Jak było na Blogowigilii… i ogólnie słów kilka o blogerskich spotkaniach

Nie jestem żadnym fejmem, ale uważam się z wnikliwego obserwatora. Opowiem krótko i bez udawanego, słodko-pierdzącego wazeliniarstwa, jak wyglądała Blogowigilia i czego można się spodziewać po blogerskich spotkaniach.
Wszystkie znaki na niebie i ziemi mówiły mi – nie jedź! Nie dość, że mój nos stał się mega czerwony, to jeszcze wymiotło bilety do Wawy a… hmm, nie mogę przekonać się do PKP. Jednak zawzięłam się i pojechałam chociaż… w sobotni poranek moją dominującą myślą było nie chcę mi się. Nauczona doświadczeniem wiedziałam, że mi się „zachce”, a zazwyczaj dzieje się tak, kiedy jest za późno…

Jak wysiadłam już z metra, spotkałam się z Natalią z BlondHairCare. Bardzo sympatyczna dziewczyna, przegadałam z nią wiele godzin.

Bywają też tacy jak ja, których przed każdym najważniejszym spotkaniem dopada dzień paszteta. Też tak macie, że podczas dni pierdolę-to-zakładam-wielki-sweter-i-nie-chce-mi-się-czesać, wpadacie gdzieś na byłych chłopaków/najbardziej wredne znajome albo teściową? Ja tak mam!

Na domiar złego nie pomyślałam, że blond włosy reagują inaczej niż ciemne i ekstremalnie przesuszyłam je płukanką octową.

___________________

Samo spotkanie było zorganizowane perfekcyjnie. Odpowiada za to głównie Ilona Patro. Niestety, nie pokażę tego na zdjęciach, bo mój aparat ssie i połyka i w ogóle czas zainwestować w lustrzankę.

Oto próbka jego możliwości

Genialne, prawda? Nawet nie mam po co wciskać słynnej ściemy „konwersja zjadła mi jakość” 😉

Spotkanie odbyło się w Gamma Factory na Hożej.

Stoły uginały się od jedzenia (jadłam najpyszniejszą sałatkę ever!), i picia. Było też whisky od Ballantine’s. A gdzie nielimitowany dostęp do alko, to różne rzeczy się dzieją.

Wracając do rzeczy – blogerzy to tacy sami ludzie jak wszyscy. Wyobraźcie sobie liceum i spotęgujcie te zachowania. Tak więc są osoby szczere i fałszywe, miłe i wredne, ładne i brzydkie, biedne i bogate, pozerzy i autentyczni ludzie. Jest wazeliniarstwo i są szczere, ciepłe relacje, jest obgadywanie się za plecami i obgadywanie konkurencji, narzekanie na niesprawiedliwość i słodkie uśmieszki do fotek. Oraz włażenie w dupę najpopularniejszym. Normalka.

Wiele osób zaskoczyło mnie na plus. Za chwilę obskoczę ich blogi 🙂 Póki pamiętam adresy.

Było mi dziwnie, kiedy ktoś mi mówił, że czyta mojego bloga (a jeszcze bardziej, kiedy ten ktoś mówił, że go lubi), a najbardziej głupio, kiedy ktoś mówił, że czytał moją książkę i mu się podobała. To dla mnie wciąż całkiem świeży kosmos.

Na szybko wymienię Kasię Dworzyńską której chcę bardzo podziękować za nocleg. Są dobrzy ludzie w internetach! Zaskoczył mnie też Kominek, do którego można normalnie podejść i zadać mu konkretne pytanie (chociaż przykro patrzeć na ludzi całych wysmarowanych wazeliną). Wbrew legendom nie odpowiada każdemu „zmień nazwę”. Akurat nie pytałam go o swojego bloga, ale uzyskałam bardzo konkretną odpowiedź co do wydawania książki i już wiem na 100%, że olewam wydawnictwo i stawiam na swoim, decydując się na alternatywną formę druku książki, nad którą będę mieć całkowitą kontrolę.

W spotkaniu najfajniejsze było to, że nic nie było trzeba. Żaden punkt programu nie był obowiązkowy. Uwielbiam taką formę.

Poznałam wiele wartościowych osób, o innych wyrobiłam sobie w końcu zdanie, a o jeszcze innych je straciłam, ale wyszłam z głową pełną przemyśleń, pomysłów i ostatecznie zrezygnowałam się z powstrzymywania się od szczerości na blogu. Nie to, że wcześniej nie byłam szczera, ale wybierałam czasami taktowne milczenie.
Uciekam przejrzeć blogi poznanych autorów.

Zdecydowanie było warto.

Buziaki!