką, wiem to smutne, bo pora się obudzić ze snu do rzeczywistości.
Pozdrawiam Aniu;*
Kasiu, zerknij na najnowszy tekst, tam zdradziłam jak czytać bloga "po staremu"
buziaki!
Aniu, genialny wpis!:)) Pozdrawiam serdecznie:))
A ja chciałam być księżniczką, ale i policjantką, na zmianę 😉
Aniu! Czytam Twojego bloga od kilku tygodni i jestem nim zachwycona:) Ba Twoje posty poprawiają mi humor. Oby było ich jak najwięcej. A jako Twoja imienniczka,jestem dumna z tego,że tworzysz takiego bloga- inteligentne,interesujące posty dotyczące życia-genialne.
A co do zabaw w księżniczki-ja bardzo lubilam bawić się w Xenę-wojowniczą księżniczkę:) Ale bajki disneya również lubiłam
A ja cieszę się,że przekonałam się do blogów,zaczęłam je przeglądać i znalazłam Twój:)
Akurat dzisiaj na jakimś kanale leciała Pocahontas – moja ulubiona bajka z dzieciństwa i chyba trochę zaprzeczenie tej tezy o głupiutkich księżniczkach, bo w końcu nie widziałam Indianki na żadnym złośliwym memie. W końcu ona biega po lesie, sprzeciwia się ojcu, zakochuje się w facecie którego powinna nienawidzić, a olewa tego narzuconego jej z góry. Dodatkowo na końcu porzuca faceta, twierdząc że jej miejsce jest przy jej plemieniu. Nie wiem, jak zbudowali jej postać w drugiej części, bo jej nie widziałam. Ale w pierwszej była świetną, niezależną babką. Za to Dzwonnik z Notre Dame był straszny. Przesłanie: jak jesteś brzydki,… Czytaj więcej »
W drugiej części Pocahontas zakochuje się w takim rudym gościu a blondyna olewa, bo okazał się babiarzem, i żyją sobie potem z rudym szczęśliwie, koniec. Nie lubię drugich części znanych bajek, jakoś psują odbiór pierwszej. Pozdrawiam 🙂
Myślę, że kojarzenie dobra z pięknem jest od dawna w naszej kulturze – na tym się opierały różne baśnie (bohaterowie byli piękni, czarownice brzydkie, były księżniczki czekające na rycerzy itp.) i że to jest uproszczenie świata mające na celu bardziej spolaryzować bohaterów i uczynić dla dzieci czytelne dwie strony konfliktu. Wyraźne dobro i wyraźne zło. Powiem Ci, że jako małe dziecko oglądałam bardzo mało bajek Disneya… (co za strata! Widziałam tylko Małą Syrenkę i Króla Lwa) Dopiero teraz nadrabiam zaległości… 🙂 I księżniczki we współczesnych bajkach Disneya nie są wcale takie księżniczkowate – np. Merida Waleczna ucieka od zamążpójścia i… Czytaj więcej »
zgadzam się z Tobą, tylko muszę nadrobić najnowsz produkcje 😉
Zaczęłam oglądać Piękną i Bestię (nie skończyłam jeszcze, zaraz to zrobię) i Bella też mi się wydaje jakaś wyzwolona, czytająca dużo książek i nie chcąca wyjść za buraka, który może i piękny, poważany i bogaty… ale buraczany 😉
Doskonale rozumiem co masz na myśli, kiedy piszesz, że nie chcesz współczucia. Co prawda nie choruję na nic, ale kiedy zmarł na raka mój tata to, jak możesz sobie wyobrazić, wszyscy współczuli mi, mojej siostrze, mojej mamie. To był chyba najgorszy okres w życiu właśnie przez wszechobecne współczucie – o jak mi przykro, czegoś potrzebujecie? I tak cały czas w kółko. To była dla mnie wielka tragedia i rozpacz, ale chciałam przeżyć to po mojemu, a nie chciałam czuć litości w stosunku do mnie.
szablon ładny, ale blog nie chce się otwierać na telefonach..
kurczę, u mnie działa, bo telefonowego wcale nie zmieniałam, został "stary" domyślny…
Moja młodsza siostra oglądała kilka bajek z księżniczkami i po jakimś czasie zaczęła pokazywać, że jej się wszystko należy, a teraz gdy już nieco podrosła czeka na księcia z bajki. Trochę to przykre, bo takie bajki pokazują idealne życie, no ale w końcu to bajki 🙂
Świetny artykuł, a porównanie księżniczki do prostytutki bardzo przypadło mi do gustu. Koleżanka ma córkę (4 lata) która non stop lata w tych wszystkich kieckach, usilnie próbuje małą przekonać, że księżniczki to nuda. Osobiście lubię silne, niezależne, samowystarczalne i myślące kobiety, takie których to podobno mężczyźni się boją. I z taką też się ożeniłem.
Myślę, że troszeczkę przesadzasz, ale rozumiem o co Ci chodzi 😉
Widziałaś może ostatnią (dwie ostanie – "Zaplątani", "Kraina Lodu") produkcje Disney'a? Może one bardziej przypadłyby Ci do gustu 😉
Dopiero niedawno odkryłam Twojego bloga, ale codziennie wieczorem siadam i czytam Twoje wpisy jednym tchnieniem :).
Nie pamiętam, żebym bawiła się w księżniczkę kiedykolwiek, najbardziej lubiłam zabawy w dom :). Może to źle, ale nie zastanawiałam się nad rolą tych disneyowskich bajek, bo większości tych księżniczkowych nawet nie widziałam;) Moją idolką była zawsze Mulan i do teraz uwielbiam ją oglądać!
Ja sie bawiłam w Króla Lwa i czarodziejki z księzyca 🙂 hahaha, a w księżniczki jakoś nie. Chociaż uwielbialam śpiącą królewnę, oglądałam ja cały czas, az się kaseta zdzierała 😉