Ania jako nauczyciel klas I-III

Właśnie dobiegł końca kolejny tydzień praktyk w szkole podstawowej. Szkoda, bo bardzo zżyłam się z dziećmi! Cieszę się, że dobrze mnie odebrały 🙂 Usłyszałam od nich wiele miłych słów (jest pani moją ulubioną panią, nigdy pani nie zapomnimy, wróci pani do nas jeszcze?) i tak dalej. Takie chwile utwierdzają mnie tylko w przekonaniu, że dobrze wybrałam ścieżkę kształcenia. Mimo, że wszyscy wokół krzywili się na dźwięk słowa „pedagogika”. Wokół pracy w szkole narosło wiele mitów, może dzisiaj część z nich rozwieję 🙂
Pierwszy tydzień praktyk był w I klasie. Cudowne dzieci, jeszcze nie do końca ze sobą zżyte. Świetna wychowawczyni, którą klasa autentycznie lubi i dobrze wyposażona sala. Jest solidny fundament 🙂 W 1 klasie dzieci jeszcze nie znają swoich cech i sytuacja jest dla nich nowa. Nie są silne jako grupa, nauczyciel jest dla nich autorytetem, więc trzeba bardzo uważać co się mówi 🙂 Trudności? Oj, było ich wiele. Np. wzruszyłam się podczas czytania tekstu 😀 To był ostatni dzień, było mi trochę przykro, że to już ostatnie chwile z wspaniałymi malcami. Na usprawiedliwienie dodam, że tekst był o 3-letnim chłopcu, który wezwał pogotowie i uratował mamę przed śmiercią. Inne trudne sytuacje? Trzeba było bardzo elastycznie podchodzić do tego, co zaplanowało się na daną lekcję – cały czas musiałam mieć oko na chłopca z autyzmem. Jestem też dumna z tego, że rozwiązałam kilka konfliktów 🙂 Np. chłopiec o bardzo nietypowym imieniu nie lubił, kiedy inni zwracali się do niego tak, jak ma na imię. Problem w tym, że inne dzieci nie miały pojęcia, że on tego nie lubi. On czuł się pokrzywdzony, inni nie wiedzieli czemu tak się irytuje. Za moją namową ogłosił całej klasie jakie zdrobnienie mu pasuje i… przyjęło się 😉


Klasa trzecia to już inna bajka. 30 dzieciaczków w tym chłopiec z zespołem Aspergera, trójka dzieci z ADHD, dziewczynka z podejrzeniem mutyzmu selektywnego i kilka osób, których rodzice nie pokwapili się udać z pociechami do poradni – mimo, że to zdecydowanie konieczne. Wychowawczyni wspaniała, bardzo kreatywna i znająca się na tym, co robi. Lekcje zaczynały się od śpiewania piosenki, potem też cały czas COŚ się działo. To bardzo specyficzna klasa i pracowało mi się w niej dużo trudniej, ale zdecydowanie było warto! Starałam się robić wszystko co mogłam, żeby przekazać najlepiej jak się da wiedzę z tematów które mi przypadły. A nie były moimi ulubionymi – układ pokarmowy, pole, chwasty, zboża, rośliny okopowe, oleiste, proces powstawania chleba i dużo by jeszcze wymieniać.
O dziwo i tutaj złapałam z dziećmi dobry kontakt! Od razu zauważyłam, że dzieci są silne jako grupa i hmmm… specyficzne 😀 Np. jak weszła jakaś pani ogłosić coś o wpłacaniu pieniędzy na SKO to klasa wybuchła śmiechem (pani miała śmieszny głos). Na pytanie z czego się śmiejecie? Beztrosko chórem odkrzyknęły „z pani!” 🙂 

Gimnastykowałam się jak mogłam i osiągnęłam swój najważniejszy cel – nie budowałam autorytetu krzykiem, groźbami ani niczym złym. Starałam się wybadać co dzieciaki lubią i zawierać z nimi umowy np. jak będziecie ładnie pracować to na wuefie postaram się znaleźć trochę czasu na zabawę (i tak miałam tow planach) itp.

Wymyśliłam też WYSPĘ – na brystolu narysowałam kawałek piachu+palmę i wydrukowałam masę rysunków np. małpy, muszelki, słońce, rozgwiazdy, leżak, parasol i takie tam. Jak ktoś rozwiązał trudne zadanie to mógł przykleić co chciał na dowolny fragment wyspy 🙂 Było skutecznie, dużo lepsza metoda niż słoneczka. Co prawda sama w 1 klasie dawałam dzieciom gwiazdki, ale w 3-klasie to chyba za mało.
 No i teraz głupia sprawa: uświadomiłam sobie, że wiedza nabyta w trakcie studiów okazała się… nieprzydatna. Może czerpałam coś z edukacji matematycznej i to chyba na tyle. Wniosek? prawdopodobnie tak samo poprowadziłam bym lekcje gdybym nie studiowała. Smutne 🙁 10000 razy więcej można nauczyć się pracując z dziećmi niż ucząc się teoretycznych bzdetów, ale cóż, takie są realia.